Η δε αδιαφορία για μένα υποδηλώνει ότι συναινώ και συμμετέχω σε ό, τι εγκληματικό συμβαίνει δίπλα μου σε βάρος και των ζώων και των ανθρώπων, που αν δεν φτάσει στο σπίτι μου, δύσκολα θα σηκωθώ από τον καναπέ μου που στην κυριολεξία έχω χρόνια τώρα βουλιάξει. Άλλωστε το κακό σήμερα πολλαπλασιάζεται. Όχι μόνο από αυτούς που διαπράττουν τα εγκλήματα, αλλά και από εκείνους περισσότερο που βλέπουν και δεν κάνουν τίποτα. Πού προσπερνούν και συνεχίζουν τη ζωή τους, και που χαρίζουν απλόχερα διαδικτυακά τα «like» τους, ποστάρουν κακοποιήσεις ή διασώσεις, σχολιάζουν και περνάνε στο επόμενο θέμα.
Ένα είναι σίγουρο μέσα σε όλη αυτή τη βαθιά κρίση που βιώνουμε. Ζούμε εποχές που σπάνια θα απλώσεις το χέρι να βοηθήσεις το συνάνθρωπο και σε εποχές που θα πρέπει να ξεχάσουμε το κράτος πρόνοιας και αλληλεγγύης που κάποτε υπήρχε, αν υπήρχε. Από δω και πέρα μέσα σε όλη αυτή τη θύελλα της κρίσης αξιών και ιδανικών πρώτα απ’ όλα και μετέπειτα τη βαθύτατη οικονομική, μόνο ο συνάνθρωπος μας υπάρχει. Και αυτός μακάρι όντως να υπάρχει. Και τι μας απομένει; Μόνο να ξυπνήσουμε όσο είναι νωρίς ακόμα και να κινητοποιηθούμε, προσφέροντας το ελάχιστο που μπορεί ο καθένας σε όποιο έμψυχο πλάσμα το έχει ανάγκη. Νιώθω ότι σε μια κοινωνία όπου όλα είναι αναλώσιμα, στο τέλος αναλώσιμο είδος θα γίνουμε και εμείς και πολύ με φοβίζει ότι δε θα είναι εκεί κάποιος να υψώσει τη φωνή του για μας και να αγωνιστεί για τα δικαιώματα μας. Όσο η ανθρώπινη ανοησία δεν έχει τέλος, τόσο τα περιστατικά απανθρωπιάς απέναντι σε ζώα και σε ανθρώπους θα πολλαπλασιάζονται. Βέβαια, είναι στη φύση του ανθρώπου, όταν πάρει φωτιά το σπίτι του, τότε μόνο να κινητοποιηθεί και για τα δικαιώματά του να φωνάξει. Και αυτός ο άνθρωπος εμένα πάντα θα με τρομάζει….
Η φιλοζωία έχει όρια, όπως όλα στη ζωή και όλη αυτή η τρέλα των συλλεκτών ζώων σε σπίτια και αυλές, όπου κανένας ούτε οι άνθρωποι ούτε τα ζώα επιβιώνουν, για μένα είναι εγκληματική. Η περισυλλογή ζώων, όταν αρχίζει και ξεπερνάει το επιθυμητό όριο και δε σταματάει εκεί που να μπορείς όπως τους αξίζει να τα φροντίζεις, ειλικρινά δεν έχει τελειωμό. Τα 3 ζώα γίνονται 5, τα 5 γίνονται 10 και στο τέλος βρίσκεσαι με 20 και 30 ζώα στην αυλή, ανεμβολίαστα και πεινασμένα, καθώς λογικό πώς άλλωστε να τα συντηρήσεις, όταν ζούμε σε εποχές που με δυσκολία τον ίδιο σου τον εαυτό δύνασαι να συντηρήσεις. Δεν ξέρω πόσα ζώα τελικά είναι πολλά, απλά γνωρίζω καλά ότι η περισυλλογή αδέσποτων ζώων δεν έχει τέλος, καθώς η ανθρώπινη βλακεία και ανευθυνότητα, η παράνοια και η απανθρωπιά δεν έχει όρια και τέλος επίσης.
Αν δε βάλεις ένα όριο στο πόσα ζώα μπορείς προσωπικά να σώσεις, πολύ γρήγορα χάνεις το παιχνίδι. Και εγώ είχα πει πως δεν πρόκειται να ξεπεράσω τα δύο μόνιμα ζώα σπίτι μου. Ήδη έχω τρία. Και για τους ρυθμούς που ζω τα τρία είναι πραγματικά πολλά. Υποκλίνομαι στην υπέρμετρη φιλοζωία όλων εκείνων που δε θα πούνε ποτέ όχι σε οποιοδήποτε κάλεσμα για ζώο που έχει ανάγκη, με αποτέλεσμα να έχουν τα σπίτια τους με 10 και 15 ζώα και τις αυλές τους γεμάτες με 20 και με 30 ζώα. Και εγώ ευτυχώς δε ζω σε σπίτι με αυλή.
Γιατί αν ζούσα, μπορεί και εγώ τόσα να είχα. Με τα τηλέφωνα που δέχομαι κάθε μέρα, θα έπρεπε να είχα τώρα στο σπίτι μου γύρω στα πενήντα σκυλιά και γατιά, «γιατί τα αγαπάω και γιατί είμαι φιλόζωη», θα έπρεπε να είμαι άνεργη για να έχω το χρόνο να τα φροντίζω, σίγουρα πάρα πολύ πλούσια και με πολλά συναισθηματικά κενά κατά το λαό. Δεν είμαι όμως τίποτα από όλα αυτά. Είμαι απλά ένας άνθρωπος με πολλές ευαισθησίες, που έχω μάθει να προτιμώ να προσφέρω, παρά με τύψεις να ζω, που δεν κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια, αν ο διπλανός μου υποφέρει, που ναι πολύ στεναχωριέμαι για όλους τους ανθρώπους και για όλα τα ζώα που δε «ζουν» με αξιοπρέπεια, που ναι είμαι μέλος σε πολλές οικολογικές οργανώσεις και ναι, άνετα θα μπορούσα με μια βαλίτσα να πάω επ’ αορίστου εθελοντικά είτε να σώσω τα Δάση του Αμαζονίου, είτε να φροντίσω παιδιά στην Αφρική που κάθε μέρα από την πείνα πεθαίνουν. Θα μπορούσα επίσης, να απομακρυνθώ σε ένα νησί της άγονης γραμμής μαζί με τα πινέλα μου και τις ατελείωτες σκέψεις στο μυαλό μου, να διδάσκω σε ένα σχολείο με ελάχιστα παιδάκια και όλη μέρα να κοιτώ τη θάλασσα, να ζωγραφίζω και να μυθιστορώ. Αλλά όταν βρείτε εκείνον που θα μας πληρώνει για να κοιτάμε τη θάλασσα, στείλτε τον και σε μένα.
Επίσης, από την περιήγηση μου στο διαδίκτυο, αξιοσημείωτο παραμένει το πόσο μαγικός είναι ο τρόπος που ο Έλληνας μετατρέπεται αυτόματα σε φιλόζωο, όταν πρόκειται να διώξει το σκύλο του γείτονα. Το τι καταγγελίες περιστατικών για σκύλους που ενοχλούν το γείτονα, έχουν τα φιλοζωικά σωματεία, δεν περιγράφεται. Μόλις συσταθεί ένα φιλοζωικό σωματείο σε μια πόλη, ως δια μαγείας γίνονται όλοι ξαφνικά καταδότες, που ξαφνικά λυπούνται το σκύλο που τον έχει ο γείτονας στο μπαλκόνι παρατημένο, ή το βράδυ στην αυλή να γαβγίζει ασταμάτητα. Με απλά λόγια, όσο σκληρό και αν ακούγεται, το ζώο θα πληρώσει ένα σύστημα αξιών που καταρρέει, όπου η ανθρώπινη αλληλεγγύη και κατανόηση δεν έχει δυστυχώς θέση.
Γράφω χρόνια τώρα και προσπαθώ μέσα από τα κείμενά μου, που όλα είναι μια κατάθεση ψυχής, να κάνω πάντα μια ύστατη προσπάθεια αφύπνισης όλων των ανθρώπων. Γιατί αν δε διαθέτεις ευαισθησίες δεν μπορείς να λέγεσαι άνθρωπος. Λέγεσαι απλά έμψυχο δίποδο ον. Και απλά επιβιώνεις. Δε ζεις. Και αν διαθέτεις ευαισθησίες, και σηκώνεσαι από το λήθαργο που μας έχουν ρίξει, τότε μόνο, για μένα έχεις δικαίωμα να μιλάς για αγάπη, αλληλεγγύη, φιλανθρωπία, φιλοζωία και συμπαράσταση.
Όλοι εμείς που ασχολούμαστε με τη φιλανθρωπία και τη φιλοζωία καθημερινά σηκώνουμε ένα πολύ μεγάλο βάρος και τύψεις, για το αν θα μπορούσαμε να κάνουμε και κάτι περισσότερο. Προερχόμενη εγώ, από μια οικογένεια που μου έμαθε πως πρώτα προσφέρουμε στο συνάνθρωπο, μετά στα ζώα και μετά ό,τι περισσεύει το κρατάμε για εμάς αλλά και ενθυμούμενη την ξεχωριστή μαμά μου που μια ζωή τη θυμάμαι στα νοσοκομεία να κρατά συντροφιά σε άρρωστους φίλους και γνωστούς, να ξοδεύει μέχρι και το τελευταίο ευρώ της προκειμένου να γεμίσει το ψυγείο από οικογένειες που είχαν ανάγκη και που όταν νόσησε από καρκίνο να λέει πως είναι μια δοκιμασία που της έστειλε ο Θεός, για να δει αν μπορεί η ίδια να αντέξει αυτό που άντεχε χρόνια τώρα να το περνάνε όλοι οι καρκινοπαθείς φίλοι και συγγενείς της, αυτό όλο το σκηνικό με τις τύψεις το βιώνω καθημερινά, αισθάνομαι μόνη πολλές φορές με ένα φορτίο ασήκωτο στην πλάτη, που έρχονται και όλοι οι μεγαλόψυχοι φιλόζωοι, πρώην τις πιο πολλές φορές αδιάφοροι για τα ζώα, από κοντά ή διαδικτυακά να μου φορτώσουν και το δικό τους, χωρίς να νοιάζονται αν θα μπορέσω να το αντέξω.
Δεν ξέρω αν είναι μεγάλο λάθος η ευσυνειδησία και η συναισθηματική νοημοσύνη στις μέρες μας. Αυτό που ξέρω όμως σίγουρα είναι πως ζούμε σε έναν κόσμο που ό,τι δίνεις σε καλό, ποτέ δεν το λαμβάνεις πίσω και που όλοι είναι ετοιμοπόλεμοι στο πρώτο λάθος κάνεις να σε «πυροβολήσουν». Σε εποχές όπου το «συγγνώμη» και το «ευχαριστώ», και η ευγένεια γενικότερα, ηχούν λέξεις μιας άλλης εποχής. Στο απυρόβλητο δε μένει κανείς, πόσο μάλλον οι άνθρωποι που δημιουργούν, προσφέρουν και αγωνίζονται. Το πρόβλημα με τα αδέσποτα θα παραμένει πάντοτε άλυτο, όσο δεν πετυχαίνει η ευαισθητοποίηση από τα φιλοζωικά σωματεία, ώστε οι άνθρωποι να μάθουν να μην πετάνε και να υιοθετούν. Συνεχίζω πορευόμενη με μεγαλύτερη ελπίδα και αισιοδοξία πως θα βρεθούν άνθρωποι να ακολουθήσουν το παράδειγμά μου και τότε είμαι σίγουρη πως κάτι θα μπορέσει στον απάνθρωπο κόσμο μας να αλλάξει……
Παπαποστόλου Κατερίνα
Εκπαιδευτικός, Πρόεδρος Ε.Φ.ΑΛ
