αλληλεγγύης στον περήφανο λαό του Βελγίου που δοκιμάζεται σκληρά μετά το τρομοκρατικό χτύπημα του ISSIS στις Βρυξέλλες.
Σύμφωνα με την κυβέρνηση, δεν είναι δυνατόν να χτυπιέται από τρομοκράτες η πρωτεύουσα των Μνημονίων και οι Έλληνες να κάνουν παρελάσεις και να χορεύουν τσάμικα στο Σύνταγμα, όπως έκαναν πέρσι. Αλίμονο. Εγώ λοιπόν θα προτείνω να μην βάλουμε στα μπαλκόνια την ελληνική σημαία αλλά μια σημαία του Βελγίου ή μια σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και μάλιστα μεσίστια, σε ένδειξη πένθους.
Όσοι δεν έχουν βελγική σημαία ή σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μπορούν να βάλουν μια αμερικανική ή μια τουρκική σημαία, ενώ καλό θα ήταν κάποιοι να βάλουν και μια σημαία του Ισλαμικού Κράτους, για να δείξουμε πως η Ελλάδα τους αγαπάει όλους.
Καταλαβαίνετε τι μας κάνουν; Η χώρα μας απειλείται με καταστροφή πια. Όπως πάμε, οι Έλληνες θα έχουν την ίδια μοίρα των Εβραίων επί του αυτοκράτορα Τίτου, να διασκορπισθούν δηλαδή στα πέρατατης γης, χωρίς να ξέρουν καν τι τους συνέβη. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο, πιο καταστροφικό σφάλμα στην πολιτική, όπως και στη ζωή, από το να μην καταλαβαίνεις ποιός είναι εχθρός και ποιός φίλος. Φυσικά, για να μη γίνει καμιά παρεξήγηση, αυτή είναι η κατάσταση με όλη την πολιτική τάξη, όχι μόνο με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η χώρα δυστυχώς μοιάζει να έχει πέσει εδώ και καιρό σε ένα είδος εγκεφαλικού θανάτου. Αλλά με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, η διαδικασία έφτασε στο αποκορύφωμά της. Μας χρησιμοποιούν ως «χρήσιμους ηλίθιους». Ο «χρήσιμος ηλίθιος» δεν είναι ηλίθιος.
Είναι κάποιος που αγνοεί πως τον χρησιμοποιούν για να πετύχουν σκοπούς τελείως αντίθετους με τα δικά του «θέλω» και δεν αντιλαμβάνεται τις συνέπειες και τις μ@λ@κίες των πράξεων του. Και δεν φτάνουν όλα αυτά, έχεις και τους δικούς μας να μαλώνουν στα δημοτικά συμβούλια αν το προσφυγικό θέμα πρέπει να συζητηθεί εντός ή εκτός ημερησίας διατάξεως.
Δεν κάνει το στρατόπεδο «Φιλίππου» κάνει το άλλο, θα έρθουν 1000 πρόσφυγες ή 300, θα αποχωρίσει η αντιπολίτευση ή θα μείνει, είμαι βλάκας ή αυτοί με περνάνε για τόσο βλάκα; Η απάντηση είναι απλή «μην διαφωνείς ποτέ με έναν ηλίθιο. Θα σε ρίξει στο επίπεδο του και θα σε νικήσει με την εμπειρία του».
Εγώ, μόνο αυτά λυπάμαι. Όσο κι αν έψαξα ήταν η μοναδική φωτογραφία που βρήκα παιδιά Σύριων να χαμογελούν. Έστω και μέσα στις λάσπες, έστω και μέσα στα σκ@τά. Για αυτά τα παιδιά αξίζουν τα πάντα. Είμαι τελείως αντίθετος και κατά των τρομοκρατικών επιθέσεων αλλά γιατί θα πρέπει, έστω και σαν σκέψη να ακυρωθεί η παρέλαση επειδή δέχτηκαν τρομοκρατική επίθεση η Βρυξέλες και δεν έγινε καθόλου θέμα ακύρωσης της παρέλασης για το ξεκλήρισμα των Σύριων; Η συμπόνια μας έχει ως κριτήριο των άνθρωπο ή την γεωγραφική θέση στην οποία ζει; Ελλάδα και πόλεμος. Πόσο απέχουν άραγε αυτές οι δύο λέξεις;
Ας αλλάξω θέμα τώρα και ας πάω στα πολύ πολύ δικά μας. Στα εντός δήμου δηλαδή. Όχι, δεν τα παίρνω από κανέναν για να «κατηγορώ» κάποιους. Από την πλευρά μου, δεν κατηγορώ, απλά επισημαίνω κάποια πράγματα τα οποία δεν μου αρέσουν. Έκαναν κάτι οι «άλλοι» και το έκρυψα ή απέφυγα να το σχολιάσω; Αν ναι, βγείτε και κάντε με ρόμπα.
Που μαθαίνω κάποια πράγματα τα οποία δεν σας αρέσει που τα ξέρω; Πρώτον, υπάρχει το «Διαύγεια» στο οποίο αναφέρονται σχεδόν όλα και δεύτερον υπάρχουν οργισμένοι πολίτες οι οποίοι στέλνοντας mail στο Καρπούζι μιλούν, καταγγέλλουν, βρίζουν, γελάνε και με ενημερώνουν για πάρα πολλά. Δεν το παίζω δικαστής ούτε ιεροεξεταστής. Ή αγνοείστε με ή βγείτε και ενημερώστε μας πως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Στο alexandriamou.gr υπάρχει πάντα χώρος για αυτόν που θέλει να πει κάτι. Πόσο μάλιστα για εσάς.
Είχα πολύ καιρό να πάω θέατρο. Πήγα λοιπόν και είδα την παράσταση ¨ΑΝΑΓΚΑΙΟΙ ΣΤΟΧΟΙ¨ της Θεατρικής ομάδας του Δήμου Αλεξάνδρειας. Ειλικρινά, χωρίς να έχω την ανάλογη θεατρική παιδεία, έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Δεν περίμενα ότι αυτά τα κορίτσια, που τις βλέπεις στο δρόμο καθημερινά, που πίνεις καφέ μαζί τους, που συζητάς, έκρυβαν τέτοιο ταλέντο μέσα τους.
7 γυναίκες, 7 συγκλονιστικές ερμηνείες. Καταρχάς ένα μεγάλο μπράβο στην σκηνοθέτιδα Χρύσα Αντωνίου για την υπέροχη διανομή ρόλων και κατά δεύτερον μπράβο σε όλες τις ηθοποιούς που μας χάρισαν απλόχερα το ταλέντο τους.
Βέβαια κυρίες μου έχω να σας κάνω και κάποιες, δεν θα πω υποδείξεις, θα πω όμως παρατηρήσεις που αν θέλετε τις λαμβάνετε υπόψη σας.
- Καταλαβαίνω ότι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μπορεί να μην είχαν ρεύμα αλλά με 4 γκαζόλαμπες στη σκηνή μόνο, εμένα με έπιασε κλειστοφοβία. Ίσως ένας πολύ απαλός φωτισμός να σας έδινε το ίδιο αποτέλεσμα και εμάς καθαρότερη εικόνα.
- Εκτός από τη συσκότιση, η θέρμανση ήταν πέραν του δέοντος. Και είχα μπροστά μου και μία κυρία με γούνα που όσο την έβλεπα άλλο τόσο φούντωνα. Δεν την έβγαλε ούτε λεπτό. Ή καινούρια ήταν η γούνα ή είχε χαμηλό αιματοκρίτη και κρύωνε η έρμη.
- Καταλαβαίνω ότι μπορεί να έχετε έλλειψη αντρών ηθοποιών αλλά δεν νομίζω να υπάρχει και έλλειψη αντρών συγγραφέων. Θέλω να πω πως το έργο ήταν καθαρά γραμμένο από ένα γυναικείο χέρι και απευθυνόταν καθαρά σε γυναίκες. Όπως και το «κάποιος να σβήσει το φεγγάρι». Δε λέω πως δεν ήταν καλό. Λέω απλά πως ο τρόπος σκέψεις μιας γυναίκας μπορεί να αγγίξει 100% μια γυναίκα και 40% έναν άντρα.
Μην ξεχνάτε μια μεγάλη επιστημονική ανακάλυψη. Οι γυναίκες μπορεί να είναι ικανές να προσποιηθούν έναν οργασμό αλλά οι άντρες μπορούν να προσποιηθούν μια ολόκληρη σχέση. Υπάρχουν υπέροχα έργα αντρών συγγραφέων αποκλειστικά για γυναίκες. Τολμήστε το.
- Τέλος, μη τη «σκοτώσετε» την παράσταση με μόνο δύο εμφανίσεις. Πιστεύω απόλυτα πως υπάρχει πολύς κόσμος που θέλει αλλά και που πρέπει να τη δει.
Κυρίες μου, να θυμάστε πάντα πως τα καλά κορίτσια είναι κακά κορίτσια που δεν τα έπιασαν ποτέ γι΄ αυτό χαρίστε μας και άλλες επιτυχίες. Αλήθεια, η θεατρική ομάδα όπως μας είπατε, ανήκει πλέον στην ΚΕΔΑ που σημαίνει πως η ΚΕΔΑ αναλαμβάνει όλα τα έξοδα (σύμφωνα με το ΔΙΑΥΓΕΙΑ και τις εισφορές των σκηνοθετών).. Τα έσοδα των δύο παραστάσεων ποιος τα διαχειρίζεται; Ενημερωτικά ρωτάω.
Τελικά οι παρέλαση έγινε. Και έγινε παντού. Στη μεγάλη λοιπόν παρέλαση που έγινε στη Αλεξάνδρεια τέσσερα πράγματα μου έκαναν εντύπωση. Όχι ότι η υπόλοιπη παρέλαση πέρασε στο ντούκου, αλλά να... με ξέρετε τώρα, φυτρώνω εκεί που δεν πρέπει. Ας τα αριθμήσουμε και ας τα δούμε λοιπόν αφού πρώτα σας πω πως αλλοίωσα τα πρόσωπα τους (μη τους δείτε έτσι τους ανθρώπους και νομίζετε πως χρειάζονται τον Φουστάνο). .
1. Όπως πάντα, έτσι και τώρα οι καθηγήτριες κλέβουν την παράσταση. Η συγκεκριμένη καθηγήτρια ντύθηκε... κρινολίνο. Κίτρινη, κίτρινη μέσα σε τόσο άσπρο- μπλε έμοιαζε σα πυγολαμπίδα γύρω στις 3 τα ξημερώματα. Βέβαια αυτό που με κέρδισε πιο πολύ στη συγκεκριμένη κυρία είναι το tattoo στο χέρι με τη σφυρίχτρα.
Δεν βλέπω καθαρά αν το σχέδιο είναι «καρδιογράφημα» ή ο σχηματισμός του σχολείου που συνοδεύει πάντως ότι και να είναι, είναι πολύ προχώ. Όταν εγώ πήγαινα λύκειο το μόνο σημάδι που είχαν οι δικές μου καθηγήτριες πάνω τους ήταν ... κρεατοελιές.
2. Μετά τον «άνθρωπο με το γαρίφαλο» έκανε εμφάνιση ο «άνθρωπος Ρηγίλης». Αν είναι το γαμπριάτικο σίγουρα τον χώρισε. Αν πάλι είναι ελεύθερος σίγουρα έτσι θα παραμείνει. Ότι και να είναι πάντως, έκανε εντύπωση. Καλή ή κακή δεν έχει σημασία. Στις μέρες μας φτάνει να ξεχωρίζεις. Μπα, τι βλέπουν τα καστανά ματάκια μου, ο Φώτης Δημητριάδης είναι αυτός εκεί δίπλα; Όχι μόνο το ζήλεψα το αμπέχονο που φοράτε κύριε Φώτη μου, λίγο έλειψε να σας το πάρω με τόσο κρύο που έφαγα. Καλωσορίσατε.
3. Το τρίτο και .... πονηρούληδες, που πάει ο νους σας, που τρέχει ο λογισμός σας; Το τρίτο και πιο εντυπωσιακό ήταν «η συμμορία της κόκκινης γραβάτας». Σε όλους τους τόνους του κόκκινου με αρχηγό φυσικά τον Ναλμπάντη που φορούσε κόκκινο καρό. Λέτε να θέλουν να μας πουν κάτι για το μέλλον οι 4 κύριοι; Μπα, κάποιος μου τα χαλάει στο κάδρο αλλιώς θα έπαιρνα όρκο. Θα δείξει.
4. Και θα κλείσω με κάτι που είμαι σίγουρος πως όλοι το προσέξατε. Κάποια στιγμή ξέχασα πως είμαι στην Αλεξάνδρεια και νόμισα πως βρισκόμουν στο Πεκίνο.
Τι Τσάκι Τσαν, τι Μπρους Λη, τι καράτε, τι νίντζα. Να΄ σου κοιτούσα μη πεταχτεί από πουθενά ο Τζακ Νόρις αλλά τίποτα. Τι έγινε ρε παιδιά; Όλα αυτά τα «χελωνονιτζάκια» είναι δικά μας; Μπράβο σε όλα τα παιδιά, πρώτον γιατί αθλούνται και δεύτερον γιατί αν μας ριχτούν τσιχαντιστές θα ξέρουμε ποιους να φωνάξουμε για να τους δείρουν.
Μπράβο αξίζουν και οι εκπαιδευτές τους που καταφέρνουν να τους κεντρίζουν το ενδιαφέρον και να ασχολούνται όλο και περισσότερα παιδιά με τον αθλητισμό.
Αν και η παρέλαση δεν είχε πάρα πολύ κόσμο όπως άλλες χρονιές (λες και είχαν τιμωρηθεί με 3 αγωνιστικές έξω) παρόλα αυτά όλα τα τμήματα ήταν εξαιρετικά και όλα τα καφέ γεμάτα. Και θα σας αφηγηθώ και ένα περιστατικό που έγινε μπροστά μου την ώρα της παρέλασης.
Ένα παιδάκι που έκανε παρέλαση έπιανε το αυτάκι του και έδειχνε ενοχλημένο (φαίνετε καμιά ωτίτιδα). Η μαμά του που καθόταν λίγο πιο κάτω από εμένα μόλις το είδε του φώναξε «πονάς». Την κοίταξα και λίγο έλειψε να της πω «εσύ τι λες κυρά μου, να τον ειδοποιούν από το κοντρόλ ότι τελειώνει η παρέλαση και θα πάει σπιτάκι του;»
