έκπληκτος ρώτησε αν είναι σωστή η ημερομηνία γέννησης του και ακούγοντας ότι βρέθηκε πεταμένος στα σκουπίδια 2 ημερών το 1996, χτυπήθηκε στα 3 του χρόνια από αυτοκίνητο με αποτέλεσμα σπασίματα σε όλα τα πλευρά και εγκεφαλική αιμορραγία, τα 6 χειρουργεία και τους 2 καρκίνους, αφού συγκινημένος μας αποκάλυψε πως είναι ο γηραιότερος σκύλος που έχει γνωρίσει, μας παρέπεμψε στον αγαπημένο μας επί 18 χρόνια κτηνίατρο για να μας πει εκείνος τα άσχημα νέα.....διάγνωση.....καρκίνος στον πνεύμονα.....σκούρα τα πράγματα.....όλα έδειχναν πάντως πως αυτή τη φορά δε θα τη βγάζαμε δυστυχώς καθαρή.
Μπήκαμε περπατώντας στο κτηνιατρείο με το κεφάλι ψηλά, και αγκαλιασμένοι ακούσαμε πως κάπου εδώ μάλλον θα έπρεπε να χωρίσουν οι κοινοί μας δρόμοι.....αφού ξέραμε τόσο καλά ο ένας τον άλλον, ώστε συνεννοούμασταν επί 18 χρόνια μόνο με τα μάτια, αποφασίσαμε πως δε θα επιλέξουμε, εφόσον δεν πονούσαμε, την ευθανασία και θα αφήσουμε κάποιον άλλον να αποφασίσει.....φύγαμε κουνώντας την ουρά και μπαίνοντας στο αυτοκίνητο, πήραμε το δρόμο της επιστροφής, γνωρίζοντας πολύ καλά και οι δύο μας πως θα ήταν η τελευταία ηλιόλουστη κοινή μας βόλτα!
Πήγαμε για έναν τελευταίο καφέ, περπατήσαμε ελάχιστα και μπήκαμε αγκαλιά στο σπίτι και αφού φάγαμε για τελευταία φορά, με πολύ μεγάλη όρεξη, το αγαπημένο μας φαγητό, αρχίσαμε παρέα με τη Διώνη, ως σιωπηλό παρατηρητή, να κάνουμε βόλτες σε όλο το σπίτι.....δυστυχώς η άσχημη κατάσταση του πνεύμονα δε μας επέτρεπε να ξαπλώσουμε για πολύ.....αποχαιρετήσαμε όλους τους αγαπημένους μας χώρους και δε σταματήσαμε αγκαλιασμένοι να κοιταζόμαστε στα μάτια όλη τη νύχτα, να νοσταλγούμε και να θυμόμαστε, ευχαριστώντας ο ένας τον άλλον για όλα αυτά τα αξέχαστα γεμάτα υπέροχες αναμνήσεις χρόνια.....
Λίγες ώρες και αφού βεβαιωθήκαμε ότι είχε περάσει το σημείο χωρίς επιστροφή, και δεν μπορούσαμε να εκτελέσουμε ούτε τις πιο βασικές λειτουργίες αυτοσυντήρησης, τον πήρα αγκαλιά στο αγαπημένο του δωμάτιο....και μέσα στην απόλυτη γαλήνη και ασφάλεια που έβρισκε όλα αυτά τα χρόνια, ήρεμος και τρισευτυχισμένος....αποκοιμήθηκε για πάντα.....»
Για να μιλήσω τώρα εγώ για το χαρακτήρα του σκύλου μου, που υπήρξε η πιο σταθερή σχέση της ζωής μου, θα χρειαζόμουν αμέτρητα χαρτιά και τόνους μελάνι. Αμέτρητα δάκρυα χαράς για όλα όσα μοναδικά ζήσαμε και αμέτρητα δάκρυα για τις δύσκολες ώρες και μέρες που ακολούθησαν τον οριστικό αποχωρισμό μας.
Υπήρξε απλά ένας σκύλος που είχε πάθος με το φαγητό και τη θάλασσα και που ουδέποτε δεν όρμηξε σε άνθρωπο, γάτα ή σκύλο....ένας σκύλος που γινόταν το κέντρο του ενδιαφέροντος όπου βρισκόταν, που είχε ταξιδέψει σε όλη την Ελλάδα, ένας σκύλος που μου συμπαραστάθηκε όσο κανείς άλλος, όταν έχασα αγαπημένους μου ανθρώπους, ένας σκύλος που είχε κολυμπήσει σε λίμνη παρέα με πάπιες, είχε παίξει σε κοτέτσι με κότες και χαιρόταν απίστευτα σε κοπάδια με πρόβατα. Ένας σκύλος που μου έμαθε να αγαπώ και να εκτιμώ τον εαυτό μου....
Και το πιο σημαντικό;...στα 16 του χρόνια, όταν χωρίς δεύτερη σκέψη έφερα στο σπίτι τη Διώνη, συνειδητοποιώντας την κακοποίηση της από ανθρώπινα χέρια, αποδέχθηκε αμέσως τον ιδιόμορφο χαρακτήρα της και δέχτηκε να μοιραστεί το φαγητό, το νερό, τα παιχνίδια, το κρεβάτι, τα χάδια και την αγάπη μας.
Όταν δε, είδε τη φρίκη μου, καθώς η Διώνη είχε πολύ δρόμο μπροστά της για να εκπαιδευτεί, τότε αποφάσισε πως πρέπει να βοηθήσει και αυτός να της μάθει και τρόπους καλής συμπεριφοράς στο σπίτι. Με ελάχιστα λόγια, ήταν ο σκύλος που είχε καταφέρει ότι δεν καταφέρνουμε εμείς οι άνθρωποι συχνά με τον ανυπέρβλητο εγωισμό μας. Να συγχωρεί, να αγαπάει και να προσέχει ότι εγώ με πάθος υποστήριζα και αγαπούσα.
Πεθαίνει λοιπόν ο σκύλος μας. Καταρχήν δεν ψοφάει. Οτιδήποτε έχει μέσα του ψυχή πεθαίνει. Και τι γίνεται μετά;....
Καταρχήν τον κηδεύεις. Πού; Εκεί που θα τον νιώθεις κοντά και εκεί που εσύ νιώθεις καλύτερα. Έπειτα τον κλαις! Φωνάζεις, κάνεις ό,τι σε κάνει να νιώσεις καλύτερα, χωρίς ντροπή και χωρίς ενοχή.
Ξυπνάς μέρα τη μέρα λίγο πιο άδειος συναισθηματικά, αρχίζεις σιγά σιγά όλο και λιγότερο να τον θυμάσαι στην καθημερινότητα σου, ξεχνώντας ίσως και κάποια χαρακτηριστικά της φάτσας του, τον ήχο του γαβγίσματός του και του περπατήματός του στο ξύλινο πάτωμα και προσπαθείς μέσα από τη συμβίωση με άλλα σκυλιά λίγο λίγο να τον ξεπεράσεις, καθώς αυτά θα προσπαθούν να πάρουν τη θέση του στην καρδιά σου. Μην τους στερήσεις όμως την ευκαιρία. Κάθε σκυλί είναι μοναδικό και έρχεται στη ζωή μας για να μας δώσει ένα μάθημα ζωής σημαντικό.
Ένα μάθημα ανόθευτης αγάπης και ανιδιοτελούς προσφοράς. Για να μας κάνει όλους μας λίγο περισσότερο ευαίσθητους, λιγότερο εγωιστές, περισσότερο ευγνώμονες για τα απλά και τα μικρά και γενικότερα περισσότερο φιλάνθρωπους. Φιλόζωοι ούτως η άλλως εμείς που αποφασίζουμε να ταξιδεύουμε στη ζωή παρέα με ένα ζώο είμαστε.
Όλα τα παραπάνω δεν είναι σίγουρα επικήδειος για την πιο άδολη τετράποδη ψυχή που γνώρισα ποτέ μου. Ούτε είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας με τυπωμένες λέξεις για το τεράστιο κενό που άφησε πίσω του.
Είναι ένα κάλεσμα προς όλους εσάς για να σας πείσει να αποφασίσετε να ζήσετε από δω και πέρα παρέα και με έναν σκύλο. Η μοναδική άλλωστε στιγμή που λες ότι η ενεργή φιλοζωία κάνει για σένα είναι όταν χάνεις έναν πιστό φίλο και σύντροφο. Και όταν έχεις τη δύναμη στην τελευταία του πνοή εκεί που ο χρόνος παγώνει και πρέπει να τον αφήσεις ήρεμα να περάσει στην αντίπερα όχθη να είσαι εκεί. Δίπλα του να του κρατάς το χέρι να μη φοβάται. Τότε άλλωστε σε χρειάζεται όσο ποτέ. Σε ποιον αξίζει να φεύγει πονεμένος και μόνος;
Φυσικά και η ζωή πάντα συνεχίζεται. Οι σκύλοι έχουν όλα τα καλά του κόσμου. Έχουν όμως ένα τεράστιο από τη φύση ελάττωμα. Ζούνε τόσο λίγο. Οι στιγμές όμως που σου χαρίζουν αξίζουν τόσα πολλά που αρκούν για να ζητιανεύεις μετά τις αναμνήσεις, για να δέχεσαι αυτό το τεράστιο κενό που σου προσφέρεται, γιατί πολύ απλά είναι πολύ καλύτερο από το τίποτα που πάντα θα σε τρομάζει περισσότερο. Για να μην έχεις να χάσεις τίποτα, πρέπει να μην έχεις τίποτα. Και αξίζει να ζει κανείς έτσι; Έχουμε δύο χέρια.
Με το ένα ας βοηθάμε τους άλλους. Μ’ αυτά άλλωστε σώσαμε από το θάνατο την πρώτη φορά πολλοί από μας τα σκυλιά μας, μ’ αυτά τα χαϊδεύουμε, μ’ αυτά τα επιβραβεύουμε, τα παρηγορούμε, τα αγαπάμε, τα αποχαιρετάμε και εκδηλώνουμε τη θλίψη μας. Μ’ αυτά ας τους κλείσουμε και για τελευταία φορά τα μάτια και ας τους οδηγήσουμε εκεί που θα κοιμούνται πλέον από όλα ήρεμοι και χαρούμενοι. Αυτά δεν είναι και που πρωτομυρίζει ένα άγνωστο σκυλί, όταν μας πλησιάζει για να μας συστηθεί, να μας εμπιστευθεί και να μας χαρίσει την αιώνια αφοσίωσή του;
Αυτή είναι ευτυχώς ή δυστυχώς η ζωή. Ένας κύκλος με άλλους ομόκεντρους κύκλους που ανοίγουν και κλείνουν. Άλλωστε, όπως πολύ σοφά έλεγε και ο Σοπενάουερ...... «Πεθαίνουμε λίγο λίγο με κάθε μας κοντινό θάνατο.....»......και πολύ συχνά όλοι εμείς που πορευόμαστε παρέα με ζώα καταλαβαίνουμε πολύ αληθινά τι εννοεί......
Αγαπήστε κάθε λεπτό ολοένα και περισσότερο το σκύλο σας. Και παλέψτε με θηρία και δαίμονες για την ευζωία του. Μας ανοίγει την πόρτα του παραδείσου. Και ίσα που προλαβαίνουμε.....
Παπαποστόλου Κατερίνα, Εκπαιδευτικός, Εκπαιδεύτρια Σκύλων, Απόφοιτη Kynagon Dog Trainers Academy & Υπεύθυνη ομάδας Ζω.Ε.Σ
