σε μια αγκαλιά. Άλλα είναι φοβικά πολύ, άλλα περνάνε ανεπαίσθητα τη διαχωριστική γραμμή που χωρίζει τη ζωή από το θάνατο, και άλλα παρόλο που υιοθετούνται , ζούνε μέσα στις σκέψεις τους, μη μπορώντας εύκολα να ξεπεράσουν την προηγούμενη ζωή τους.
Ο λόγος για τα αδέσποτα ζώα και τη σημερινή μέρα ευαισθητοποίησης, την Παγκόσμια Μέρα Αδέσποτων Ζώων, που καθιερώθηκε με πρωτοβουλία των ολλανδικών φιλοζωικών οργανώσεων το 2010, με σκοπό την ευαισθητοποίηση της διεθνούς κοινότητας σχετικά με την τύχη των 600 εκατομμυρίων αδέσποτων ζώων που υπολογίζεται ότι ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες σε όλο τον κόσμο.
Η μέρα αυτή είναι αφιερωμένη σε όλα εκείνα τα αδέσποτα που ζουν σε σκληρές συνθήκες στους δρόμους, υποσιτίζονται, υποφέρουν από το κρύο ή την αφόρητη ζέστη, αρρωσταίνουν, πέφτουν θύματα τροχαίου, κακοποιούνται και πεθαίνουν αβοήθητα. Στην κόλαση που λέγεται «ζωή στους δρόμους της Ελλάδας» και στα κολαστήρια που λέγονται «Δημοτικά Καταφύγια».
Το νούμερο από τα αδέσποτα ζώα στον κόσμο φαντάζει πραγματικά σοκαριστικό, όταν τέτοιος αριθμός ζώων καθημερινά βρίσκονται σε ένα μόνιμο φλερτ με το θάνατο. Η εικόνα της Ελλάδας, με τις 3.000.000 ψυχές να βασανίζονται κάθε μέρα, αλλά και πάρα πολλών χωρών στον κόσμο είναι αδιανόητα λυπητερή.
Καταφύγια εθελοντών χωρίς πόρους να παλεύουν να φροντίσουν τα αδέσποτα, χωρίς κρατική επιχορήγηση, Δήμοι να δοκιμάζονται από την οικονομική κρίση, και να μη διαθέτουν το παραμικρό ευρώ για τη διαχείριση των αδέσποτων ζώων, φιλοζωικές να λογομαχούν στο Διαδίκτυο, λες και έχουν τόσο ανυπέρβλητα πράγματα να τους χωρίζουν, «φιλόζωοι» να καταριούνται και να χυδαιολογούν όλη μέρα, ιδιοκτήτες να εγκαταλείπουν τα ζώα τους γιατί μεταναστεύουν στο εξωτερικό, νεογέννητα ζώα να πετιούνται στα σκουπίδια και άλλα να εγκαταλείπονται δεμένα σε πάρκα, έξω από σχολεία και αυλές με το μπολ τους και τα λουριά και σε ειδικές περιπτώσεις ακόμη και με σημείωμα για τους μελλοντικούς ευαίσθητους ιδιοκτήτες που θα τα λυπηθούν και θα τα πάρουν.
Pet Shop να πουλάνε ακόμη σε κλουβιά ζώα, εκπαιδευτές να δηλώνουν «θετικοί», αλλά να φορούν πνίχτες και ηλεκτρικά κολάρα στα σκυλιά τους και όχι μόνο, παράνομοι εκτροφείς να ξεφυτρώνουν από παντού, σελίδες στο διαδίκτυο για παράνομα ζευγαρώματα και πουθενά σχεδόν πλήρης εφαρμογή των νόμων. Την ίδια στιγμή που οι «φιλόζωοι» λογομαχούν στο διαδίκτυο για το ποιος έσωσε πρώτος ένα ζώο ή έδωσε τα περισσότερα χρήματα για αυτό, την ίδια στιγμή ένα ακόμη ζώο πεθαίνει από τα χέρια ψυχικά άρρωστων που κυκλοφορούν ελεύθεροι και είναι για τα παιδιά που έρχονται επικίνδυνοι. Και όσοι δεν αγαπάνε τα ζώα, ας παλέψουν για αυτά τα παιδιά, αν όντως τα νοιάζονται περισσότερο.
Οι περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα οδήγησε και σε περικοπές στην αγάπη και τη φροντίδα για τους πιο πιστούς μας φίλους. Και πάντα τα ζώα πλήρωναν το κόστος ενός συστήματος που χρόνια τώρα παραπαίει. Πού πάει η αγάπη, όταν μέσα μας δε φωλιάζει.....
Λύση υπάρχει. Και η λύση του προβλήματος των εκατομμυρίων αδέσποτων ζώων βρίσκεται πρωταρχικά στην παιδεία και έπειτα στην υιοθεσία, στις αυστηρές ποινές για τους παραβάτες, αλλά κυρίως στην ανάληψη της υποχρέωσης από τον κάθε ένα από εμάς για σεβασμό και προστασία όλων των πλασμάτων της γης που βρίσκονται σε κίνδυνο. Στην συνειδητοποίηση πως σε αυτόν τον κόσμο είμαστε περαστικοί, και όσο και αν πλουτίσουμε υλικά, όσο δεν προσφέρουμε συναισθηματικά, αυτό το πέρασμα δεν το κάνουμε καλά.
Η Παγκόσμια Μέρα των Αδέσποτων Ζώων αποτελεί μια αφορμή για να μιλήσουμε καταρχήν σε όλους για αγάπη και σεβασμό και να βοηθήσουμε όλοι μαζί λίγο περισσότερο τις ζωοφιλικές οργανώσεις, συνεισφέροντας στο έργο τους με όποιο τρόπο μπορούμε ή ακόμα καλύτερα, στηρίζοντας τες οικονομικά ή υιοθετώντας ένα ζώο από τα υπερπλήρη καταφύγια της χώρας μας.
Άλλωστε, τα αδέσποτα δεν τοποθετήθηκαν στους δρόμους έτσι από μόνα τους, δεν έπεσαν σίγουρα από τον ουρανό, αλλά βρέθηκαν εκεί λόγω της άγνοιας και της ανευθυνότητας των ιδιοκτητών τους. Φταίει η νοοτροπία και η παιδεία μας, φταίει η ανευθυνότητά μας και οι γρήγορες αποφάσεις μας, φταίει πλέον η απανθρωπιά μας. Φταίνε οι παράνομες εισαγωγές πάρα πολλών ζώων από χώρες του ανατολικού μπλοκ, οι εκτροφείς που χωρίς καμιά άδεια μας περιτριγυρίζουν και οι ανεύθυνοι κυνηγοί που τα παρατάνε, μόλις τους «χαλάσουν». Φταίει η Πολιτεία που δεν τηρεί τις υποχρεώσεις της και οι νόμοι που είναι επιεικείς και επιβάλλονται σπάνια, και παρόλο τα τελευταία πολύ υψηλά πρόστιμα για κακοποιήσεις θα παραμένουν πάντα οι εξαιρέσεις. Φταίει ο εγωισμός μας, τα μίση μας, τα πάθη μας, οι αντιπάθειες μας. Που ακόμη και πάνω από το πτώμα ενός άτυχου ζώου, συνεχίζουν να μας χωρίζουν.
Η ευθύνη για τα αδέσποτα έχει περάσει στους ήδη χρεοκοπημένους Δήμους, αλλά η αδειοδότηση των καταστημάτων πώλησης παραμένει στην εποπτεία του υπουργείου, μη βάζοντας φρένο στο παράνομο εμπόριο. Όταν δε, περιγράφονται οι προδιαγραφές προγραμμάτων περισυλλογής και περίθαλψης για τα αδέσποτα, μοιάζει να αναφέρονται σε άλλη χώρα ονειρική.
Φταίνε όλα αυτά και ακόμη περισσότερα, αλλά τα ζώα τα ίδια ποτέ για τίποτα δε φταίνε. Αυτά πληρώνουν απλά τη ματαιοδοξία μας και την επιβολή της δύναμης μας, καθώς ως άνθρωποι, ξεχνάμε ποιανού δημιουργήματα είμαστε, και μετατρεπόμαστε σε μικρούς Θεούς που αποφασίζουμε για την τύχη των όντων που μας χαρίστηκαν απλά και μόνο για να μας κάνουν ευτυχισμένους.
Υπεύθυνη υιοθεσία για τα αδέσποτα ζώα λοιπόν, και δεν εννοούμε μόνο τη στείρωση, την ιατρική περίθαλψη, τη σωστή σίτιση αυτών των ζώων και το σωστό χώρο για να κινούνται στοχεύοντας στην απόλυτη ευζωία τους, αλλά το βασικότερο την υπομονή και το κουράγιο όλων εκείνων που υιοθετούν ζώα από το δρόμο και από τα κλουβιά.
Μπορεί πολλοί να λένε πως η αγάπη δεν αγοράζεται.....εγώ δε θα συμφωνήσω, μιας που η αγάπη είναι μία και δεν έχει διακρίσεις είτε υιοθέτησες κακοποιημένο είτε αγόρασες από επίσημο εκτροφέα, γιατί χρειαζόσουν σκύλο εργασίας, Στην πρώτη περίπτωση όμως υιοθέτησες και όλες τις ψυχολογικές του διακυμάνσεις, όλους τους ανήσυχους ύπνους του τα βράδια, όλες τις φοβίες του και πολλά ίσως ιατρικά του προβλήματα.
Είσαι όμως ο φύλακας άγγελος του. Ο ήρωας του. Και τιμή και δόξα σε όσους το τόλμησαν και παλεύουν για να τα δούνε ευτυχισμένα. Και χρειάζονται περισσότερο χρόνο, χρήμα και σίγουρα χώρο. Χάνεις φίλους, χάνεις κοινωνική ζωή, μπαίνεις οπωσδήποτε στη διαδικασία της εκπαίδευσης του, έχεις να αντιμετωπίσεις όλους εκείνους που σε αποκαλούν γραφικό, κουραστικό και με πολλά ψυχολογικά προβλήματα που αντί να καθίσεις να λύσεις, υιοθετείς ζώα. Και μπορεί να καταντήσεις κυριαρχικός, να γίνεις συλλέκτης, αρχίζεις να μη βάζεις όρια και αυτό είναι βέβαια η άσχημη πλευρά των πραγμάτων.
Το πιο σημαντικό στην περίπτωση των αδέσποτων ζώων είναι πως το ρητό εδώ «τι ένα, τι δύο....τι δέκα....», σίγουρα δεν ισχύει. Γιατί αυτό το ένα μας εμπιστεύεται τη δύσκολη ζωή του. Τη δεύτερη ζωή του, μιας που την πρώτη κάποιος προσπάθησε να του την κλέψει. Και τώρα πρέπει πάλι να μάθει να αγαπάει, να εμπιστευτεί και να αρχίζει και πάλι να ζει. Το πιο σημαντικό είναι να νιώθεις πλήρης και ευτυχισμένος, γιατί εδώ πρέπει να βγεις πολύ πιο πάνω από το εγώ σου, να μάθεις να μιλάς τη γλώσσα του και να του κρατήσεις το χέρι ως το τέλος.
Ζώντας κάθε μέρα με 3 σκυλιά πρώην αδέσποτα και πολύ κακοποιημένα, αφού πέρασα από σαράντα κύματα, κλαίγοντας βουβά τις νύχτες πως δε θα τα καταφέρω, γεμάτη τύψεις πως δεν τους χαρίζω την ευζωία που τους αξίζει, και έχοντας χάσει πολλούς φίλους που δε συμφωνούσαν με την απόφασή μου, αλλά και έχοντας αφήσει πολλά πίσω, για να ζήσω όλες τις δύσκολες στιγμές τους μαζί τους.
Σήμερα βλέποντας τα περήφανα να με συνοδεύουν στις Ζω.Ε.Σ, λέω πως ναι όλο αυτό άξιζε!!! Και ναι τα αγαπώ τα σκυλιά μου όπως θα αγαπώ τα παιδιά μου, κατανοώ πότε είναι καλά και πότε πονάνε. Και με κοιτούν και νιώθω πως ίσως δεν αγαπηθώ ποτέ από κανέναν τόσο πολύ. Κάνουμε βόλτες, πάμε διακοπές, χαλαρώνουμε βλέποντας τηλεόραση, γκρεμίζουν την πόρτα όταν μπαίνω στο σπίτι, και όλο μου φιλούν το μέτωπο, σα να μου λένε «μην ανησυχείς, είμαστε εμείς εδώ, όλα καλά θα πάνε».
Και το μόνο που εύχομαι είναι να τους δω να περνάει η φθορά του χρόνου από πάνω τους. Γιατί ζώντας δίπλα τους, αντιλαμβάνομαι τι σημαίνει αληθινή φιλία, ανιδιοτελής αγάπη και παρέα ως το θάνατο.
Μέρα αφύπνισης η σημερινή λοιπόν, και ας βγούμε από το σκοτάδι μας, ας διαχειριστούμε το θυμό μας και τη θλίψη μας, ας ενωθούμε όλοι μας για έναν κοινό σκοπό. Πέρα από προσωπικές αντιπάθειες και εχθρότητες. Αγαπάμε βαθιά όλοι μας τα ζώα; Τότε τι έχουμε να χωρίσουμε.....
Να κάνουμε ανθρώπους ευτυχισμένους και «ουρές» χαρούμενα να κουνιούνται.
Θα αρνούμαι να παρακολουθώ εικόνες κακοποίησης που σοκάρουν και ουρλιαχτά «μωρών» που στοιχειώνουν όλη τη ζωή μου, και θα παραμένω πάντα δίπλα και αισιόδοξα με τα μάτια κολλημένη στις φωτεινές εξαιρέσεις, στα λαμπρά παραδείγματα, στους ανθρώπους που είχαν το κουράγιο και υιοθέτησαν ζώα από το δρόμο κακοποιημένα, ζώα δίποδα, τυφλά, ζώα βασανισμένα και ετοιμοθάνατα. Ζώα που με λίγη αγάπη και φροντίδα, πέρασαν τη διαχωριστική γραμμή που χωρίζει τη ζωή από το θάνατο και αγκαλιά σήμερα με τους ανάδοχους «γονείς» τους ατενίζουν πια το μέλλον με αισιοδοξία.....με την ελπίδα πως θα ξυπνήσω μια μέρα και δε θα υπάρχει άλλος πόνος.
Η σιωπή είναι συνενοχή και στην περίπτωση που κάποιοι επιμένουν να κλέβουν βάναυσα τις ζωές αυτών των πλασμάτων θέλει ΚΡΑΥΓΗ. Γιατί δυστυχώς δε θα αργήσει να έρθει και η σειρά μας.
Και όπως πολύ εύστοχα έγραψε με σπρέι κάποιος κάπου κάποτε σε έναν τοίχο
«Όταν ήρθαν για τα αδέσποτα δε μίλησες, όταν έρθουν για σένα, ποιος θα γαβγίσει;»......
Παπαποστόλου Κατερίνα, Εκπαιδευτικός, Εκπαιδεύτρια Σκύλων, Απόφοιτη Kynagon Dog Trainers Academy & Εμπνεύστρια Ομάδας Ζω.Ε.Σ
