φυλλάδες να ριχτούν προεκλογικά κάτω από τις πόρτες μας, μιας που ο Έλληνας μια καθοδήγηση εδώ που τα λέμε τη θέλει….η συμπρωτεύουσα δεν ακολούθησε τους προεόρτιους πολιτικούς πανηγυρισμούς της Αθήνας και χόρεψε στους ρυθμούς των τετράποδων καλύτερων φίλων του ανθρώπου, αποφασίζοντας να ψηφίσει για τον καλύτερο σκύλο!
Τόπος φετινής διοργάνωσης της Διπλής Διεθνούς Έκθεσης Σκύλων στη Θεσσαλονίκη η μοναδική Waterlandστους Ταγαράδες με το ατέλειωτο πράσινο, που σε αντίθεση με την αφόρητη ζέστη φάνταζε ως όαση στους τρελούς ρυθμούς της καθημερινής ζωής μας. Με αρνητικό στοιχείο την είσοδο, για την οποία δεν υπήρχε ενημέρωση στις αφίσες και η οποία αν και χαμηλή για το θέαμα που πρόσφερε, ενόχλησε πολλούς που πήγαν ως εκεί και επέλεξαν να φύγουν, όλοι οι υπόλοιποι όμως περάσαμε για μια ακόμη φορά αξέχαστα και δημιουργικά!
Πεντακάθαροι χώροι, άπλετη σκιά, παντού υπέροχοι σκύλοι. Πέρα από την άρτια και απόλυτα επιτυχημένη διοργάνωση για μια ακόμη φορά της έκθεσης μορφολογίας του Κ.Ο.Θ (Κυνοφιλικός Όμιλος Θεσσαλονίκης), που φαίνεται πως αποτελείται από ανθρώπους που καθοδηγούνται από τον θαυμασμό και την αγάπη τους για τα ζώα, ο χώρος και αυτή τη φορά υποδέχτηκε σκύλους υγιείς, γυμνασμένους, απόλυτα εκπαιδευμένους και όλοι τα καλύτερα δείγματα της φυλής τους αλλά και ιδιοκτήτες και «χειριστές», πολύ μικρούς και μεγάλους απόλυτα αφοσιωμένους σ’ αυτό που κάνουν.
Μετά το πέρας της έκθεσης, θα έγραφα μονάχα ένα συγχαρητήριο μήνυμα μέσω του siteπου φιλοξενεί τα άρθρα του και τον ευχαριστούμε γι’ αυτό πολύ στο Δάσκαλο μου, Δημοσθένη Μουμιάδη, που μπορεί να μη σάρωσε την πρώτη θέση, γιατί ίσως κάποιο άλλο σκυλί ήταν μορφολογικά για τη φυλή του καλύτερο, αλλά με τη συμμετοχή του, μας έπεισε όλους για ακόμη μια φορά πως τα «αγαθά κόποις κτώνται» και οι άριστα εκπαιδευμένοι σκύλοι, με ιδιαίτερη υψηλή νοημοσύνη και κοινωνικότητα αλλά και εξαιρετικό ταπεραμέντο, απαιτούν πρωταρχικά πολλή αγάπη.
Εντύπωση μου έκανε για ακόμη μια φορά και ο τρόπος που με περισσή ευγένεια και υπομονή ο ίδιος αντιμετώπιζε όλους εκείνους τους επισκέπτες αλλά και τους επαγγελματίες του χώρου, που πλησίαζαν τα σκυλιά του, ενθουσιασμένοι με το ιδιαίτερο ταπεραμέντο που διαθέτουν και ήθελαν να μάθουν πληροφορίες τόσο σχετικά με τη φυλή όσο και σχετικά με την Ακαδημία Εκπαιδευτών Σκύλων «Kynagon Positive DogTraining» που στη Θεσσαλονίκη διαθέτει.
Φοιτώντας άλλωστε δίπλα του, αλλά και στηρίζοντας τον σε τέτοιου είδους εκθέσεις, είναι εύκολο να αντιληφθείς πως για να πετύχει κανείς στον τομέα του, πρέπει να εξελίσσει συνεχώς την επιστημονική του γνώση και για να καταφέρει τις πολλαπλές τιμητικές διακρίσεις και βραβεία, πρέπει να βρίσκεται συνέχεια σε μια διαρκή αναζήτηση, μελέτη και παρατηρητικότητα, συνδυάζοντας τα με την καθημερινή εντατική εξάσκηση με τα σκυλιά του.
Αποφάσισα λοιπόν να μιλήσω και για τα «backstage» αυτού του διημέρου, ως αρθρογράφος πρώτα, ως εκπαιδευτικός έπειτα, ως ιδιοκτήτρια ή κηδεμόνας πρώην αδέσποτων σκύλων και φέτος πλέον και ως εκπαιδεύτρια σκύλων. Και γιατί αποφάσισα; Για ένα μήνυμα που μου ήρθε στο facebookαπό κάποιον από εκείνους τους ζωο….ανισσόροπο….φιλους που δυστυχώς ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια γύρω μας και είτε έχουν καμια 50αρια σκυλιά και γάτες στην αυλή και τους χαρίζουν την απόλυτη δυστυχία είτε δεν έχουν κανένα και ως ανέργοι και χασομέρηδες όλη μέρα πληκτρολογούν διαδικτυακά και σχολιάζουν.
«Βλέποντας τις φώτο σου από ακόμη ένα σκ στην όμορφη κατά τ’ άλλα Θεσσαλονίκη, αγκαλιά με καθαρόαιμα που διαγωνίζονται να κερδίσουν τίτλους και κύπελλα, με κάνει να αναρωτιέμαι τι δουλειά έχει εκεί μια μήπως «υποτίθεται ζωόφιλη» τελικά που «τάχα έσωσε σκυλιά από βέβαιο θάνατο» και έχει και ομάδα για ενημερώσεις στα σχολεία. Στα παιδιά δηλαδή στα σχολεία που πηγαίνετε, λέτε τι; Ότι, όταν μεγαλώσουν, να δώσουν μερικές χιλιάδες ευρώ να αγοράσουν σκύλο για dogshowκαι διαγωνισμούς;…..φιλικούς χαιρετισμούς…..»
Με ‘βαλε σε σκέψεις η αλήθεια είναι όχι για το τι κρύβουν τα λεγόμενα του, αλλά για το τι αποκομίζω εγώ τελικά από την παρουσία μου εκεί, σε μια κυνοφιλική έκθεση μορφολογίας καθαρόαιμων σκύλων που ίσως δεν προσφέρει τίποτα στο θέμα των αδέσποτων ζώων που εμείς οι ίδιοι οι άνθρωποι δημιουργούμε.
Απίστευτο για πολλούς αλλά κάθε χρόνο μόνο θετικά αποκομίζω και φέτος πλέον με το πτυχίο της εκπαιδεύτριας σκύλων ακόμη περισσότερα.
Μια τέτοια έκθεση είναι σκέτο ψυχογράφημα, τόσο για τους συμμετέχοντες όσο και για τους επισκέπτες, που δυστυχώς σε πολλές περιπτώσεις δεν έχουν ιδέα για το πώς πρέπει να προσεγγίζουν έναν σκύλο. Και δεν αναφέρομαι φυσικά σε παιδιά, τα οποία έχουν όλη τη διάθεση να ακούσουν και να μάθουν τον τρόπο.
Και πόση υπομονή και ευγένεια να πρέπει να έχεις για να χειριστείς ανθρώπους που πέφτουν πάνω στο σκύλο σου, ενώ τους ενημερώνεις πως εκείνος θέλει να ηρεμήσει, αλλά και πόση βλακεία πρέπει να διαθέτεις, όταν βλέπεις ένα σκυλί να κοιμάται ήρεμο μέσα στο crateτου και πας εσύ, ως άγνωστος, και χτυπάς με δύναμη το κλουβί και βάζεις τα χέρια μέσα να το «χαϊδέψεις», σε αποτρέπει με μεγάλη ευγένεια ο ιδιοκτήτης του και εσύ απαντάς πως ξέρεις καλύτερα από εκείνον.
Καταλήγει δηλαδή κανείς πως κάθε συμμετέχων στην έκθεση θα πρέπει να κοινωνικοποιεί το σκύλο του, σε τέτοιο βαθμό, ώστε όχι απλά να αντιμετωπίζει κάθε πιθανό κίνδυνο στο χώρο που διαγωνίζεται, αλλά κυρίως τον κίνδυνο-επισκέπτη που επιμένει να μη σέβεται και να μην καταλαβαίνει.
Θα μπορούσα ατελείωτα να μιλάω για συγκεκριμένους συμμετέχοντες που για ακόμη μια φορά είχαν ατελείωτες ώρες μέσα στα «κλουβιά» μεταφοράς μέσα στη ζέστη, τα σκυλιά τους, να «γκρινιάζουν» αυτά και να ουρλιάζουν αυτοί ακόμη περισσότερο μήπως και σταματήσουν.
Όχι ευγενικά βέβαια τύπου «επιβραβεύω το σκύλο μου να συνεχίσει να γκρινιάζει» αλλά με εκφράσεις όπως «σταμάτα σε παρακαλώ γλυκέ μου, ηρέμησε καλό μου», αλλά χτυπώντας τα κλουβιά τους με δύναμη και σε περίπτωση που δεν ήταν κοινωνικοποιημένα με άλλα σκυλιά, τραβώντας τα με πολύ άσχημο και αντιπαιδαγωγικό τρόπο από το κολάρο, που σε πολλές περιπτώσεις, αν ο σκύλος ήταν σχετικά «κοντός», βρισκόταν να αιωρείται στον αέρα!!!!
Η παρουσία μου βέβαια με την οικογένεια της Kynagon, και δίπλα στο Δημοσθένη Μουμιάδη μου αποκόμισε για ακόμη μια φορά και κάτι άλλο πολύ σημαντικότερο. Το γεγονός πως όταν αποφασίζεις να συμπορευτείς παρέα με ένα σκύλο, τότε κάνεις πέρα τον εγωισμό σου και νοιάζεσαι για το καλό το δικό του πρώτα και έπειτα για το δικό σου ή των φίλων σου. Όχι φυσικά γιατί δεν είσαι φιλάνθρωπος, αλλά πολύ απλά γιατί ο σκύλος σου εξαρτάται απόλυτα από σένα και δεν έχει φωνή να σου πει «πεινάω», «διψάω», «ζεσταίνομαι», «κρυώνω», «κουράστηκα».
Δύο μέρες δίπλα σε έναν άνθρωπο που προτιμούσε να κουραστεί ο ίδιος, να καίγεται από τον ήλιο, να κερδίσει λιγότερα βραβεία, να περνάει το χρόνο του πηγαίνοντας τα σκυλιά του συνεχώς βόλτα και γενικότερα να είναι προσηλωμένος απόλυτα και μόνο στο πώς δε θα ταλαιπωρηθούν εκείνα, σε κάνει, όταν επιστρέφεις σπίτι και αντικρύζεις εκείνα τα τρία διαμάντια που πετάχτηκαν από άλλους στα σκουπίδια να μαθαίνεις να τα διαχειρίζεσαι ακόμη καλύτερα, να τα λατρεύεις ακόμη περισσότερο και ας μη διαθέτουν pedigreeγια να πάρουν μέρος σε κυνοφιλικές εκθέσεις και να κερδίσουν βραβεία.
Tο γενικό συμπέρασμα και από αυτή την έκθεση είναι πως υπάρχουν σκύλοι και σκύλοι. Σκύλοι συντροφιάς και σκύλοι εργασίας. Σκύλοι που γεννιούνται μέσα στην ευτυχία και σκύλοι που καθημερινά βασανίζονται. Σκύλοι από επίσημους εκτροφείς ισορροπημένοι και σκύλοι από «σκύλες» που γεννούν ασταμάτητα σε αυλές- παράνομα εκτροφεία.
Όπως υπάρχουν άνθρωποι και άνθρωποι.
Που λαμβάνουν μέρος σε εκθέσεις κυνοφιλίας, εγώ προσωπικά τους χωρίζω σε τρεις κατηγορίες και σ΄αυτή την έκθεση τους «γνώρισα» όλους! «Χαρούμενους αρχάριους», «Επαγγελματίες φιλοχρήματους» και «Αφοσιωμένους εκτροφείς». Και όλοι απόλυτα προσηλωμένοι στο «όνειρό» τους, μόνο που μόνο οι τελευταίοι γνωρίζουν καλά τον τρόπο να το κυνηγούν.
Το θέμα είναι βασικά με ό,τι καταπιάνεσαι να νιώθεις πλήρης και ευτυχισμένος. Γιατί αν τελικά καταπιέζεσαι πάντοτε να κατακτήσεις την κορυφή μόνο, με όποιο κόστος και τίμημα και να έχει αυτό μόνο αξία, τότε, λυπάμαι, αλλά υπάρχει πρόβλημα.
Γιατί σε εποχές που τα πάντα περνούν βαθύτατη κρίση, αξία πολύ σημαντική έχει η συντροφιά, το χάδι και το βλέμμα ενός σκύλου, που μας αγαπάει πιο πάνω και από ότι αγαπούμε τον ίδιο τον εαυτό μας και όταν γυρίσουμε μαζί του σπίτι η κάθε μας μέρα μαζί του θα είναι γεμάτη συγκινήσεις είτε γεμίσαμε είτε όχι με περισσότερα κύπελλα τη βιβλιοθήκη.
Για ακόμη μια φορά συγχαρητήρια από καρδιάς στο Δάσκαλό μου και καθοδηγητή της πορείας μου με τα τρία μοναδικά σκυλιά μου Δημοσθένη Μουμιάδη για τις επιτυχίες του στην έκθεση με τον Alex, την Indyκαι τη Blaze:
Πρώτη μέρα: Κριτής: AttilaCzeglédi(HU)
Kynagon Alexander The Great - CAC/CACIB/BOB and 2nd Place in Group
Locheil All Eyes On Me - CAC/CACIB/BOS
Kynagon Blaze in Spring - JCAC/Best Junior
Δεύτερημέρα: Κριτής: Kelveri - Philippou Sonia(CY) Kynagon Alexander The Great - CAC/CACIB/BOB and 2nd Place in Group
Locheil All Eyes On Me - CAC/CACIB/BOS
Τα θερμά μου συγχαρητήρια στον Κυνοφιλικό Όμιλο Θεσσαλονίκης για τη διοργάνωση και σε όλους εκείνους τους συμμετέχοντες που κατάφεραν με τη δουλειά, την υπομονή και την επιμονή τους να φύγουν από την έκθεση γεμάτοι βραβεία. Αλλά και γεμάτοι ικανοποίηση πως έδειξαν το «έργο» τους με μέσα και σκοπούς μόνο «θετικούς».
Και πιο θερμά σε όλα εκείνα τα σκυλιά που ώρες ατελείωτες περίμεναν υπομονετικά να κάνουν τους «γονείς» τους περήφανους, που οι προσπάθειες τους ανταμείφθηκαν.
Κλείνοντας, μεγάλη απούσα της έκθεσης, για τα δικά μου μάτια αλλά και πολλών, ευτυχώς, άλλων, με τους οποίους συνομίλησα στην έκθεση, η Σχολή Σκύλων Οδηγών Τυφλών «Λάρα».
Που προφανώς και δεν προσκλήθηκε για ακόμη μια χρονιά από κανέναν διοργανωτή της έκθεσης του Κυνοφιλικού Ομίλου Θεσσαλονίκης, παρόλο που φέτος εγώ η ίδια προσπάθησα να επικοινωνήσω με κάποιον από τους διοργανωτές, όπου και ζήτησα έναν πολύ μικρό χώρο.
Εκεί θα υπήρχαν εθελοντές της σχολής με το banner, φυλλάδια και τον κουμπαρά για όποιον ήθελε οικονομικά να ενισχύσει το έργο της, ώστε να δοθεί η ευκαιρία να ενημερωθεί ο κόσμος, αλλά και να βρεθεί δίπλα σε ανθρώπους και σκύλους ήρωες.
Παράλληλα, όλες εκείνες τις ώρες, που περίμεναν όλοι υπομονετικά τη σειρά τους να διαγωνιστούν, προσωπική μου άποψη καθαρά, θα μπορούσαν και οι σκύλοι της σχολής, να παρουσιάσουν το δικό τους πολύ σημαντικό και αξιόλογο κοινωνικά έργο. Δεν πειράζει.
Η καθημεpapapostolou
ρινή τους προσπάθεια παραμένει σπουδαία με καθημερινές κατακτήσεις μέσα από τροπολογίες στο νόμο που φέρνει την οικογένεια της «Λάρα» ολοένα και πιο κοντά στο όνειρό της που είναι η καθολική πρόσβαση σε όλα τα κοινωνικά αγαθά ανθρώπων με οποιουδήποτε είδους αναπηρία.
Καλή δύναμη και καλή συνέχεια σε όλους σας!!!
