Σαν τη Σοφία Μπεκατώρου υπάρχουν πολλές γυναίκες. Αλλά και χιλιάδες άλλοι που κάνουν ότι δεν βλέπουν ότι η κοινωνία έχει σοβαρά προβλήματα να λύσει.
«Δυσάρεστο γεγονός». Είναι η φράση της χρονιάς, κατά τη γνώμη μου, και την χρησιμοποίησε η Ιστιοπλοϊκή Ομοσπονδία για να χαρακτηρίσει έτσι τον βιασμό της Σοφίας Μπεκατώρου από παράγοντα του χώρου.
Δεν βρήκε άλλη λέξη, όπως και δεν βρήκε κάτι άλλο να πει για τις καταγγελίες που ήρθαν έπειτα από χρόνια, ναι, όμως, αυτό δεν έχει καμιά σημασία και δεν αναιρεί τη σοβαρότητα του γεγονότος.
Μια μικρή κοπέλα βιάστηκε, μια νεαρή αθλήτρια κακοποιήθηκε σεξουαλικά παρ’ ότι δήλωσε ξεκάθαρα «όχι», στον παράγοντα της ιστιοπλοΐας.
Κι ένα νεαρό κορίτσι, που έγινε σπουδαία αθλήτρια, τίμησε την Ελλάδα και κράτησε τη σημαία της στους Ολυμπιακούς Αγώνες, έζησε επί χρόνια με το βάρος αυτού του γεγονότος.
Και μίλησε προκειμένου να αντιληφθεί η κοινωνία ότι υπάρχουν σιωπηροί βιασμοί, σεξουαλικές κακοποιήσεις και ξυλοδαρμοί γυναικών.
Εμειναν όλοι... έκπληκτοι από τα καταγγελλόμενα. Κι αντί να δουν το δάσος είδαν το δέντρο.
«Γιατί μίλησε τώρα; Εκανε καριέρα». «Τα ήθελε κι αυτή για να πάρει θέση στην ομάδα». «Ας έκανε τότε καταγγελία, αλλά δεν ήθελε να χάσει τα μετάλλια».
Αυτά είπαν για το Σοφία Μπεκατώρου οι... σοφοί αυτού του κόσμου. Και δυστυχώς μεγάλο μέρος όσων επιτέθηκαν στην Ολυμπιονίκη ήταν... γυναίκες. Ενας βιασμός διαρκείας λοιπόν. Από τον παράγοντα Χ, από την Ομοσπονδία που είδε απλά ένα «δυσάρεστο γεγονός» και κούνησε το χέρι στην Μπεκατώρου γιατί... δεν είναι πιο σαφής στις καταγγελίες της, και από μια κοινωνία που βάζει το κεφάλι στην άμμο και κάνει ότι δεν βλέπει.
Μα καλά δεν βλέπουμε ότι υπάρχει πρόβλημα κακοποίησης γυναικών; Δεν ξέρουμε ότι υπάρχουν πολλές Σοφίες σ’ αυτόν τον κόσμο;
Το γεγονός ότι την περίοδο της καραντίνας η κακοποίηση γυναικών, με βάση τα τηλέφωνα – καταγγελίες που έγιναν, αυξήθηκαν 230%, δεν το γνωρίζουμε;
Ότι στην Ευρώπη μία στις 3 γυναίκες έπεσε θύμα σωματικής και/ή σεξουαλικής βίας μετά την ηλικία των 15 ετών, μία στις 5 γυναίκες έχει πέσει θύμα παρενοχλητικής παρακολούθησης, ενώ μία στις 2 γυναίκες έχει υποστεί μία ή περισσότερες μορφές σεξουαλικής παρενόχλησης, δεν τα έχουμε διαβάσει ποτέ;
Την Τοπαλούδη την θάψαμε, τους βάλαμε φυλακές τους δολοφόνους της αλλά μετά τα ξεχάσαμε όλα;
Τη Μυρτώ της Πάρου την έχουμε ξεχάσει; Τις βιασμένες – κακοποιημένες γυναίκες που στηρίζονται από διάφορους ξενώνες ανά την Ελλάδα, κάνουμε ότι δεν τις γνωρίζουμε;
Εντάξει, ας τελειώνουμε με αυτό το παραμύθι. Σοφίες Μπεκατώρου υπάρχουν πολλές, ζουν ανάμεσά μας, είναι μέσα σπίτια μας ή δίπλα μας.
Γυναίκες που κακοποιούνται και δεν έχουν το θάρρος να μιλήσουν;
Γυναίκες που φοβούνται τους συντρόφους τους.
Γυναίκες που πέραν της σωματικής, δέχονται και ψυχολογική βία.
Γυναίκες που και στον επαγγελματικό χώρο υφίστανται πιέσεις.
Ας μην... πέφτουμε, λοιπόν, από τα σύννεφα για άλλη μια φορά. Ειδικά η Πολιτεία και οι αρμόδιοι φορείς.
Παντού υπάρχει σεξισμός και καθημερινός «βιασμός» προσωπικοτήτων. Διότι η ελληνική κοινωνία είναι μια βαθιά συντηρητική, φαλλοκρατική, πατριαρχική κοινωνία που διατηρεί αναλλοίωτα τα στερεότυπα προηγούμενων δεκαετιών.
Και που ένας βιασμός είναι απλά «δυσάρεστο γεγονός» γιατί δεν μπορεί η κοινωνία να αντιληφθεί βασικές αρχές όπως:
Πρώτη: Το όχι είναι όχι. Σεξ χωρίς συναίνεση είναι βιασμός. Τόσο απλό, τόσο εύκολο να κατανοηθεί. Ό,τιδήποτε συμβαίνει μεταξύ μιας γυναίκας κι ενός άνδρα μετά το όχι είναι βιασμός.
Δεύτερη: Δεν δικαιολογείται ποτέ και σε καμιά περίπτωση μια πράξη βιασμού επειδή... δεν αντιστάθηκε η γυναίκα. Σύμφωνα με παλαιότερη έρευνα, 7 στις 10 γυναίκες στη Σουηδία, ένιωσαν το αίσθημα της «ακούσιας παράλυσης», την ώρα του βιασμού. Ξεκάθαρο λοιπόν ότι το «όχι» είναι το τελευταίο οχυρό. Κι αν μια γυναίκα δεν αντιστέκεται δεν σημαίνει ότι αποδέχεται τη σεξουαλική πράξη, όταν έχει δηλώσει ξεκάθαρα ότι δεν συναινεί.
Τρίτη: Τα ρούχα δεν είναι «σήμα» πρόκλησης. Βασικό στερεότυπο που πρέπει να καταπολεμηθεί αν θέλουμε να σταματήσουν τέτοια φαινόμενα. Το τι φοράει μια γυναίκα δεν είναι το νεύμα για μια βίαιη σεξουαλική επίθεση ή ακόμη και για ένα απλό σεξιστικό πείραγμα.
Τέταρτη: Πρέπει να καταρριφθεί ο μύθος ότι οι βιασμοί γίνονται από αγνώστους. Τις περισσότερες φορές γίνονται από γνωστούς, από συζύγους, συντρόφους, φίλους, ανθρώπους με καθημερινή επαφή, στη δουλειά, το άθλημα, το γυμναστήριο, το μπαρ.
Πέμπτη: Τέλος πρέπει να καταρριφθεί ο μύθος ότι δεν είναι βιασμός ένας... βιασμός που δεν καταγγέλλεται. Ή που καταγγέλλεται καθυστερημένα. Η συντριπτική πλειοψηφία τέτοιων περιπτώσεων συνδέεται με την έλλειψη εμπιστοσύνης της γυναίκας στις Αρχές, στο δικαστικό σύστημα, στην κοινωνία.
Όταν ο περίγυρος θα πει «κάτι έκανε κι αυτή. Κουνήθηκε. Ελα μωρέ, τα ήθελε γιατί ντύθηκε έτσι», που να βρει το θάρρος μια γυναίκα να κάνει καταγγελία όταν ξέρει εκ των προτέρων ότι αυτή θα παραμείνει θύμα και ο θύτης δεν θα τιμωρηθεί ποτέ;
Το αντίθετο μάλιστα. Η γυναίκα θα είναι η στιγματισμένη, η βιασμένη, η κακοποιημένη, η ταπεινωμένη γιατί τα... ήθελε ενώ ο άνδρας θα συνεχίσει να είναι ο «μάτσο» ελληνάρας που έκανε το κέφι του γιατί έτσι το προβλέπει η κοινωνία.
Ας γίνει επιτέλους ξεκάθαρο. Ο βιασμός ή οποιοδήποτε είδος κακοποίησης μιας γυναίκας δεν γίνεται με ευθύνη δική της. Τελεία και παύλα.
Το δικαίωμα της γυναίκας στο σώμα της είναι αναφαίρετο. Πώς θα το διαθέσει, πώς θα το «στολίσει», πώς θα το χειριστεί είναι δικό της ζήτημα και σίγουρα όχι «σήμα» στον επίδοξο βιαστή.
Όταν καταλάβουμε όλα τα παραπάνω ίσως να αναβαθμιστούμε ως κοινωνία και να ανατρέψουμε όλα τα αρρωστημένα πρότυπα που κυριαρχούν. Και ίσως να πάψουν να υπάρχουν Σοφίες που βιάζονται καθημερινά, σωματικά και ψυχολογικά.
