παραπάνω κιλά που θα πάρουν τα Χριστούγεννα. Μη κουράζεστε αφρατούλες μου, χοντρές ήσασταν από τότε που σας θυμάμαι, δεν φταίνε οι γιορτές. Είναι σα να σε παίρνουν τηλέφωνο με απόκρυψη και τους λες «κλείσε θα σε πάρω σε λίγο».
Όσο γρήγορα βρεις το νούμερο που σε πήρε άλλο τόσο γρήγορα θα βρεις και το κουράγιο να πεις «αυτή είμαι, σε όποιον αρέσω».
Άναψαν και φέτος τα δέντρα στα χωριά. Οι πρόεδροι τρελάθηκαν για το ποιος θα πρωτοτυπήσει. Σε κάθε χωριό ο δήμαρχος μετρούσε αντίστροφα από το 10 ως το 1 και άναβε το ευφάνταστο δημιούργημα του κάθε προέδρου. Πως μας έλεγαν μικρά «μέτρα Μακούλη να ακούσει ο Θείος ο Αποστόλης πως μετράς» έτσι και τώρα «μέτρα Παναγιωτάκη από το 10 ως το 1 και θα σε πάρω μαλλί της γριάς».
Επίσης, για δεύτερη φορά μέσα στη χρονιά που διανύουμε, θα συμφωνήσω με τον δήμαρχο (κάτι δεν πάει καλά σε μένα, να μου το θυμηθείτε). Βέβαια ο άνθρωπος δεν είπε κουβέντα αλλά αυτό που έπρεπε να τον γυρνάνε από σταντ σε σταντ στις γιορτούλες για να δει τους κουραμπιέδες που έκανε η τάδε και τα ντεκουπάζ που έκανε η άλλη μπορεί και να με τρελάνει.
Πόσα «ααχ τι ωραία πράγματα είναι αυτά» να πει ο δήμαρχος. Δεν υπάρχει χωριό που να μη σήκωσε τον διακόπτη ο έρμος φέτος. Πάντως την πιο επίσημη κερκίδα την είχε η Κορυφή. Δείτε και θα καταλάβετε.
Στο Κλειδί τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Πάπαλα δέντρο. Φέτος ο πρόεδρος αποφάσισε να ανάψει το αστέρι των ευχών. Κάθε πρωί από τις 8 μέχρι τις 1 και κάθε απόγευμα 5 με 8 μπορείτε να σταθείτε κάτω από το δέντρο και να κάνετε την ευχή σας.
Ο Άγιος Τσολάκης θα φροντίσει να φτάσει η ευχή σας εκεί που πρέπει και που ξέρετε, ίσως εκπληρωθεί. Οι πληροφορίες μου λένε ότι από την Κυριακή που μας πέρασε ουρές σχηματίζουν τα λεωφορεία (σχολικά και ΚΑΠΗ) για να εναποθέσουν την ευχή τους. Αυτές τις άγιες μέρες αν δείτε τον πρόεδρο του Κλειδίου να νυστάζει πρωινιάτικα μην τον παρεξηγήσετε. Είναι επειδή τη νύχτα μεταμορφώνετε σε υπερήρωα.
Και πάμε στους αγιοβασίληδες που έκλεψαν την παράσταση. Στην Αλεξάνδρεια φέτος ο άγιος ήταν σα να βγήκε από διαφήμιση κολαγόνου. Φράπα τσιτωμένη στο φουλ λες και έκανε 3 μπότοξ και 2 ενέσεις κολαγόνου πριν βγει. Ο Νικόλας στην αγκαλιά του τον ρίχνει και 2 χρονάκια.
Στη Ραψωμανίκι μάλλον δεν τον κρατούσαν τα πόδια του το άγιο. Έφερε και το γιο του μαζί να τον βοηθήσει και σαν θρονιάστηκαν στον καναπέ, μη τους είδατε. Είναι ο μοναδικός Άγιος που φέτος δεν έφερε δώρα. Έφερε μόνο ένα τεφτέρι για να γράψει τι δώρα θέλουν τα παιδιά για του χρόνου. Κρίση και στο Ροβανιέμι; Κι όμως, ένας Τσίπρας υπάρχει παντού.
Και βέβαια πάλι η Κορυφή πρωτοτύπησε. Και μη μου πείτε ότι επειδή είναι το χωριό μου παινεύομαι γιατί θα μαλώσουμε. Ήταν το μοναδικό χωριό που στήριξε το σύμφωνο συμβίωσης πραγματικά. Άγιος Βασίλης τραβεστί. Γιατί πολύ απλά έχουν δικαίωμα και οι γυναίκες στο όνειρο.
Όλη μέρα το κρατάς στο χέρι και δεν χτυπάει. Πας σε μια κηδεία και τότε σε θυμούνται όλοι. Κωλοκινητό τι πέταμα θες. Επίσης σαν Έλληνες δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα αν δεν κρατάμε έναν καφέ στο χέρι. Τίποτα απολύτως όμως. Επομένως δεν θα μπορούσε να γίνει δημοτικό συμβούλιο χωρίς ...καφέ. Λέτε γι΄ αυτό να σκοτώνονται; Τα νεύρα τους κουρέλια ; Μπα, δεν το νομίζω.
Τέλος, τα σπάσανε όλα στο αμφιθέατρο. Από τα κομμάτια όμως συμπεραίνω ότι το έκαναν χωρίς όρεξη τα παιδιά. Ξέρετε τι είναι να παίρνεις απόφαση να τα κάνεις όλα γυαλιά καρφιά και όταν πας εκεί να ξενερώνεις; Δώστε στα παιδιά κίνητρο να το κάνουν με όρεξη. Πάμε βιντεάκι...
Σήμερα μάλλον γράφω πολλά αλλά έχω και πολλά να γράψω. Το σημαντικότερο όλων η συνέντευξη που έδωσε ο Μόσχος Κυτούδης. Ξέρετε, είναι πολύ εύκολο να βγεις και να δώσεις μία συνέντευξη. Μπορεί όλη μέρα στα καφενεία να λες και να κατηγορείς τον καθένα αλλά πρέπει να έχεις μεγάλα καρύδια για να βγεις και να τα πεις όλα αυτά δημόσια.
Ο Μόσχος δεν μάσησε τα λόγια του. Όταν τον συνάντησα μετά τη συνέντευξη μου είπε «τα έβγαλα από μέσα μου και ησύχασα». Κατηγόρησε τον δήμαρχο για υπερ-συγκεντρωτισμό δυνάμεων, την ειδική σύμβουλο ότι το παίζει Τασώ Καββαδία στους υπόλοιπους υπαλλήλους και τους υπόλοιπους «αυλικούς» ότι έχουν στήσει τα δικά τους μαγαζάκια στο δήμο.
Πολλοί είπαν ότι βγήκε καθοδηγούμενος για να συκοφαντήσει. Είπαν ότι Κιρκιλιανίδης και Ναλμπάντης κρύβονται από πίσω. Είπαν, είπαν μέχρι και για διαγραφή. Ο Μόσχος μίλησε ίσια και αντρίκια. Όσοι τον γνωρίζουν ξέρουν ότι δεν έχει ανάγκη από βαστάζους. Μπορεί να ακούει τους πάντες αλλά στο τέλος κάνει αυτό που αυτός νομίζει σωστό. Εξάλλου αυτόν τον άνθρωπο ψήφισαν οι ψηφοφόροι του. Που δεν φοράει μάσκα, που λέει τα πράγματα με το όνομα τους και δεν τον νοιάζει αν αύριο θα είναι ξανά στα πράγματα.
Η φωτογραφία αυτή τραβήχτηκε 2 μέρες μετά τη συνέντευξη. Στο άναμμα του δέντρου στα Τρίκαλα υποδέχτηκε τον δήμαρχο όπως έπρεπε σαν οικοδεσπότης. Η βραδιά ήταν ζεστή αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι υπήρχε μια ψύχρα κάπου εκεί ανάμεσα.
Μήπως δήμαρχε μου πρέπει να τα δεις λιγάκι αλλιώς τα πράγματα; Μπορεί η εκλογές να είναι το 2019 και να έχεις περιθώριο 3 χρόνια ακόμα για να το παίξεις «κουμάντο κάνω εγώ» αλλά όταν τα πουλάκια φεύγουν από τη φωλιά δύσκολα γυρνάνε πίσω. Έξυπνος είσαι, αριθμητική ξέρεις. Πήρες σύνολο 14.228 ψήφους. Αφαίρεσε Αλεξόπουλο (2278), Ναλμπάντη (1770), Κιρκιλιανίδη (1445) και Κυτούδη (1161) και δεν βάζω και τους υπόλοιπους. Σύνολο 6654 μόνο αυτοί οι 4. Τα μισά δηλαδή.
Ο Μόσχος τα είπε η Εστία θέλει να τα γράψουμε γι΄ αυτό και προκηρύσσει τον 1ο Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό, για την περίοδο 2016 – 2017 και μας ζητά να γράψουμε ένα διήγημα που να ξεκινά ή να σχετίζεται με τη φράση: «Ένα βράδυ δίπλα στο τζάκι, ο παππούς μου κι η γιαγιά μου μού είχαν πει...». Θα κάνω την αρχή εγώ λοιπόν. Βάζω την πρώτη υποψηφιότητα στο διαγωνισμό. Είστε έτοιμοι;
«Ένα βράδυ δίπλα στο τζάκι καθόταν ο παππούς και η γιαγιά και εμείς, τα 3 βλαμμένα εγγόνια τους. Και λέω βλαμμένα γιατί ακόμα πιστεύαμε τα παραμύθια που μας έλεγαν για τους καλικάντζαρους και τα ξωτικά. Από νωρίς είχαμε φάει φασολάδα που μαγείρεψε η γιαγιά και ο παππούς ήταν λιγάκι ανήσυχος. Αγαπητά μου παιδιά μας λέει, ήταν μια νύχτα πολύ σκοτεινή, χωρίς φεγγάρι. Ο ουρανός ήταν γεμάτος σύννεφα και οι αστραπές διαδέχονταν η μία την άλλη. Και όταν όλα ηρεμούσαν ακουγόταν μια βροντή. Και σας ορκίζομαι, την ακούγαμε στ΄ αλήθεια. Παππού, έτσι μυρίζει η βροντή ρώτησε η αδελφή μου.
Ναι, ναι είπε ο παππούς ενώ η γιαγιά έκλεισε τη μύτη της και πήγε στην κουζίνα να συνεχίσει το κέντημα. Τον κοιτούσαμε μέσα στο στόμα, κρεμόμασταν από την κάθε του λέξη, φοβόμασταν μη εμφανιστεί ο κακός καλικάντζαρος και για έναν παράξενο λόγο η βροχή και οι βροντές δεν έλεγαν να κοπάσουν. Μας πήρε ο ύπνος μπροστά στο τζάκι.
Αμέσως ήρθε η γιαγιά και άνοιξε διάπλατα τα παράθυρα μέσα στο καταχείμωνο ενώ μέσα στον ύπνο μου την άκουσα να λέει «θα τα πεθάνεις τα μωρά με τις βροντές σου». Δεν κατάλαβα. Αγαπητή Εστία, αυτή είναι η ιστορία μου. Βέβαια σας είπα και ένα μικρό, τόσα δα μικρούλη ψεματάκι. Δεν είχαμε τζάκι, ξυλόσομπα είχαμε, μη με πετάξετε έξω, σας παρακαλώ.
