Για κάθε σκυλί που βρίσκεται αδέσποτο στο δρόμο ευθύνεται πάντα ένας άνθρωπος. Εκείνος που αρνείται να στειρώσει το σκυλί του είτε γιατί δε θέλει να πάει κόντρα στη φύση είτε γιατί δε θέλει να δημιουργήσει στο σκύλο ψυχολογικά τραύματα. Γιατί πολύ απλά αρνείται να κατανοήσει πως ο σκύλος δε βιώνει το συναίσθημα του έρωτα και όχι, ο σκύλος δε ζευγαρώνει από αγάπη, αλλά από ένστικτο αναπαραγωγής. Και όλα αυτά γιατί είσαι Έλληνας. Και αν είσαι Έλληνας τα ξέρεις όλα και δε δέχεσαι να ακούσεις από κανέναν ειδικό γνώμη, καθώς ως κάτοχος σκύλου έχεις γίνει αυτόματα μαζί με σκυλογονέας και κτηνίατρος, συμπεριφοριστής, ψυχολόγος, εκτροφέας και πολλά άλλα. Και όλα αυτά ζώντας μέσα στην ημιμάθεια και στη λανθασμένη γνώση. Ακούγομαι σκληρή;….
Όχι δεν είμαι, είμαι απλά ρεαλίστρια και μέσα από την 14χρονη εμπειρία μου μέσα στην τάξη ως εκπαιδευτικός και κυρίως μέσα από την προεδρεία του φιλοζωικού σωματείου, τα βιώνω καθημερινά.
Για τη Zoi, λοιπόν, όπως και για όλα τα κακοποιημένα ζώα του κόσμου υπάρχει πάντα ένας θύτης και ένα θύμα. Θύτης εδώ ο ασυνείδητος οδηγός που τη χτύπησε και την πέταξε στο κανάλι και την παράτησε; Όχι. Αυτός απλά έκανε κάτι συνηθισμένο, γιατί, αφού την παράτησε, το έχει ξανακάνει και γύρισε πάλι σπίτι του, έπλυνε τα χέρια του και αγκάλιασε τα παιδιά του. Θύτης εδώ ο βοσκός που με απόλυτη αναισθησία, απάντησε στην ερώτηση για το πώς βρέθηκε εκεί το ζώο, πως «Καλά ακόμη δεν ψόφησε, έχει μια βδομάδα εκεί έτσι ακούνητη, καθόλου δε σηκώθηκε….». Τι παράξενο; Παράλυτη από το χτύπημα στα πόδια και δε σηκώθηκε; Το θύμα; Ένα ακόμη αδέσποτο ζώο στο δρόμο που δε θα μάθουμε ποτέ την ιστορία του, ποιος το έδιωξε, πότε, από πού και γιατί.
Δίπλα σε κάθε σκύλο που βασανίζεται από την ανθρώπινη απύθμενη βλακεία και την καταστροφικότητα απέναντι σε όλα τα έμβια όντα του πλανήτη, πάντα στέλνεται ένας Άγγελος, ένας επί γης προστάτης…… και κάπως έτσι ξεκινάει μια ακόμη θλιβερή ιστορία με αίσιο ευτυχώς τέλος….
Αλεξάνδρα….. Υποκλίνομαι στην ανθρωπιά και στη βαθιά φιλοζωία της. Ανήμερα του Πάσχα του 2014, και όταν οι περισσότεροι βρισκόμαστε στην αγκαλιά του Μορφέα, εκείνη παρέα με τον Ερμή, κάνουν την καθιερωμένη καθημερινή τους βόλτα. Και τότε αρχίζει της Zoi, η τύχη να λάμπει.
Ζoi…… Χτυπημένη από αυτοκίνητο, σε πλήρη εγκατάλειψη μέσα στο κανάλι στο δρόμο της Κορυφής προς Νεοχωρόπουλο. Υποσιτισμένη, ταλαιπωρημένη καθώς από το χτύπημα στα πόδια της δεν μπορεί να σταθεί. Άμεση περισυλλογή από την Αλεξάνδρα, ειδοποίηση στο σύλλογο μας, τοποθέτηση του σκύλου για 2 μέρες σε μέρος ασφαλές και άμεσα επίσκεψη στον Κτηνίατρο.
Αποτέλεσμα; Σπασμένο το μπροστά πόδι, θλάσεις στα πίσω πόδια, τραύμα στο σαγόνι και στο κεφάλι, αναιμία λόγω ασιτίας και αιμορραγίας, αλλά ευτυχώς καμιά ζημιά στα εσωτερικά όργανα. 10 μέρες θεραπεία, καλή διατροφή για ενίσχυση του ανοσοποιητικού, και άμεσα επέμβαση. Και τότε αρχίζουν να ξεκινούν τα θαύματα. Η Zoi μεταφέρεται σε μέρος που θα μπορεί να τη φροντίζει η Αλεξάνδρα, αρχίζει να βιώνει την απόλυτη αγάπη και η Αλεξάνδρα χάνει από το άγχος πλέον τον ύπνο της. Η επίσκεψη στον κτηνίατρο 10 μέρες μετά δείχνει πως έδεσε μόνο του το πόδι, δε χρειάζεται χειρουργείο, οι αιματολογικές και όλα τα υπόλοιπα τεστ φυσιολογικά, οπότε στειρώνεται, εμβολιάζεται, αποπαρασιτώνεται, τσιπάρεται και φεύγει άμεσα στην μεγάλη αγκαλιά της οικογένειας του Kynagon για την πλήρη αποθεραπεία της.
Κynagon…… πανσιόν φιλοξενίας ζώων στα Βασιλικά όπου βασιλεύει η αγάπη και η φροντίδα για όλα τα ζώα. Η Zoi έμεινε εκεί για 5 μήνες με την ψυχολογική στήριξη της Εύης, της Κούλας, του Δημήτρη και του Δημοσθένη και με την οικονομική βοήθεια της Αλεξάνδρας αλλά και πολλών άλλων φιλόζωων που χωρίς τη στήριξή τους δε θα είχαμε καταφέρει τίποτα, στις 9 Σεπτεμβρίου παραλάβαμε ένα άλλο σκυλί, διαφορετικό, χωρίς φοβίες και με διάθεση για ζωή.
Πού είναι τώρα η Zoi;….. Στο Μοσχολούρι Καρδίτσας στα χέρια του Πάτερ Χρήστου και του μικρού Δημοσθένη. Σε μια τεράστια αυλή, παρέα με άλλα αδέσποτα ζώα που έσωσε ο πάτερ Χρήστος και με οδηγό τη βαθιά φιλανθρωπία και φιλοζωία του.
Και τι αξίζει από όλη την ιστορία της Zoi;…..Το ότι ευτυχώς σώθηκε; Και αυτό, αλλά όχι πρώτο….. Το ότι το Δημοσθένη που θα περάσει τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής της μαζί του, ο άλλος σκύλος που βολτάρει στην αυλή του παρέα με τη Zoi, όντας αδέσποτος, τον είχε σοβαρά δαγκώσει.
Και τι έκανε ο πάτερ Χρήστος ως στοργικός πατέρας; Μήνυση στο Δήμο ως αποκλειστικά υπεύθυνο για τα αδέσποτα ζώα; Φόλα ή θανατηφόρο χτύπημα στο σκύλο που δάγκωσε το παιδί του; Απειλές στα φιλοζωικά σωματεία ότι θα φονεύσει όλα τα αδέσποτα, αν δεν τα μαζέψουν;
Τοποθέτηση του γιου του σε μια γυάλα να μην ξαναέρθει σε επαφή με άλλα ζώα;
Όχι, τίποτα όλα αυτά. «Αλεξάνδρα, το αδέσποτο σκυλί που δάγκωσε το Δημοσθένη, δεν τον δάγκωσε τυχαία. Κάποιος το είχε πριν κακοποιήσει και απλώς τυχαία βρέθηκε ο Δημοσθένης μου στο δρόμο του. Τι ήθελες να κάνω; Το υιοθέτησα για να μπορέσει ο Δημοσθένης να αγαπήσει και πάλι τα ζώα, να μην τα φοβάται και στο σκυλί αυτό του αξίζει να γνωρίσει πλέον την αληθινή αγάπη……»
Δεν έχω λόγια άλλα. Δάκρυα χαράς έχω. Πολλά. Που δε σταμάτησαν τόσες μέρες που προσπαθώ να γράψω για τη Zoi. Και της Αλεξάνδρας επίσης, ενός ανθρώπου που συναντήθηκα τυχαία, αλλά για πάντα θα κρατήσω στη ζωή μου. Γιατί θα μας ενώνει βαθιά η ιστορία της Zoi, που αγωνιστήκαμε αλλά τα καταφέραμε.
Σε τέτοιες σπουδαίες προσωπικότητες όπως ο πάτερ Χρήστος μόνο να σιωπώ μπορώ, να του φιλώ το χέρι, να υποκλίνομαι και να νιώθω πως θα πορευτώ τόσο εγώ όσο και όλοι όσοι φροντίσαμε ο καθένας μας με τον τρόπο του τη Zoi, με τις ευλογίες ενός ανθρώπου που γεννήθηκε για να φέρει ανθρώπους στον κόσμο και να τους μάθει να αγαπάνε, ακόμα και εκείνους που «λαβώνουν την αγάπη»……
Θεός ναι, υπάρχει, Άνθρωποι ναι, υπάρχουν και είναι Άγγελοι και ζουν ανάμεσα μας. Και πορευόμαστε στα ίδια μονοπάτια με ένα χαμόγελο ηρεμίας ζωγραφισμένο στα πρόσωπα μας πως όσο είμαστε υγιείς για να προσφέρουμε, και το κακό δεν προσπερνάμε, κερδίζουμε ήσυχες τις συνειδήσεις μας και ναι, δε μας φοβίζει πια τίποτα.
Zoi…… Καλή τύχη που θα ζεις μέσα στην άδολη αγάπη…..
Παπαποστόλου Κατερίνα
Εκπαιδευτικός, Αντιπρόεδρος Ε.Φ.ΑΛ
