Σε εποχές που όλα αμφισβητούνται, όλα είναι ρευστά και όλα ξεχνιούνται γρήγορα, είναι μάλλον πολύ δύσκολο να διατηρηθεί, πόσο μάλλον να μεγαλώνει, μια μορφή της Ορθοδοξίας.

Ο Άγιος Παϊσιος, είναι μια τέτοια, μοναδική περίπτωση.

Γιατί, σήμερα, 29 χρόνια μετά την κοίμησή του, έχει λάβει σχεδόν θρυλική μορφή και, παρότι σύγχρονος, είναι εξαιρετικά -και ολοένα και περισσότερο- δημοφιλής. Τόσο δημοφιλής, που όχι μόνο ορδές πιστών σπεύδουν να προσκυνήσουν, ζητώντας ένα θαύμα του, αλλά και που έγινε επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά.

Ήταν 11 το πρωί της 12ης Ιουλίου 1994. Ο Γέροντας Παϊσιος, ο πιο γνωστός, ίσως, μοναχός της σύγχρονης εποχής στην Ορθόδοξη Εκκλησία, φεύγει από τη ζωή. Οι θρύλοι γύρω από το όνομά του, από τις διδαχές, τα θαύματα και τις προφητείες του, παίρνουν ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις. Ηδη, κυκλοφορούσαν από στόμα σε στόμα ιστορίες όπως αυτή στην οποία ο Άγιος φέρεται να «αποστόμωσε» πανεπιστημιακό που του ζήτησε να του αποδείξει την ύπαρξη του Θεού, ρωτώντας μια σαύρα που έγνεψε -υποτίθεται- καταφατικά.

Τηλεβιβλιοπώλες και τυχοδιώκτες βλέπουν στο πρόσωπο του δημοφιλέστατου μοναχού που έχει φύγει μια ευκαιρία να κεφαλαιοποιήσουν αυτή την δημοφιλία. Και έτσι αρχίζουν να διαδίδονται λόγια, διδαχές και προφητείες του Αγίου για τη ζωή τα επόμενα χρόνια, μέχρι και για τις σχέσεις της χώρας με τις ΗΠΑ, τη Ρωσία και (φυσικά) την Τουρκία, μέχρι και για την Κωνσταντινούπολη. Του αποδίδονται λόγια που δεν τεκμηριώνεται πάντα ότι είναι δικά του. Ποιος θα τους διαψεύσει, άλλωστε; Είτε κανείς είναι πιστός, είτε όχι, οφείλει να παραδεχθεί ότι ο Παϊσιος πούλαγε, πουλάει και θα πουλάει, όπως φαίνεται.

Βέβαια ο ίδιος ο γέροντας, κάθε άλλο παρά celebrity ήταν. Ασκητικός και ταπεινός, πιο πολύ ήταν γνωστός για τις παρηγορητικές συμβουλές του, αλλά και για τη βαθύτητα, ή τη δύσκολη ερμηνεία των διδαχών του. Γι αυτό και χιλιάδες κόσμου, από την Ελλάδα και το εξωτερικό, έσπευδαν στο λιτό κελί του, στο δάσος της Παναγούδας στο Άγιο Όρος για να τον δουν από κοντά. Η φήμη του διαδιδόταν από στόμα σε στόμα και φούντωνε σαν τη φωτιά που βγαίνει εκτός ελέγχου για εκείνον τον Αγιορείτη μοναχό που έκανε θαύματα και είχε τόσο γλυκό, τόσο ασυνήθιστο λόγο, τόσο ασυνήθιστο χάρισμα. Και οι θαυμαστές του όλο και πλήθαιναν και του πίστωναν θαύματα και προφητείες για τα πάντα. Κάπως έτσι, φαινόταν μονόδρομος η απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου, το 2015, να τον ανακηρύξει Άγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας, με τη μνήμη του να γιορτάζεται στις 12 Ιουλίου.

Η ζωή του

Αρσένιος Εζνεπίδης. Έτσι ήταν το κοσμικό όνομα του Αγίου Παϊσίου, ο οποίος είχε γεννηθεί στα Φάρασα της Καππαδοκίας στις 25 Ιουλίου 1924. Παιδί πολύτεκνης οικογένειας, καθώς ο πατέρας του, (ο οποίος ήταν και δήμαρχος των Φαράσων) Πρόδρομος και η μητέρα του Ευλαμπία, είχαν ακόμα 8 παιδιά. Εκεί, στα Φάρασα, τον Αύγουστο του 1924, λίγο πριν ολοκληρωθεί η ανταλλαγή πληθυσμών, ο ιερέας της ενορίας του, Αρσένιος, τον βάφτισε, επιμένοντας να του δώσει το δικό του όνομα "για να αφήσει καλόγερο στο πόδι του", όπως είχε πει. Ο Αρσένιος θα αναγνωριζόταν ως Άγιος το 1988.

Από την Καππαδοκία με τα προσφυγικά καραβάνια, η οικογένεια Εζνεπίδη έφτασε τον Σεπτέμβριο του 1924 στον Πειραιά. Από εκεί στην Κέρκυρα, την Ηγουμενίτσα και τελικά στην Κόνιτσα, όπου ο Αρσένιος θα τέλειωνε το σχολείο -το δημοτικό- και θα δούλευε σαν ξυλουργός, μέχρι να καταταγεί στο στρατό και να υπηρετήσει ως ασυρματιστής το 1940.

Μετά την απόλυσή του από το στρατό, το 1949, ο Αρσένιος πήγε στο Άγιο Όρος. Είχε αποφασίσει να μονάσει και η γνωριμία του εκεί με τον πατέρα Κύριλλο της Μονής Κουτλουμουσίου ήταν καταλυτική. Εντάχθηκε, αργότερα, στη Μονή Εσφιγμένου και εκάρη μοναχός με το όνομα Αβέρκιος, ενώ το 1954 εντάχθηκε στη Μονή Φιλοθέου, όπου ακολούθησε πιστά τον γέροντα Συμεών. Με αυτόν διαμόρφωσε τον μοναστικό χαρακτήρα του και έλαβε το όνομα Παΐσιος.

Το 1958 άφησε το Άγιο Όρος για την Ιερά Μονή Γενεθλίων της Θεοτόκου στο Στόμιο Κονίτσης. Στην περιοχή, όπου μεγάλωσε, παρέμεινε επί τετραετία, και άφησε πίσω του σπουδαίο ποιμαντικό και φιλανθρωπικό έργο, που εκτιμήθηκε ιδιαίτερα από τον λαό της Κόνιτσας. Μετά από ένα μικρό διάλλειμμα -κατά το οποίο πήγε στο Όρος Σινά- επέστρεψε (αυτή τη φορά για πάντα) στο Άγιο Όρος το 1964. Δύο χρόνια αργότερα, θα υποβαλλόταν σε μερική αφαίρεση πνευμόνων και, το 1979, θα εγκαθίστατο στη σκήτη της Παναγούδας.

Με τη φήμη του να μεγαλώνει από τους πιστούς που τον επισκέπτονταν για να πάρουν τις συμβουλές του, το 1993, ο γέροντας Παϊσιος διαγνώστηκε με καρκίνο του παχέος εντέρου. Ήταν χρόνια που οι γιατροί τον συμβούλευαν να αποφύγει τη σκληρή ασκητική ζωή και τις χειρονακτικές εργασίες, καθώς και να αρχίσει να παίρνει φάρμακα, αντί να υπομένει καρτερικά τους τρομερούς πόνους και τις αιμορραγίες. Ο ίδιος αρνείτο πεισματικά ακόμα και να νοσηλευθεί και έλεγε ότι "όλα θα βολευτούν με το χώμα". Και, όταν ο καρκίνος έγινε μεταστατικός, ο ίδιος το θεώρησε εκπλήρωση αιτήματός του προς το Θεό και ωφέλιμο για την πνευματική του υγεία.

Τον Ιούνιο του '94 όταν παρουσίασε μεταστάσεις σε πνεύμονες και ήπαρ, οι γιατροί του ανακοίνωσαν ότι δεν θα ζήσει για περισσότερο από τρεις εβδομάδες. Ο ίδιος αποφάσισε να επιστρέψει στο μοναστήρι και να μην παίρνει φάρμακα, ή παυσίπονα. Το πρωί της 12ης Ιουλίου, η «προφητεία» των επιστημόνων θα έβγαινε αληθινή. Ο Άγιος Παϊσιος θα άφηνε την τελευταία του πνοή. Ενταφιάστηκε στην Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή - Βασιλικά Θεσσαλονίκης. Αυτό που δεν πέθανε, ωστόσο, είναι η δημοφιλία του, η οποία αποδεικνύεται από τη συμμετοχή χιλιάδων πιστών, κάθε χρόνο, στην αγρυπνία που τελείται στο Ιερό Ησυχαστήριο τα ξημερώματα της 12ης Ιουλίου...

Η τηλεοπτική σειρά

Η ζωή του Άγιου Παΐσιου έγινε, μάλιστα, και τηλεοπτική σειρά με την ιστορική-βιογραφική σειρά «Άγιος Παΐσιος - Από τα Φάρασα στον Ουρανό» και πρωταγωνιστή τον Νικήτα Τσακίρογλου όπου παρουσιάστηκε ο βιος της εμβληματικής φυσιογνωμίας που φώτισε με τον πνευματικό λόγο και τη θυσιαστική του αγάπη ολόκληρο τον κόσμο της Ορθοδοξίας.

Το 1958 άφησε το Άγιο Όρος για την Ιερά Μονή Γενεθλίων της Θεοτόκου στο Στόμιο Κονίτσης. Στην περιοχή, όπου μεγάλωσε, παρέμεινε επί τετραετία, και άφησε πίσω του σπουδαίο ποιμαντικό και φιλανθρωπικό έργο, που εκτιμήθηκε ιδιαίτερα από τον λαό της Κόνιτσας. Μετά από ένα μικρό διάλλειμμα -κατά το οποίο πήγε στο Όρος Σινά- επέστρεψε (αυτή τη φορά για πάντα) στο Άγιο Όρος το 1964. Δύο χρόνια αργότερα, θα υποβαλλόταν σε μερική αφαίρεση πνευμόνων και, το 1979, θα εγκαθίστατο στη σκήτη της Παναγούδας.

Με τη φήμη του να μεγαλώνει από τους πιστούς που τον επισκέπτονταν για να πάρουν τις συμβουλές του, το 1993, ο γέροντας Παϊσιος διαγνώστηκε με καρκίνο του παχέος εντέρου. Ήταν χρόνια που οι γιατροί τον συμβούλευαν να αποφύγει τη σκληρή ασκητική ζωή και τις χειρονακτικές εργασίες, καθώς και να αρχίσει να παίρνει φάρμακα, αντί να υπομένει καρτερικά τους τρομερούς πόνους και τις αιμορραγίες. Ο ίδιος αρνείτο πεισματικά ακόμα και να νοσηλευθεί και έλεγε ότι "όλα θα βολευτούν με το χώμα". Και, όταν ο καρκίνος έγινε μεταστατικός, ο ίδιος το θεώρησε εκπλήρωση αιτήματός του προς το Θεό και ωφέλιμο για την πνευματική του υγεία.

Άγιος Παΐσιος, Από τα Φάρασα στον Ουρανό

Η σειρά έκανε μεγάλα νούμερα τηλεθέασης δείγμα του πόση «δίψα» υπάρχει για τον Άγιο Παΐσιο και τις γνωστές και άγνωστες λεπτομέρειες της ζωής του.

Νέα εκδρομή του Pikefitravel

Κυριακή 19 Μαρτίου

Αγ. Παϊσιος - Cosmos

Την Κυριακή 19 Μαρτίου ξεκινάμε με την καλύτερη μας διάθεση για την Σουρωτή,

στην Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Σουρωτής, για να προσκυνήσουμε τον Αγ. Παϊσιο.

Θα συνεχίσουμε στο Κτήμα Περέκ όπου μας περιμένουν για φαγητό, νοστιμότατες πίτες και υπέροχη θέα!!

Για καφεδάκι θα πάμε στο Cosmos στην Θεσσαλονίκη.

Τιμή συμμετοχής: 15€ το άτομο

Πληροφορίες - κρατήσεις:

PIKEFI TRAVEL

Δ. Βετσοπούλου 120, Αλεξάνδρεια

☎23330 27389

Την Τρίτη 12 Ιουλίου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό του Οσίου Αρσενίου του Καππαδόκου και του Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου στο Πλατύ.

Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: Ἑορτάζουμε καί πανηγυρίζουμε σήμερα ἕναν ἀπό τούς νεωτέρους ἀλλά καί πιό λαοφιλεῖς ὁσί­ους τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἑορτά­ζου­με τόν ὅσιο Παΐσιο, στόν ὁποῖο ἀπό ἐτῶν ἔχουμε ἀφιερώσει τόν περι­καλλῆ αὐτόν ναό, κτισμένο μάλι­στα καί μέ πέτρες πού μεταφέραμε ἀπό τήν πατρίδα του, τά Φάρασα, τήν πα­τρίδα πολλῶν ἀπό σᾶς.

Καί ἄν ὅλοι οἱ πιστοί εἴμεθα, κατά τόν πρωτοκορυφαῖο ἀπόστολο Παῦ­λο, «συμπολῖται τῶν ἁγίων», αὐτό ἰσχύει καί γιά σᾶς, πού ἔχετε μάλιστα τήν ἰδιαίτερη τιμή καί εὐ­λογία νά κατάγεστε πολλοί ἀπό σᾶς ἀπό τόν τόπο ἐκεῖνο, ὁ ὁποῖος ἔδωσε δύο μεγά­λους ἁγί­ους στήν Ἐκκλησία μας, τόν ἅγιο Ἀρ­σένιο τόν Καππαδόκη καί τόν ἅγιο Παΐσιο, νά κατάγεστε ἀπό τά Φάρασα.

Ὅμως ἡ τιμή αὐτή, νά εἴμεθα δηλαδή συμπολίτες τῶν ἁγίων, ἔχει νόημα μόνο ἐάν προσπαθοῦμε νά ὁμοιά­σουμε καί ἐμεῖς τούς ἁγίους πού τιμοῦμε, ἐάν προσπα­θοῦμε νά ὁμοιά­σουμε στή συγκε­κριμένη περίπτωση στόν ὅσιο Παΐ­σιο, τοῦ ὁποίου τή μνήμη ἑορτά­ζουμε σήμερα.

Βεβαίως, ὁ ὅσιος εἶχε πολλά καί ποικίλα χαρίσματα, μέ τά ὁποῖα τόν εἶχε πλουτίσει ὁ Θεός, χάρη στήν ἀγάπη καί τήν ἀπόλυτη ἀφο­σίωσή του σέ Ἐκεῖνον, χαρί­σματα, ὅπως νά γνωρίζει τούς ἀν­θρώπους καί τίς σκέψεις τους, χωρίς νά τούς ἔχει δεῖ ποτέ στή ζωή του καί νά προ­λέγει τί θά συμβεῖ σέ αὐτούς στό μέλλον, ἀλλά καί νά θεραπεύει ἀσθενεῖς καί νά καθοδηγεῖ ψυχές στή σωτηρία.

Καί ὅλα αὐτά τά ὁποῖα εἶχε ὄχι γιά τόν ἑαυτό του, ὄχι γιά νά προ­βάλλεται καί νά τιμᾶται ἀπό τούς ἀνθρώπους, ἀλλά γιά νά τούς βοη­θᾶ καί νά τούς διακονεῖ, δέν εἶναι χαρίσματα πού ὁ Θεός δίδει σέ κάθε ἄνθρωπο, γιατί προϋποθέτουν τήν καθαρό­τητα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώ­ματος, τήν ὁποία διέθετε ὁ ἑορ­ταζόμενος ὅσιος.

Ὅμως ὁ Θεός δίδει καί σέ μᾶς χα­ρίσματα, τά ὁποῖα, ὅπως ἀκού­σαμε στό σημερινό ἀποστολικό ἀνά­­γνω­σμα, εἶναι καρποί τοῦ ἁγίου Πνεύ­ματος. «Ὁ καρπός τοῦ Πνεύ­ματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακρο­θυμία ... πίστις, πραότης, ἐγκρά­τεια», λέγει ὁ ἀπόστολος, καί τά προσφέρει τό ἅγιο Πνεῦμα σέ ὅσους ζοῦν «ἐν Πνεύ­μα­τι».

Τί σημαίνει ὅμως αὐτό; Σημαίνει ὅτι, ἐφόσον εἴμεθα μέλη τῆς Ἐκ­κλη­σίας, στήν ὁποία τό ἅγιο Πνεῦ­μα εἶναι διαρκῶς παρόν, ἐφόσον μετέχουμε στά ἱερά μυστήριά της, διά τῶν ὁποίων μεταδίδεται ἡ χά­ρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἐφό­σον ἀγωνιζόμεθα νά ζοῦμε τήν ἐν Χριστῷ ζωή, νά ζοῦμε δηλαδή σύμ­φωνα μέ τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, τότε ὁ σπόρος τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, πού πέφτει στήν ψυχή μας, βλα­στά­νει καί αὐξάνεται καί δίδει καρ­πούς. Δίδει καρπούς καλῶν ἔρ­γων καί ἀρετῶν, καρπούς ἀγά­πης, χα­ρᾶς, εἰ­ρήνης, μακροθυμίας, χρη­στό­τη­τος, πίστεως, πραότητος, ἐγκρα­τεί­ας.

Ἔτσι, ἐάν προσπαθοῦμε καί ἐμεῖς νά ζοῦμε ὡς συνειδητά μέλη τῆς Ἐκκλησίας μας, ἐάν ἀγωνιζόμεθα καί μετέχουμε στά ἱερά μυστήρια, ἐάν παρακαλοῦμε τόν Θεό νά μᾶς δώσει τή χάρη του, τότε θά μπο­ροῦμε νά δοῦμε καί ἐμεῖς τά χα­ρί­σματα τοῦ ἁγίου Πνεύματος στήν ψυχή μας.

Καί ἐάν διακρίνουμε κάποια χαρί­σματα, ἐάν βλέπουμε κάποιες ἀρε­τές, δέν θά πρέπει νά νομίζουμε ὅτι εἶναι ἀποτέλεσμα τῶν δικῶν μας προσπαθειῶν, δέν θά πρέπει νά πι­στεύουμε ὅτι εἶναι δικό μας κατόρ­θωμα, ἀλλά θά πρέπει νά ἀποδί­δουμε ὅ,τι ἔχουμε στόν Θεό καί στή χάρη του, γιατί ὅ,τι ἔχουμε εἶναι ὄντως δική του δωρεά, γιά τήν ὁποία ἀφενός ἔχουμε χρέος νά τόν εὐχαριστοῦμε καί ἀφετέρου ἔχου­με χρέος νά τήν ἀξιοποιοῦμε πρός ὠφέλεια τῶν ἀδελφῶν μας, ὅπως ἀκριβῶς ἔκανε καί ὁ ἑορταζόμενος ὅσιος Παΐσιος.

Ὅπως εἶναι ἄλλωστε γνωστό, ὁ ὅσιος Παΐσιος, παρά τίς ἀσθένειες πού εἶχε καί παρά τόν κόπο τῆς αὐστηρῆς ἀσκήσεώς του, δεχόταν πά­ντο­τε μέ πολλή ἀγάπη ὅσους τόν ἐπεσκέπτοντο, καί συζητοῦσε μαζί τους τά προβήματα καί τά θέματα πού τούς ἀπασχο­λοῦσαν, καί πολ­λές φορές μάλιστα θεράπευε καί τίς ἀσθένειές τους τόσο τίς σωμα­τικές ὅσο καί τίς ψυχικές.

Τιμώντας, λοιπόν, καί ἐμεῖς τόν μεγάλο αὐτόν ὅσιο τῆς Ἐκκλησίας μας, τόν σύγχρονο ὅσιο, τόν δικό μας ὅσιο Παΐσιο τόν Ἁγιορείτη, τόν Φαρασθώτη, ἄς προσπαθήσουμε νά μιμηθοῦμε τή ζωή του. Ἄς προσπαθοῦμε νά ζοῦ­με καί ἐμεῖς «ἐν Πνεύματι», γιά νά ἔχουμε τή χάρη του. Καί ἄς ἀξιο­ποιοῦμε τά χαρίσματα πού μᾶς ἔδω­σε ὁ Θεός μέ ταπεινοφροσύνη καί μέ συ­ναί­σθηση ὅτι δέν εἶναι δικά μας, ἀλλά εἶναι χαρίσματα τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ὥστε νά μήν τά σπατα­λοῦμε χωρίς λόγο ἤ τά ἀφήνουμε νά ἀνεκμετάλλευτα, διότι ὁ Θεός θά μᾶς ζητήσει λόγο γιά αὐτά ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως.

Ἄς ζητοῦμε, λοιπόν, τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί ἄς καταβάλλουμε τήν ἀπαιτούμενη προσπάθεια, γιά νά τά αὐξάνουμε, ὥστε νά ἀξιωθοῦμε νά ἀπολαύσουμε τόν μισθό τῶν ἐκλεκτῶν δούλων τοῦ Θεοῦ, διά πρεσβειῶν καί τοῦ ὁσίου Παϊσίου.

Η Εκκλησία τιμά σήμερα, Τρίτη 12 Ιουλίου (όπως και κάθε χρόνο στις 12 Ιουλίου), τη μνήμη του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτη, ενός σύγχρονου Αγίου που η παρουσία του στους πιστούς, κυρίως μέσα από τις διδαχές του, είναι σχεδόν καθημερινή.

Ο Όσιος πατήρ Παΐσιος ο Αγιορείτης γεννήθηκε από ευλαβείς γονείς, τον Πρόδρομο και την Ευλαμπία Ενζεπίδη, στα Φάρασα της Καππαδοκίας στις 25 Ιουλίου του 1924 μ.Χ., λίγες μέρες πριν από τη φυγή των Φαρασιωτών από την πατρώα γη για την Ελλάδα.

Στη βάπτισή του, ο Όσιος Αρσένιος ο Καππαδόκης (βλέπε 10 Νοεμβρίου), ο πλήρης ημερών και αγιότητος βίου κοσμούμενος ιερέας των Φαράσων, τον ονόμασε Αρσένιο, «για να τον αφήσει καλόγερο στο πόδι του», όπως χαρακτηριστικά είπε. Στην Ελλάδα, η οικογένεια του μικρού Αρσενίου εγκαταστάθηκε στην Κόνιτσα της Ηπείρου, όπου ο ίδιος πέρασε τα παιδικά και νεανικά του χρόνια.

Γαλουχούμενος με τις διηγήσεις για το θαυμαστό βίο του Αγίου Αρσενίου, έλεγε ότι θα γίνει μοναχός από την ηλικία των 5 ετών! Και αφού έμαθε να διαβάζει, αγαπημένη του ασχολία υπήρξε η ανάγνωση των βίων των Αγίων, των οποίων εμιμείτο τους ασκητικούς αγώνες με θερμό ζήλο. Μετά από τις εγκύκλιες σπουδές του δε θέλησε να συνεχίσει στα γράμματα, αλλά προτίμησε να μιμηθεί το Χριστό και μαθήτευσε στην τέχνη του ξυλουργού, την οποία άσκησε με επιμέλεια και δεξιοσύνη. Στην ηλικία των 15 ετών αξιώθηκε της θέας του Κυρίου, για ένα μόνο φιλότιμο λογισμό, μέσω του οποίου απέκρουσε μία δαιμονική προσβολή του πειρασμού της απιστίας. Από τότε φούντωσε μέσα του ακόμη περισσότερο η φλόγα της αγάπης του Θεού και ο πόθος για τη μοναχική ζωή. Ακολούθησαν καιροί ταραχής και αναστάτωσης για την Ελλάδα, λόγω της ξένης Κατοχής και του εμφυλίου πολέμου. Ο Όσιος Παΐσιος όμως, τόσο ως πολίτης όσο και ως στρατιώτης κατά τη θητεία του (1945 – 1949 μ.Χ.), επέδειξε απαράμιλλο θάρρος και αυτοθυσία. Ήταν πρόθυμος να δώσει κάθε στιγμή και τη ζωή του ακόμα για τη σωτηρία των άλλων. Ευρισκόμενος μάλιστα συχνά μέσα στον καταιγισμό των φονικών πυρών, συνέβη να σώσει με τις θερμές προσευχές του πολλούς στρατιώτες, αλλά να σωθεί και ο ίδιος με τρόπο θαυμαστό.

Επειδή το μεγαλύτερο διάστημα της στρατιωτικής του θητείας το υπηρέτησε με την ειδικότητα του ασυρματιστή, πολλές εκδόσεις αφιερωμένες στη ζωή του Γέροντα τον αναφέρουν ως «Ασυρματιστή του Θεού». Μάλιστα, ο Γέροντας φέροντας ως παράδειγμα την ειδικότητα του στον στρατό, απάντησε σε κάποιον που αμφισβητούσε τη χρησιμότητα της μοναχικής ζωής ότι οι μοναχοί είναι «ασυρματιστές του Θεού», εννοώντας την θερμή τους προσευχή και την έγνοια τους για την υπόλοιπη ανθρωπότητα.

Ύστερα και από αυτές τις περιπέτειες, θέλησε να καταταγεί στο αγγελικό τάγμα των μοναχών, με τα φτερά που δίνει ο θείος έρωτας. Έτσι, μετέβη στο Άγιο Όρος, αναζητώντας έναν οδηγό για τη ζωή της κατά Θεόν ησυχίας. Δεν κατάφερε όμως να εκπληρώσει αμέσως τον πόθο του. Παράλληλα, οι δικοί του βρέθηκαν την ίδια περίοδο σε μεγάλη οικονομική δυσκολία, οπότε τον κάλεσαν να τους βοηθήσει. Έτσι, επέστρεψε στην Κόνιτσα και εργάστηκε ως μαραγκός. Μετά από 3 χρόνια όμως (1953 μ.Χ.), σε ηλικία 29 ετών πλέον, εγκατέλειψε τα πράγματα του κόσμου και επέστρεψε στην Αθωνική Πολιτεία.

Αφού περιήλθε σκήτες και καλύβες, ακολούθησε τελικά τη συμβουλή ενός σεβάσμιου γέροντα και εντάχθηκε στην αδελφότητα της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου, γνωστής τότε για την αυστηρή της τάξη. Εκεί έζησε μέσα στην ολοτελή υπακοή και επιδόθηκε σε υπέρμετρη άσκηση, υπερβάλλοντας σε κόπους για χάρη του Χριστού και των αδελφών του. Έτσι, στις 27 Μαρτίου 1954 μ.Χ. εκάρη μοναχός. Έλαβε ρασοευχή και το όνομα Αβέρκιος. Έχοντας όμως άσβεστο μέσα του τον πόθο για τον ησύχιο και απράγμονα βίο, πήρε την ευλογία του Ηγουμένου και πήγε να μονάσει στην Ιερά Μονή Φιλοθέου, που ήταν τότε σε κατάσταση ιδιόρρυθμη. Εκεί προετοιμάστηκε για τη ζωή του ερημίτη, κάτω από την καθοδήγηση ενός διακριτικού και σοφού γέροντα, του γέροντα Συμεών. Στις 12 Μαρτίου 1956 μ.Χ., εκάρη μικρόσχημος μοναχός και έλαβε το όνομα «Παΐσιος», χάρη στο Μητροπολίτη Καισαρείας Παΐσιο τον β΄, ο οποίος ήταν και συμπατριώτης του.

Τον Αύγουστο του 1958 μ.Χ., υπακούοντας σε θεία βουλή, δεν εγκαταστάθηκε στην έρημο, για την οποία προετοιμαζόταν, αλλά στην κατεστραμμένη Ιερά Μονή της Παναγίας του Στομίου, που βρίσκεται κοντά στην Κόνιτσα. Σε αυτήν έζησε 4 χρόνια, ζώντας ισάγγελο βίο, παλεύοντας με τους πειρασμούς, ευεργετώντας τους ανθρώπους της περιοχής, σώζοντας πολλούς από τις διδασκαλίες των προτεσταντικών ομάδων που δρούσαν εκεί, και ανακαινίζοντας με πολύ μόχθο το Μοναστήρι.

Τo 1962 μ.Χ., όταν και ολοκληρώθηκε το έργο της ανακαίνισης και ο κίνδυνος από τις ετερόδοξες ομάδες εξέλιπε, ο Όσιος παρακαλούσε μέσα στους πειρασμούς, που καθημερινά τον πολιορκούσαν, θερμά το Θεό να του δείξει το δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσει. Έτσι, δέχθηκε ως θεόσταλτη την πρόσκληση κάποιου ιεροδιακόνου να τον συνοδεύσει στο θεοβάδιστο Όρος του Σινά. Πάνω σε κείνον τον άνυδρο και ξερό τόπο, στο κελί των Αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης, έζησε επιτέλους αυτό που χρόνια ποθούσε, την προς Θεόν μόνωση.

Αγωνιζόμενος με πολλή ταπείνωση, διαρκή νηστεία, ακατάπαυστη αγρυπνία και αδιάλειπτη προσευχή, κατάφερε να υπερνικήσει τις παγίδες του μισόκαλου εχθρού, και να απολαύσει την ένωση με το Θεό. Γεμάτος από τη χάρη της θείας παρακλήσεως, απολάμβανε την κατά Θεόν ευφρόσυνη μέσα στο καμίνι της απαράκλητης ερήμου. Έγινε μάλιστα ιδιαίτερα αγαπητός στους Βεδουίνους, δίνοντάς τους τρόφιμα με χρήματα από την πώληση στους προσκυνητές ξύλινων σταυρών που έφτιαχνε ο ίδιος.

Δεν θα υπήρχε, έτσι, κανένας λόγος να εγκαταλείψει το στάδιο εκείνο της αρετής, εάν – φεύ! – δεν ενέσκηπτε η σωματική ασθένεια από το τραχύ κλίμα, η οποία τον ανάγκασε να επιστρέψει στην κατά σάρκα πατρίδα του. Επανερχόμενος στο Άγιο Όρος το 1964 μ.Χ., δεν ελάττωσε το πλήθος των ασκητικών αγώνων του, παρά την καταβολή του σώματος, καθώς στο πνεύμα διατηρούσε την πρότερη ζέση του. Ζώντας λοιπόν ως ξένος και παρεπίδημος στη γη, έφτασε να γίνει πολίτης του ουρανού.

Έχοντας, συνεπώς, την πράξη ως την «επίβασιν» της θεωρίας, έφτασε σε υψηλά μέτρα και έγινε κοινωνός θείων μυστηρίων. Εντρύφησε έτσι και στην ωραιότητα του Κυρίου, ενώ επιπλέον έτυχε και της Θεομητορικής ευλογίας. Συνομίλησε με αγίους που εμφανίστηκαν μπροστά του, βίωσε την όραση του Άγγελου Φύλακά του, άκουσε αγγελικούς ύμνους και καταυγάσθηκε από το ουράνιο φως.

Το 1966 μ.Χ. ασθένησε σοβαρά και εισήχθη στο Κέντρο Νοσημάτων Θώρακος Βορείου Ελλάδας (Νοσοκομείο Παπανικολάου). Υποβλήθηκε σε εγχείρηση, με αποτέλεσμα μερική αφαίρεση των πνευμόνων. Στο διάστημα μέχρι να αναρρώσει και να επιστρέψει στο Άγιο Όρος φιλοξενήθηκε στο Ιερό Ησυχαστήριο Αγίου Ιωάννου του Ευαγγελιστού στη Σουρωτή. Επέστρεψε στο Άγιο Όρος μετά την ανάρρωσή του και το 1967 μ.Χ. μετακινήθηκε στα Κατουνάκια, και συγκεκριμένα στο Λαυρεώτικο κελί του Υπατίου (Βλάχικα).

Στις 12 Αυγούστου 1968 μ.Χ. ο Όσιος Παΐσιος, εισήλθε στην Ιερά Μονή Σταυρονικήτα και μόνασε στο κελί του Τιμίου Σταυρού. Το 1979 μ.Χ. αφήνει τον Τίμιο Σταυρό και αναζητώντας κελί πηγαίνει στην εγκαταλελειμμένη «Παναγούδα». Εκεί ο Όσιος εργάστηκε σκληρά για να δημιουργήσει ένα κελί με «ομόλογο», όπου και έμεινε μέχρι και το τέλος τη ζωής του. Από την εποχή που εγκαταστάθηκε στην Παναγούδα πλήθος λαού τον επισκεπτόταν. Ήταν μάλιστα τόσο το πλήθος ώστε να υπάρχουν και ειδικές σημάνσεις που επεσήμαναν τον δρόμο προς το κελί του, ώστε να μην ενοχλούν οι επισκέπτες τους υπολοίπους μοναχούς. Επίσης δεχόταν πάρα πολλές επιστολές. Όπως έλεγε ο γέροντας στενοχωρείτο πολύ, γιατί από τις επιστολές μάθαινε μόνο για διαζύγια και ασθένειες ψυχικές ή σωματικές. Παρά το βεβαρημένο πρόγραμμά του, συνέχιζε την έντονη ασκητική ζωή, σε σημείο να ξεκουράζεται ελάχιστα, 2 με 3 ώρες την ημέρα. Εξακολούθησε όμως να δέχεται και να προσπαθεί να βοηθήσει τους επισκέπτες. Συνήθιζε επίσης να φτιάχνει «σταμπωτά» εικονάκια τα οποία χάριζε στους επισκέπτες σαν ευλογία.

Σε όλη αυτήν την καθημερινή κούραση του γέροντος Παϊσίου έρχονται να προστεθούν και τα προβλήματα υγείας που τον ταλαιπωρούσαν. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του οι πόνοι από τις διάφορες αρρώστιες όπως κολίτιδα, η οποία του άφησε μόνιμα δυσπεπτικά, βουβωνοκήλη και κυρίως από τον καρκίνο που του είχε διαγνωσθεί, γίνονταν όλο και περισσότεροι. Παρ’ όλ’ αυτα όμως αυτός ήταν ήρεμος και υπέμενε χωρίς να διαμαρτύρεται καθόλου. Αντιθέτως συνέχιζε να προσεύχεται για όλους.

Μετά το 1993 μ.Χ. παρουσίαζε αιμορραγίες για τις οποίες αρνούνταν να νοσηλευτεί λέγοντας ότι «όλα θα βολευτούν με το χώμα». Το Νοέμβριο του ίδιου έτους βγήκε για τελευταία φορά από το Άγιον Όρος και πήγε στη Σουρωτή, στο Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου για τη γιορτή του Αγίου Αρσενίου (10 Νοεμβρίου). Εκεί έμεινε για λίγες μέρες και ενώ ετοιμαζόταν να φύγει ασθένησε και μεταφέρθηκε στο Θεαγένειο, όπου έγινε διάγνωση για όγκο στο παχύ έντερο. Θεώρησε τον καρκίνο εκπλήρωση αιτήματός του προς το Θεό και ωφέλιμο για την πνευματική του υγεία. Στις 4 Φεβρουαρίου του 1994 μ.Χ. χειρουργήθηκε. Παρότι η ασθένεια δεν έπαυσε, αλλά παρουσίασε μεταστάσεις στους πνεύμονες και στο ήπαρ, ο γέροντας ανακοίνωσε την επιθυμία του να επιστρέψει στο Άγιο Όρος στις 13 Ιουνίου. Ο υψηλός πυρετός όμως και η δύσπνοια τον ανάγκασαν να παραμείνει.

Στο τέλος του Ιουνίου οι γιατροί ανακοίνωσαν του Αγίου Παϊσίου ότι τα περιθώρια ζωής του ήταν δύο με τρεις εβδομάδες το πολύ. Τη Δευτέρα 11 Ιουλίου (γιορτή της Αγίας Ευφημίας) κοινώνησε για τελευταία φορά γονατιστός μπροστά στο κρεβάτι του. Τις τελευταίες μέρες της ζωής του αποφάσισε να μην παίρνει φάρμακα ή παυσίπονα, παρά τους φρικτούς πόνους της ασθένειάς του. Κοιμήθηκε την Τρίτη 12 Ιουλίου 1994 μ.Χ. και ώρα 11:00 και ενταφιάστηκε στο Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης.

Στις 13 Ιανουαρίου 2015 συνήλθε η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινούπόλεως και αποφάσισε την κατάταξη του Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου στο Αγιολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Οι πιο δημοφιλείς «προφητείες» του Παΐσιου

Από τις πιο δημοφιλείς «προφητείες» του Αγίου Παΐσιου είναι αυτή που αφορά την Τουρκία, την Κωνσταντινούπολη και τους Ρώσους. Πολλές από αυτές τις «αποκαλύψεις» και «προφητείες» που αποδίδονται στον Γέροντας εμπεριέχονται στο βιβλίο του Επισμηναγού ε.α. Νικολάου Ζουρνατζόγλου «Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης, 1924 – 1994».

Ας δούμε όμως συγκεκριμένα:

«Οι Τούρκοι τα κόλλυβα τα έχουν στη μέση τους. Θα πάθουν μεγάλο κακό. Τότε θα επέμβη από πάνω ο Ρώσος και θα γίνει όπως τα λέει η προφητεία του Αγίου Κοσμά. Οι μεγάλοι θα φροντίσουν... Την Κωνσταντινούπολη οι Έλληνες πρέπει να τη φυλάξουν. Και, έτσι, ο Θεός θα τη χαρίσει σε μας. Θα μας βοηθήσει ο Θεός, γιατί είμαστε Ορθόδοξοι»... σελ. 410
«Η Τουρκία θα διαλυθεί και, μάλιστα, θα τη διαλύσουν οι ίδιοι οι σύμμαχοι» Μάρτιος 1994, σελ. 412

«Οι Τούρκοι έχουν τα κόλλυβα στο ζωνάρι τους» 1991, σελ. 413

«Άντε, άντε, δε θα είμαι να σε καμαρώσω στην προέλαση, όταν θα προελαύνει ο ελληνικός στρατός για την Κωνσταντινούπολη» 1992, προς Αξκο της Π.Α., σελ. 413

«Όταν ο τουρκικός στόλος ξεκινήσει να κατευθύνεται κατά της Ελλάδος και φθάσει στα έξι μίλια, πράγματι θα καταστραφεί. Θα είναι η ώρα που θα έχουν τα κόλλυβα στο ζωνάρι τους. Αλλά, αυτό δε θα γίνει από εμάς. Αυτό είναι το θέλημα του Θεού. Το “Εξαμίλι” θα είναι η αρχή του τέλους... Μετά θα αρχίσουν όλα τα γεγονότα, που θα καταλήξουν στο να πάρουμε την Πόλη.... Την Πόλη θα μας τη δώσουν... Θα γίνει πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας. Στην αρχή, οι Τούρκοι θα νομίσουν ότι νικάνε, αλλά αυτό θα είναι η καταστροφή τους. Οι Ρώσοι, τελικά, θα νικήσουν και θα πέσει η Πόλη στα χέρια τους. Μετά θα την πάρουμε εμείς... Θα αναγκασθούν να μας τη δώσουν...» σελ. 417 – 418

Οι Τούρκοι «θα καταστραφούν. Θα σβήσουν από το χάρτη, διότι είναι ένα έθνος, το οποίο δεν προέκυψε από την ευλογία του Θεού. Από τους Τούρκους το 1/3 θα πάει από όπου ξεκίνησαν, στα βάθη της Τουρκίας, το 1/3 θα σωθεί, διότι θα έχει εκχριστιανισθεί και το τελευταίο 1/3 θα σκοτωθεί στον πόλεμο αυτόν...» σελ. 418-419 σ.σ. πρόκειται για την γνωστή Προφητεία του Αγίου Κοσμά.

«Η Τουρκία θα διαμελισθεί σε 3-4 κομμάτια. Ήδη έχει αρχίσει η αντίστροφή μέτρηση. Εμείς θα πάρουμε τα δικά μας εδάφη, οι Αρμένιοι τα δικά τους και οι Κούρδοι τα δικά τους. Το κουρδικό θέμα έχει ήδη δρομολογηθεί. Αυτά θα γίνουν, όχι τώρα, αλλά σύντομα, όταν θα πάψει αυτή γενιά που κυβερνάει την Τουρκία και θα αναλάβει νέα γενιά πολιτικών. Τότε θα γίνει ο διαμελισμός της Τουρκίας. Πολύ σύντομα οι προσευχές που γίνονται κάτω από την επιφάνεια της γης, θα γίνονται επάνω στη γη και τα κεράκια που ανάβονται κάτω, θα ανάβονται επάνω (εννοούσε τους Κρυπτοχριστιανούς)...Πίστη και ελπίδα στο Θεό να υπάρχει και θα χαρούν πολλοί. Όλα αυτά θα γίνουν μέσα στα χρόνια αυτά. Έφτασε ο καιρός» σελ. 431

«Οι Εγγλέζοι και οι Αμερικάνοι θα μας παραχωρήσουν την Κωνσταντινούπολη. Όχι γιατί μας αγαπάνε, αλλά γιατί αυτό θα συμπλέει με τα συμφέροντά τους» σελ. 432

«Οι Τούρκοι θα μας χτυπήσουν, αλλά η Ελλάδα δε θα πάθει μεγάλη ζημιά. Δε θα περάσει πολύς καιρός μετά την επίθεση των Τούρκων στη χώρα μας και τότε οι Ρώσοι θα κτυπήσουν τους Τούρκους και θα τους διαλύσουν. Όπως ένα φύλλο χαρτί που το χτυπάς και διαλύεται, έτσι και οι Τούρκοι θα διαλυθούν. Το 1/3 από αυτούς θα σκοτωθεί, το 1/3 θα εκχριστιανισθούν και το 1/3 θα πάει στην Κόκκινη Μηλιά. Η χρησιμοποίηση των νερών του Ευφράτη για αρδευτικά έργα από τους Τούρκους θα είναι μια προειδοποίηση ότι άρχισε η προετοιμασία του μεγάλου πολέμου που θα ακολουθήση» 1991, σελ. 439

«Μετά τη διάλυση της Τουρκίας, η Ρωσία θα συνεχίσει τον πόλεμο μέχρι τον Περσικό Κόλπο και θα σταματήσουν τα στρατεύματά της έξω από την Ιερουσαλήμ. Τότε οι δυτικές δυνάμεις θα δώσουν προθεσμία στους Ρώσους για να αποσύρουν από τα μέρη αυτά τα στρατεύματά τους, τόσο χρόνο όσο χρειάζεται για να γίνουν τα λάχανα, δηλαδή 6 μήνες. Η Ρωσία, όμως, δε θα αποσύρει τις δυνάμεις της. Και τότε οι δυτικές δυνάμεις θα αρχίσουν να συγκεντρώνουν στρατεύματα, για να επιτεθούν στους Ρώσους. Ο Πόλεμος που θα ξεσπάσει θα είναι Παγκόσμιος και θα έχει ως συνέπεια να χάσουν οι Ρώσοι. Θα ακολουθήσει μεγάλη σφαγή. Οι μεγαλουπόλεις θα γίνουν παραγκουπόλεις. Εμείς, οι Έλληνες, δεν θα συμμετάσχουμε στον παγκόσμιο πόλεμο.» σελ. 440 – 441