Καραντινιώτες και καραντινιώτισσες πολύ καλημέρα σας. Ήταν 22 Νοεμβρίου 2014 όταν στον αέρα του Alexandriamou έκανε την πρώτη του εμφάνιση μία νέα στήλη με τίτλο ΜΟΥΦΑ ΤΟ ΚΑΡΠΟΥΖΙ. Το πρώτο άρθρο είχε τον τίτλο «Είχαμε το ΔΝΤ μας ήρθε και το Παγοδρόμιο». Από εκείνη τη μέρα και μέχρι σήμερα το Καρπουζάκι άλλαξε, μεγάλωσε, ωρίμασε. Δεν θυμίζει σε τίποτα το πώς ξεκίνησε. Σήμερα το Καρπούζι παίζει το ρόλο του, τόσο στη δική σας ζωή όσο και στην καθημερινότητα που ζούμε. Φτάσαμε στο σημείο πλέον, κάποιοι, να πρέπει να γραφτεί στον τύπο το πρόβλημα για να πάρουν την απόφαση να το λύσουν.
6 χρόνια τώρα έκανα και λάθη. Όσα τα ανακάλυψα εγκαίρως βγήκα και ζήτησα δημοσίως συγνώμη. 6 χρόνια τώρα μίλησα για πράγματα που δεν τόλμησε κανένας άλλος. Κάποιες φορές μπορεί να σιωπώ, το σίγουρο είναι όμως ότι δεν ξεχνώ. Κάποιοι μπορεί να μετράνε νίκες... Το παιχνίδι όμως δεν παίζεται έτσι. Το παιχνίδι παίζεται με τους κανόνες που εμείς βάζουμε και μάλιστα…. την κατάλληλη χρονική στιγμή. Και τότε, κάποιοι που πιστεύουν ότι σήμερα κινούν τα νήματα, θα πάρουν αυτό που τους αξίζει...επιφυλλασόμεθα...θα έρθει η ώρα...
Ευχαριστώ όλους εσάς που κάνατε το Καρπουζάκι την αγαπημένη σας Σαββατιάτικη συνήθεια. Που με εμπιστεύεστε στέλνοντας μου δεκάδες μηνύματα με τα προβλήματα που σας ταλανίζουν. Που με συναντάτε στο δρόμο και μου χαμογελάτε. Σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Κλείσαμε 6 χρόνια λοιπόν και πάμε στα 7. Τόσα, όσα και ο Γκυρίνης είναι δήμαρχος. Τυχαίο; Δε νομίζω.
Και πάμε στο θέμα των ημερών. Αυτοί που πιστεύουν ότι η καραντίνα θα λήξει στις 30 Νοεμβρίου σίγουρα πιστεύουν ότι και μία σταγόνα Fairy καθαρίζει 10.000 πιάτα. Αυτό ήταν, θα πήξουμε να βλέπουμε ντουβάρια. Κάποτε φτερνιζόμασταν και ακούγαμε και κανένα γείτσες. Τώρα έτσι και το κάνεις μόνο «παναγίτσες» ακούς. Το πιο τραγικό είναι αυτό που συμβαίνει με την μάνα μου. Ότι μισοτελειωμένο σεμέν είχε από την προίκα μου, το έβγαλε και έπιασε δουλειά. Τι τσιγκελάκι, τι τελάρο, τι αζούρ, το έκανε το σπίτι κλωστοϋφαντουργείο. Τώρα τελευταία την βλέπω να κοιτάει παράξενα και το κανίς της γειτόνισσας. Την έχω ικανή να το πλέξει και αυτό.
Μέρα με την μέρα, δεν ξέρω αλλά άρχισα να πιστεύω πως η κατάσταση με τον covid-19 πήρε άσχημη τροπή. Οι ΜΕΘ βογκάνε, τα κρούσματα έφτασαν έξω από την πόρτα μας, τα μέτρα γίνονται όλο και πιο ασφυκτικά, τρένα για να κουβαλήσουν ασθενείς στην Αθήνα ετοιμάζονται. Πολύ φοβάμαι ότι μόνο 9 άτομα θα μου πούνε το στερνό αντίο... Αλλά είμαστε και μεις….. όλοι οι Έλληνες ονειρεύονταν ένα δικό τους σπίτι και τώρα, σε περίοδο καραντίνας κανένας τους δεν θέλει να το δει. Η αναποδιά σε όλο της το μεγαλείο.
Μήπως να συμμαζευτούμε λιγάκι; Αυτές τις μέρες έστειλα τόσα τεσσάρια στο 13033 που, τα μισά να πιστέψει ο Άγιος Πέτρος, στον παράδεισο θα με βάλει χωρίς δεύτερη σκέψη. Πέρασα και την πρόνοια στις αγαθοεργίες. Εντάξει, καταλαβαίνω, έρχονται Χριστούγεννα. Μη μασάτε, η κυβέρνηση πρόβλεψε και για αυτό. 14 μέρες θα ανοίγει τα μαγαζιά και 21 θα τα κλείνει. Τι άλλο θέλετε; Αχ βρε Κυριάκο μου (που μάλλον με αγουρέλαιο σε βάφτισαν και όχι με παρθένο ελαιόλαδο) και μέρα νύχτα να τα αφήσεις ανοιχτά, αν δεν δώσεις κανένα φράγκο στον κοσμάκι, τζάμπα ρεύμα θα καίνε οι έρμοι.
Και μια τελευταία είδηση και θα κλείσω το θέμα. Λόγω του covid19 που είναι επικίνδυνος για τους ηλικιωμένους, ο Άγιος Βασίλης φέτος δεν θα μπορέσει να έρθει και θα στείλει τον ανιψιό του.
Και πάμε στα του δήμου μας. Τόσες δουλειές μαζεμένες νομίζω δεν έγιναν ποτέ. Εν καιρώ πανδημίας λοιπόν έβγαλε ο δήμος το ειδικό πολυμηχάνημα και έκανε απολύμανση σε όλους σχεδόν τους δημόσιους χώρους. Πάρα πολύ ωραία κίνηση. Με αυτό που γέλασα όμως είναι η μάνικα. Με τέτοιο πιστόλι ραντίζει ο μπαμπάς μου τα καναλέτα για να μαραθεί η βούλιαρη. Πότε να απολυμάνεις ολόκληρη Βετσοπούλου με το νεροπίστολο; Νομίζω ήθελε κάτι μεγαλύτερο για να μην κουράζεται και ο άνθρωπος. Τον έφαγε που τον έφαγε το περπάτημα, τουλάχιστον να το ξεπετούσε πιο γρήγορα. Αυτό βέβαια είναι πταίσμα μπροστά στην όλη εργασία.
Από την άλλη οι εργασίες ασφαλτόστρωσης της 28ης Οκτωβρίου καλά κρατούν. Επιτέλους, θα ηρεμήσει και ο Τόκας που κάθε λίγο και λιγάκι γέμιζε ένα αγροτικό πίσσα και βούλωνε τρύπες. Φτου φτου να μη σας ματιάσω..
47 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, λόγω της πανδημίας του κορονοϊού, απαγορεύτηκαν οι πορείες και οι συναθροίσεις στη χώρα μας. Μέσα στο πλαίσιο αυτό λοιπόν, ο Δήμαρχος Αλεξάνδρειας Παναγιώτης Γκυρίνης βρέθηκε το πρωί της Τρίτης 17 Νοεμβρίου στο Ηρώο Πεσόντων της Αλεξάνδρειας, συνοδευόμενος από την Πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου Αλεξάνδρειας κ. Όλγα Μοσχοπούλου και τον Πρόεδρο της Δ.Ε Αλεξάνδρειας κ. Μενέλαο Λυμπεράκη, όπου κατέθεσε στεφάνι αποτίοντας φόρο τιμής για την Επέτειο του Πολυτεχνείου.
Βλέποντας σε δήμαρχε μου έτσι, απλό και χωρίς φαμφάρες, πίστεψε με, δείχνεις πολύ πιο προσιτός και πολύ πιο κοντά στον πολίτη.
Πίστεψε με, αυτό θέλουμε να δούμε και όχι τυμπανοκρουσίες για το τίποτα.
ΟΙ ΔΥΟ ΟΨΕΙΣ
Ο άνθρωπος που φιλοξενώ σήμερα δεν έγινε πρόεδρος στο τοπικό διαμέρισμα Κλειδίου για να σκοτώσει τον ελεύθερο του χρόνο. Δεν έγινε πρόεδρος για να συμπληρώσει κάποια κενά που του έδωσε η μοίρα. Έγινε πρόεδρος γιατί έχει τη στόφα του προέδρου.
Τον Μπάμπη Τσολάκη τον γνωρίζω αρκετά χρόνια. Εδώ και 6 χρόνια είναι πρόεδρος στο Κλειδί και μάλιστα…. με διαφορά. Είναι ένας άνθρωπος που η ηρεμία του σε κάνει να απορείς πως ασχολήθηκε με την πολιτική. Μην προσπαθήσεις όμως ποτέ να δεις αυτή του τη στάση ως αδυναμία γιατί τότε θα δεις έναν άλλον άνθρωπο. Μιλήσαμε για όλα. Για τον δήμο μας, για τα προβλήματα του χωριού του, για την κούρσα διαδοχής του δημάρχου, ακόμα και για το αν μετάνιωσε που κατέβηκε για πρόεδρος.
Ραντεβού το Σάββατο.
