«Άξελ….βρέθηκε στο δρόμο, 2 χρόνια πριν, εμφανώς κακοποιημένος, υποσιτισμένος και πάρα πολύ τρομαγμένος. Ζει σήμερα ευτυχισμένα και γι’ αυτό το σκοπό, δούλεψαν πάνω του πολλοί….για πολύ!!! Στην αρχή. η Γεωργία, η Ελένη, η Μαργαρίτα και η Βίκυ, όπου με κόπο κάθε βράδυ προσπαθούσαν να τον πλησιάσουν για να τον ταΐσουν. Φίλος του Άμλετ του αδέσποτου σκύλου που είχα περιμαζέψει και βρήκε τραγικό από φόλα θάνατο στα μέσα Οκτώβρη. Πώς να ξεχάσω εκείνη τη νύχτα το βλέμμα του Άξελ, όταν δίπλα του σιωπηρά θρηνούσε. Η επόμενη μέρα τον βρήκε ακόμα πιο φοβικό, ενώ λίγο καιρό μετά, μας τηλεφώνησαν να πάμε να τον παραλάβουμε τραυματισμένο και ανήμπορο να περπατήσει. Μεταφέρθηκε σε κτηνίατρο, με ξεκολλημένες τις μεμβράνες από τις πατούσες, φριχτό πόνο και το ίδιο απλανές θλιμμένο βλέμμα. Ως δια μαγείας, κανείς άλλος πέρα από μένα δεν μπορούσε να τον φιλοξενήσει και έτσι φύγαμε για το σπίτι να μείνει στο σπιτάκι του Άμλετ, να τρώει στο πιάτο του, να κοιμάται στις κουβέρτες του και να ατενίζει το μέλλον με λίγη αισιοδοξία, ενώ ο Στηβ ανέλαβε την αποθεραπεία του…..15 μέρες μετά και αφού είχε γίνει καλά, επέλεξε μόνος του και πάλι την αδέσποτη ζωή στο δρόμο, μέχρι τη νύχτα που αποφάσισε να κάνει τον αρχηγό αγέλης για τα μάτια της «Μπέτυς», προκαλώντας φασαρία και εξαγρίωση σε έναν από τους πιο κεντρικούς πεζόδρομους της πόλης. Το τι επακολούθησε εκείνη τη νύχτα, ανήκει δυστυχώς στη σφαίρα του παραλόγου. Αφού, με τη βοήθεια της αστυνομίας τον περιμαζέψαμε, λίγες ώρες μετά 3 σκυλιά ξεψύχησαν από φόλα στο ίδιο σημείο. Η Πάττυ υιοθέτησε τη «Μπέτυ», ενώ η Αλεξία και ο Νίκος τον φιλοξένησαν τη νύχτα, μιας και την επόμενη μέρα, μεταφέρθηκε σε πανσιόν, όπου βρήκε την απόλυτη αγάπη και φροντίδα, στιβαρά χέρια, ανθρώπους που ήξεραν να μιλούν στη γλώσσα του και να του δείξουν πως κάπου εδώ τα προβλήματά του όλα τελειώνουν….αποκτώντας έναν ακόμα φύλακα άγγελο, την Εύη, που τη λατρεύει και θα παραμείνει για πάντα η δεύτερη μαμά του,….4 μήνες μετά και μέσα από μεγάλη προσπάθεια να βρει μια οικογένεια, τελικά τα καταφέραμε!!!!!!.....και ο Άξελ υιοθετήθηκε!!!!....από μένα!!!!!!....για να τρώει από δω και πέρα, να πίνει, να κοιμάται, να περνάει καλά και να μου προσφέρει μόνο συντροφικότητα και ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, όπου όλα τα έμβυα όντα θα έχουν δικαίωμα για δεύτερη ευκαιρία στη ζωή και στην αγάπη….».
....Γιατί υιοθετήθηκε από μένα;;;…..μα για έναν πολύ απλό λόγο!!!!!....γιατί κουράστηκα να προσπαθώ να πείσω τους πολλούς ενδιαφερόμενους «θετούς γονείς» του πως είναι μια «καλή» διασταύρωση Μαλινουά με Λυκόσκυλο, δε διαθέτει όμως ευγενές pedigree που να κοστίζει μερικές χιλιάδες ευρώ, δεν μπορεί να πάρει μέρος σε κυνοφιλικές εκθέσεις, δεν είναι τόσο άγριος και επικίνδυνος όσο δείχνει, δεν τρώει πολύ, δεν κάνει για φύλακας, δε θέλει τεράστια αυλή για να ζήσει, τα πάει καλά με τα άλλα σκυλιά, φοβάται λιγότερο πλέον τους ανθρώπους, είναι εμβολιασμένος, τσιπαρισμένος, αποπαρασιτωμένος και στειρωμένος….με λίγα λόγια κουράστηκα να εξηγώ πως για να έχεις σήμερα σκύλο, χρειάζεσαι Χρόνο, Χώρο, Χρήμα και τεράστια αποθέματα αγάπης….για να καταλάβεις πως ο σκύλος δεν μπορεί να λειτουργεί ως ένα ακόμα λούτρινο παιχνίδι. Και ότι στην πρώτη δυσκολία, δεν έχεις κανένα δικαίωμα να λύνεις το λουρί και να τον πετάς στο δρόμο.
Αδέσποτα ζώα….ακόμη ένα θλιβερό κατόρθωμα του ανθρώπου.…μια ιστορία τεράστια και πονεμένη, που τόνους μελάνης να αφιερώσεις, δε θα είναι ποτέ αρκετοί, να μεταπείσουν εκείνον που έβαλε σκοπό να κακοποιήσει ένα ζώο, να το εξοντώσει και να το παρατήσει. Φτάσαμε άλλωστε, σε μια εποχή όπου τα λάθη μας υψώθηκαν βουνό και χρειάζεται μυαλό από τη μια και καρδιά από την άλλη για να τα αντιμετωπίσουμε.
Βουνό υψώνονται και τα ερωτήματα μέσα μου καθώς αναρωτιέμαι, το να ταΐζεις και να φροντίζεις τα αδέσποτα ζώα σήμερα, σε καθιστά αυτόματα το γραφικό φιλόζωο με τα εκατοντάδες σκυλιά και γάτες σε άθλιες συνθήκες στο σπίτι;;;;…..σε καθιστά αυτόματα μη φιλάνθρωπο;;;….αν δεν είσαι φιλόζωος, είσαι μισάνθρωπος;;;….αν φροντίζεις τα ζώα, αυτόματα παύεις να δίνεις αγάπη και στοργή στους ανθρώπους;;;….Δηλαδή, όσοι δε σιτίζουν και δεν αγαπούν τα ζώα, είναι γιατί δεν έχουν περίσσευμα από την οικονομική στήριξη που παρέχουν σε οικογένειες στην πόλη, ή σε κάποιο από τα παιδιά της Αφρικής;;;…..Δε νομίζω….
Όλοι εμείς πάντως που γεννηθήκαμε με αξίες εθελοντισμού και φιλοζωίας, πρώτα «ζυμωθήκαμε» με ιδανικά φιλανθρωπίας, μαθαίνοντας παράλληλα το Σεβασμό στη Ζωή οποιασδήποτε μορφής, έχοντας ως γνώμονα την Ηθική. Γιατί πολύ απλά γνωρίζουμε, ότι οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε με συμπόνια οποιαδήποτε ομάδα όντων βρίσκεται εξ ολοκλήρου υπό την εξουσία μας, μιας και οι άνθρωποι λειτουργούν λες και έχουν βάλει σκοπό να καταστήσουν τον πλανήτη ακατάλληλο για κάθε μορφή ζωής. Τα ζώα δε μιλούν, δεν αντιδρούν, δεν ψηφίζουν, δεν επαναστατούν. Λίγοι ή πολλοί και αν είμαστε, ως γνήσιοι που δεν υποπέφτουν σε ακρότητες φιλόζωοι, ουρλιάζουμε για αγάπη και υπευθυνότητα, προσπαθώντας να βάλουμε ένα τέλος σε όλη αυτή την απάνθρωπη μεταχείριση των ζώων, όχι επειδή αναγκαζόμαστε, αλλά πολύ απλά γιατί αναγνωρίζουμε ότι η στάση μας απέναντι σ’ αυτά είναι ηθικά αστήριχτη και αδικαιολόγητη. Και όλα όσα προσφέρουμε, τα δίνουμε όχι από το υστέρημα μας αλλά από το περίσσευμα αγάπης που διαθέτουμε, φιλέσπλαχνοι με το ζώο μας μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος, με συνεχές ενδιαφέρον και με αγάπη χωρίς ημερομηνία λήξης. Για αυτό και δε γεμίζουμε με αδέσποτα τους δρόμους, αλλά προσφέρουμε από τον πολύτιμο ελεύθερο χρόνο μας, που άλλοι τον γεμίζουν είτε «ηλεκτρονικά» είτε στα γεμάτα καφέ της πόλης, επιλέγοντας ιντερνετικές διαμαρτυρίες και ίσως συνεισφέροντας οικονομικά, ώστε να διασώσουν τα δάση του Αμαζονίου ή τα άγρια ζώα του πλανήτη, αλλά αδιαφορώντας για το σκελετωμένο, ετοιμοθάνατο αδέσποτο που τους «χτυπάει» την πόρτα. Η στάση μερικών απέναντι στα αδέσποτα ειδικά ζώα, θυμίζει τον τρόπο που οι κακές γκουβερνάντες μεταχειρίζονταν στα παραμύθια τα άλαλα μωρά, με μόνη διαφορά ότι το ζώο όσο και να μεγαλώσει θα είναι πάντα ανήμπορο να εκδικηθεί και η εξέγερσή του θα ανήκει στο χώρο του φανταστικού.
Φτάσαμε ναι, σε μια εποχή όπου αθώοι βασανίζονται και σκοτώνονται και δεν έχουν καν τα βασικά μέσα για μια αξιοπρεπή διαβίωση. Και κάτω από τέτοιες συνθήκες ή θα συμβιβαστούμε ή θα εκτεθούμε και θα μοχθήσουμε για το λιγότερο κακό. Μπορεί να μην καταφέρουμε να ανταποκριθούμε στις υψηλές προσδοκίες μας ή ίσως να χάσουμε το θάρρος μας και να μην έχουμε τη δύναμη που απαιτείται για να πεις πως τον κόσμο από δω και πέρα αλλάζεις. Η τυχόν αποτυχία μας όμως να πραγματώσουμε το καλό, δε συνεπάγεται σαφώς την απόγνωσή μας, αλλά η παραμέληση του καθήκοντός μας να σεβόμαστε κάθε μορφή ζωής, συνιστά για εμένα αισχρό κυνισμό.
Καταλήγοντας, ανέκαθεν ο κόσμος των αδέσποτων ζώων, θα αντικατοπτρίζει και κάτι από την ωμή πραγματικότητα, όπου τα ζώα ως ανυπεράσπιστες ψυχές, θα μας βλέπουν και θα μας αγγίζει η μελαγχολία, καθώς ως όντα νοήμονα που είναι, με βλέμμα πάντα αμνησίκακο και φιλάνθρωπο έχουν πετύχει αυτό που εμείς οι άνθρωποι με δυσκολία θα καταφέρουμε κάποτε….να μας αγαπούν πιο πολύ από ότι αγαπάμε και εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας…..και όλοι όσοι τα αγαπάμε, τα συμπονούμε και τα υιοθετούμε από τους δρόμους και τα κλουβιά άθλιων κυνοκομείων, τι είμαστε περισσότερο από μια τεράστια αγκαλιά γεμάτη ασφάλεια, ένα χάδι, ένα γαλήνιο βλέμμα;;;;……ένα αντίδοτο στην ένεση ευθανασίας που κάποιοι πολύ εύκολα θα αποφάσιζαν ασυλλόγιστα να κάνουν για να δώσουν εύκολα λύση σε ένα ακόμη πρόβλημα. Αλλά αναρωτιέμαι, αν και οι «καλοί» δεν κάνουν τίποτα……πόσο ακόμα το κακό να θριαμβεύσει….θα σηκώσει ο σκύλος όλο το βάρος των δεινών της ανθρωπότητας και του συστήματος που παραπαίει;;;;…..Ας αναθαρρήσουμε λίγο….δεν είμαστε στον πλανήτη μόνοι…..
