Ένας περήφανος λαός ξεριζώθηκε βίαια από τις πατρογονικές του εστίες, πήρε μαζί του μόνο τα ιερά κειμήλια και τα οστά των προγόνων του και πέρασε στην αιωνιότητα για την δύναμη ψυχής, να ξαναρχίσει να ζει, να μεγαλουργεί, να πρωτοπορεί, να θυμάται.

Χρέος όλων μας η σταθερή και αδιάλλακτη στάση περί αναγνώρισης της ιστορικής αλήθειας του εγκλήματος που έγινε σε βάρος των Ποντίων.

Ειρήνη και φιλία δεν σημαίνουν λησμονιά. Η ύπαρξή τους απαιτεί την αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων. Για να ησυχάσουν οι ψυχές των προγόνων μας.

Μέχρι τελικής δικαίωσης.

Μιχάλης Χαλκίδης 

Υποψήφιος Δήμαρχος 

Δήμου Αλεξάνδρειας.

Η 19^η Μαΐου, ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού, είναι πάντα χαραγμένη βαθιά στη συνείδηση κάθε ανθρώπου με αξίες και αναφορές στους αγώνες ενάντια στην μισαλλοδοξία, τον ρατσισμό και τον φανατισμό, που έχει κοστίσει εκατομμύρια ζωές σε όλο τον πλανήτη.

Κρατάμε δυνατά στη μνήμη μας τον τραγικό Ξεριζωμό και την Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού ως αποτέλεσμα του Κεμαλικού επεκτατισμού, για να την μεταλαμπαδεύουμε στις νεώτερες γενιές ως σύμβολο για έναν κόσμο δίχως πολέμους, μίση και διχασμούς.

Ενώνουμε τη φωνή μας με όλους όσους επιζητούν την αναγνώριση της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού απ όλα τα κράτη και τους διεθνείς οργανισμούς, ώστε να μην ζήσουν οι επόμενες γενιές πουθενά στον πλανήτη, ποτέ ξανά, τέτοια απάνθρωπη τραγωδία κτηνώδους εθνοτικής μισαλλοδοξίας.

Κώστας Ναλμπάντης

Υποψήφιος Δήμαρχος Αλεξάνδρειας

Οι υποψήφιοι δημοτικοί και τοπικοί σύμβουλοι

Με απόλυτη επιτυχία ολοκληρώθηκε το Τουρνουά του Αστέρα Αλεξάνδρειας που πραγματοποιήθηκε

Το 2019 συμπληρώνονται εκατό χρόνια από τότε που ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στην μαρτυρική Αμισό και με συγκεκριμένο σχέδιο και ενέργειες, συνέχισε ή μάλλον αποτελείωσε το «έργο» που είχε αρχίσει η εγκληματική τριάδα των Νεοτούρκων, Ταλαάτ, Τζεμάλ και Ενβέρ, το 1914, που ήταν η εξόντωση των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολίας. Ο Μουσταφά Κεμάλ επικέντρωσε τις προσπάθειές του στον Πόντο, γιατί εκεί είχε αναπτυχθεί ένοπλη αντίσταση, το ποντιακό αντάρτικο, που έγινε κυρίως από φυγόστρατους από τη μια ως ασπίδα στα θανατηφόρα «τάγματα εργασίας», όπου εξολοθρευόταν με πρόγραμμα ο ανδρικός πληθυσμός και από την άλλη για να προστατέψει τον τοπικό πληθυσμό από την οργανωμένη από το «βαθύ κράτος» δράση των συμμοριών εναντίον των ελληνικών χωριών. Ο Κεμάλ επικέντρωσε στον Πόντο γιατί θεωρούσε ότι η κατάσταση στον Πόντο ήταν δυνατόν να επηρεάσει αρνητικά τις επιχειρήσεις του κεμαλικού στρατού εναντίον του ελληνικού στρατού, στο μέτωπο της Μικράς Ασίας.

Γράφει ο ΣΑΒΒΑΣ ΚΑΛΕΝΤΕΡΙΔΗΣ για το PONTOS NEWS

Το έγκλημα που τελέστηκε εναντίον όλων των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολίας, Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων, ήταν η πρώτη γενοκτονία της ανθρωπότητας στη σύγχρονη ιστορία.

Άσχετα με τις δικαιολογίες που επικαλέστηκαν τότε και συνεχίζουν να επικαλούνται μέχρι σήμερα, οι Τούρκοι, ήταν σχεδιασμένο με διαβολικό τρόπο και λεπτομέρειες, από το Κίνημα των Νεοτούρκων και την τριανδρία Ταλαάτ, Τζεμάλ και Ενβέρ.

Για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος του εγκλήματος, αρκεί αναλογιστεί το εξής: Ότι η ηγεσία των Νεοτούρκων αποφάσισε να βγάλει από τις φυλακές βαρυποινίτες, με τους οποίους συγκρότησε τις ομάδες των παραστρατιωτικών της Τεσκιλάτι-ι-Μαχσούσα που ανέλαβαν το έργο της εξόντωσης των χριστιανών με επιθέσεις σε πόλεις και χωριά. Μάλιστα, ο αρμόδιος εισαγγελέας εξέτασε τον φάκελο του καθενός εγκληματία και τελικά αποφυλάκισε μόνο εκείνους που είχαν διαπράξει τέτοια εγκλήματα, που «ταίριαζαν» στη νέα τους αποστολή.

Το δόγμα πάνω στο οποίο στηρίχτηκε η απόφαση και το σχέδιο για τη Γενοκτονία των χριστιανών της Ανατολίας, ήταν το εξής: Με δεδομένη και επερχόμενη τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, θα έπρεπε να εκκαθαριστεί η Ανατολία από τους χριστιανικούς πληθυσμούς, που αποτελούσαν το ένα τρίτο του συνόλου, και στη θέση τους να μεταφερθούν μουσουλμάνοι από τα Βαλκάνια, έτσι ούτως ώστε να ιδρυθεί η «νέα Τουρκία» η οποία θα στηρίζεται σε τέσσερις πυλώνες: Ένα κράτος, ένα έθνος, μια γλώσσα μια θρησκεία.

Έτσι, άρχισαν να εφαρμόζουν το σχέδιο από τα Χριστούγεννα του 1913, εναντίον των Ελλήνων της ανατολικής Θράκης, για να επεκταθεί σταδιακά εναντίον όλων των Ελλήνων της Ανατολίας, των Αρμενίων και των Ασσυρίων.

Τι έκαναν οι Αρμένιοι

Οι Αρμένιοι, αμέσως μετά τη λήξη του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου και τη φυγή της ηγεσίας των Νεοτούρκων από την Κωνσταντινούπολη στο εξωτερικό, παρότι δεν είχαν δικό τους κράτος, κατέστρωσαν ένα σχέδιο, μια στρατηγική για τη δικαίωσή του.

Η στρατηγική είναι γνωστή ως «Η Στρατηγική των Τεσσάρων Τ», από τέσσερις τουρκικές λέξεις: Tanitim-Tanima-Tazminat-Toprak.

Δηλαδή, «Ενημέρωση της διεθνούς κοινής γνώμης – Αναγνώριση της γενοκτονίας από ξένα κράτη – Διεκδίκηση αποζημιώσεων από το τουρκικό κράτος – Διεκδίκηση των πατροπαράδοτων αρμενικών εδαφών από την Τουρκία».

Μάλιστα, πριν αρχίσουν να εφαρμόζουν αυτήν την στρατηγική, επεξεργάστηκαν και εφάρμοσαν το «Σχέδιο Νέμεσις» τα πρώτα χρόνια μετά την τέλεση των εγκλημάτων, με βάση το οποίο «απέδωσαν δικαιοσύνη», εκτελώντας την εγκληματική τριάδα Ταλαάτ, Τζεμάλ και Ενβέρ και άλλους 22 υψηλόβαθμους αξιωματούχους των Νεοτούρκων, που είχαν κεντρικό ρόλο στη γενοκτονία των Αρμενίων.

Αυτή ήταν και παραμένει σε γενικές γραμμές η στρατηγική των Αρμενίων για την δικαίωση, οι οποίοι, σημειωτέον, δεν χωρίστηκαν σε Αρμενίους του Πόντου, της Γαλατίας, της Κιλικίας και της Παφλαγονίας, για να τιμά ο καθένας ξεχωριστά τους νεκρούς του, σε άλλες ημερομηνίες και να επιδιώκει ξεχωριστά την αναγνώριση από τις ξένες χώρες. Και μετρώντας τις επιτυχίες τους μέχρι σήμερα, μπορούμε να πούμε ότι δεν είναι και λίγες, λαμβανομένου υπόψη ότι δεν διέθεταν δικό τους κράτος και από το 1991 που απέκτησαν, αυτό δεν είναι και τόσο ισχυρό πολιτικά, διπλωματικά και οικονομικά. Πάντως, παρόλα αυτά, το κράτος της Αρμενίας είναι στην υπηρεσία εκείνων που μάχονται μέρα και νύχτα για τη δικαίωση των θυμάτων της γενοκτονίας 1,5 εκατομμυρίου Αρμενίων.

Οι Έλληνες και η στρατηγική της υπονόμευσης

Αν από την άλλη πλευρά αναζητήσει κανείς ένα σχέδιο, μια στρατηγική από πλευράς των Ελλήνων και του ελληνικού κράτους, εκεί το μόνο που θα μπορέσει να διακρίνει κανείς τη στρατηγική της υπονόμευσης από το ελληνικό κράτος και τις αθηναϊκές ελίτ αυτής της μείζονος εθνικής σημασίας υπόθεσης.

Ενώ οι Αρμένιοι την επόμενη της κατάρρευσης των Νεοτούρκων έθεσαν σε εφαρμογή το «Σχέδιο Νέμεσις», το ελληνικό κράτος, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή ακολούθησε στην ουσία το δόγμα του «σφάξε με πασά μου ν’ αγιάσω», χαρίζοντας στους Τούρκους τις περιουσίες των γενοκτονηθέντων και ανταλλαγέντων Ελλήνων της Θράκης, του Πόντου και της λοιπής Μικράς Ασίας και υπογράφοντας «συμφωνίες ελληνοτουρκικής φιλίας» που εμπεριείχαν το πνεύμα του προαναφερθέντος δόγματος.

Με τον τρόπο αυτό δώσαμε ξεκάθαρα το μήνυμα στην Άγκυρα ότι μπορεί να συνεχίσει την πολιτική της Γενοκτονίας εναντίον των Ελλήνων και ότι αυτό θα γίνει χωρίς κόστος, δεδομένης της στάσης της Αθήνας.

Γι’ αυτό, επειδή η Ελλάδα δεν είχε στρατηγική αναγνώρισης και δικαίωσης των θυμάτων της Γενοκτονίας, ούτε αποτροπής νέων ανάλογων εγκλημάτων, τα Χριστούγεννα του 1942, μόλις δώδεκα χρόνια μετά την υπογραφή του Ελληνοτουρκικού Συμφώνου Φιλίας (1930), ο ελληνισμός της Κωνσταντινούπολης έφαγε πισώπλατη μαχαιριά με το Βαρλίκ Βεργκισί, με το οποίο οι Τούρκοι άρπαξαν τις περιουσίες των Ελλήνων, ενώ η Ελλάδα ήταν υπό τριπλή κατοχή, γερμανική, ιταλική, βουλγαρική.

Επειδή η Ελλάδα συνέχισε να δίνει μηνύματα ότι στην πολιτική της απέναντι στην Τουρκία εφαρμόζει το δόγμα «σφάξε με πασά μου ν’ αγιάσω», ακολούθησαν τα Σεπτεμβριανά του 1955, οι απελάσεις των Ελλήνων της Πόλης, το 1964, η εισβολή στην Κύπρο…

Και ενώ συνέβαιναν όλα αυτά, όταν τη δεκαετία του 1990 αποφασίσαμε να αποκτήσουμε στρατηγική δικαίωσης, τότε δεν μπορέσαμε να δούμε ότι τιμώντας σε ξεχωριστές ημερομηνίες τα θύματα και διεκδικώντας δικαίωση και αναγνωρίσεις από ξένα κράτη ξεχωριστά Πόντιοι, Μικρασιάτες και Θρακιώτες, τότε στην ουσία υπονομεύουμε το στόχο της δικαίωσης.

Το 2019 θα είναι έτος δράσεων και εκδηλώσεων, γιατί συμπληρώνονται εκατό χρόνια από την αποβίβαση του Κεμάλ στην Αμισό. Ας ελπίσουμε οι απλοί Έλληνες, όλοι, ανεξαρτήτως καταγωγής, να συστρατευτούν με συλλόγους και ομοσπονδίες στην Ελλάδα και τον κόσμο, και να συμβάλλουν στη διαμόρφωση ενός σχεδίου, με βάση το οποίο οι δράσεις και οι εκδηλώσεις για τα εκατόχρονα, να έχουν το μέγιστο αποτέλεσμα.

Οι νεκροί και οι ζωντανοί ζητούν δικαίωση.

ΠΗΓΗ: PONTOS NEWS

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο απέρριψε την πρόταση του ανεξάρτητου ευρωβουλευτή Νότη Μαριά για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων, με ισχυρή πλειοψηφία μάλιστα (199 κατά, 79 υπέρ και 18 λευκά).Ο Έλληνας ευρωβουλευτής υπέβαλε το αίτημα εκ μέρους της πολιτικής του ομάδας του ECR.

Αλγεινή εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι μεταξύ των ευρωβουλευτών που απέρριψαν το δίκαιο ιστορικά και ηθικά ψήφισμα, είναι και πολλοί Έλληνες.

Συγκεκριμένα το απέρριψαν η ευρωομάδα της Νέας Δημοκρατίας, του ΚΙΝ.ΑΛ. και του Ποταμιού, ενώ στη συνεδρίαση της περασμένης Δευτέρας απείχαν οι 20 από τους 27 Έλληνες ευρωβουλευτές.

Το κοινοβούλιο αρνήθηκε και το ενδεχόμενο να προστεθεί στην ημερήσια διάταξη η συζήτηση για το θέμα «Αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, που έλαβε χώρα το διάστημα 1914-1923».

Υπέρ της πρότασης ψήφισαν οι Νίκος Χουντής, Κωνσταντίνος Παπαδάκης, Κωνσταντίνα Κούνεβα, Γιώργος Επιτήδειος, Λάμπρος Φουντούλης και Ελευθέριος Συναδινός.

Η εξέλιξη αυτή εξόργισε ποντιακά σωματεία, με την Εύξεινο Λέσχη Ευρωπαίων Πολιτών να αναφέρει:

«Οι υπόλοιποι ευρωβουλευτές, την ώρα μάλιστα που ένθεν κακείθεν έσκιζαν τα ιμάτιά τους στα ΜΜΕ για τη Συμφωνία των Πρεσπών, θα θεώρησαν μάλλον ότι το θέμα της διεθνοποίησης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, (...) δεν πρέπει ή δεν μπορεί να είναι ακόμη ενταγμένο στην ατζέντα των πολιτικών και εθνικών υποχρεώσεών τους».

Η πρόταση του Νότη Μαριά για το ψήφισμα:

«Η αναγνώριση εκ μέρους του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου αποτελεί πλέον μια ιστορική αναγκαιότητα, πολύ δε περισσότερο φέτος, που συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου.

Το 1919, μετά την απόφαση του Κεμάλ Πασά στη Σαμψούντα του Πόντου, οι Νεότουρκοι προχώρησαν σε μαζικές σφαγές και δολοφονίες χιλιάδων Ελλήνων του Πόντου· πάνω από 350.000 άνδρες, γυναίκες και παιδιά ήταν τα θύματα της γενοκτονίας. Εκτελέσεις, βιασμοί και καταναγκαστικά έργα στα τάγματα εργασίας οδήγησαν στον θάνατο τους Πόντιους αδελφούς μας και πρόκειται για γενοκτονία, διότι οι Έλληνες του Πόντου δολοφονήθηκαν επειδή ήταν Έλληνες και χριστιανοί.

Ζητούμε λοιπόν σήμερα, κύριε Πρόεδρε, ημέρα Δευτέρα, να προστεθεί στην ημερήσια διάταξη δήλωση της Επιτροπής με θέμα «Αναγνώριση της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου που έλαβε χώρα το διάστημα 1914-1923» και να εκδοθεί ψήφισμα. Επιπλέον, ζητούμε να γίνει ονομαστική ψηφοφορία για το αίτημά μας αυτό και καλούμε τους συναδέλφους του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου να στηρίξουν αυτήν την πρότασή μας ως ένα ιστορικό χρέος, ιδίως φέτος, που συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου».

Μια διαφορετική εκδήλωση έλαβε χώρα σήμερα στην Λέσχη Ποντίων Αλεξάνδρειας όπου, δημοτικά σχολεία της πόλης μας συγκεντρώθηκαν για να μάθουν και να τιμήσουν την Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.

Την εκδήλωση, η οποία πραγματοποιείται για 4η συνεχόμενη χρονιά, συντόνιζε η υπεύθυνη διοργανώσεων του 1ου και 5ου Δημοτικού Σχολείου Αλεξάνδρειας κ. Δέσποινα Αμαραντίδου, η οποία τόνισε τη σημασία που έχει η Γενοκτονία των Ποντίων, ευχαρίστησε τα σχολεία που συμμετείχαν, τον Σύλλογο Ποντίων Αλεξάνδρειας, τους δασκάλους αλλά και τους συλλόγους Γονέων & Κηδεμόνων που βοήθησαν για τη δημιουργία του γεγονότος.

Διάβασε στους μαθητές ένα σύντομο ιστορικό εξηγώντας τις δυσκολίες που βιώσαν οι τότε κάτοικοι του Εύξεινου Πόντου από τους Τούρκους, το σχέδιο εξόντωσης τους από τον Κεμάλ Ατατούρκ με τους νεκρούς να φτάνουν τους 353.000 και τέλος την ανταλλαγή πληθυσμών, όπου οι Πόντιοι έχασαν τα πάντα λέγοντας ένα ρητό που της έλεγε η γιαγιά ΤΗς, που έζησε τον ξεριζωμό: «3.000 χρόνια δεν ήταν αρκετά για να στεριώσουμε σε εκείνα τα χώματα, ήρθαμε σαν πρόσφυγες χωρίς λεφτά χωρίς τροφή αλλά οι Τούρκοι δεν κατάφεραν να πάρουν τις ψυχές μας». Έπειτα δύο μαθήτριες διάβασαν λίγα λόγια για την Μονή της Παναγίας Σουμελάς και την σημασία που έχει στις καρδιές των Ποντίων.

Στη συνέχεια ο χοροδιδάσκαλος του τμήματος αρχαρίων του Συλλόγου Ποντίων Γιώργος Μητροπούλος παρουσίασε τις Ποντιακές φορεσιές στους μαθητές, όπου η αντρική αποτελείται από το πασλίκ (κεφαλόδεσμος), γιλέκ κι από μέσα ένα πουκάμισο, το ζίπκα (βράκα), το ζωνάρι και πάνω από το ζωνάρι τοποθετείται το σελάχ μαζί με τον καπνοσάκουλο και τα μαχαίρια ενώ η γυναικεία φορεσιά αποτελείται από τη ζιπούνα κι από μέσα το σπαλέρι, το λαχόρ (ζωνάρι), τη βράκα και στο κεφάλι την τάπλα.

Έπειτα εξήγησε από τι αποτελείται η Ποντιακή λύρα αστειευόμενος στους μαθητές ρώτησε με τι μοιάζει κι η σωστή απάντηση κέρδιζε έναν επιπλέον βαθμό στο μάθημα της ιστορίας. Κανείς δεν απάντησε ωστόσο κάποια παιδιά προσπάθησαν, η σωστή απάντηση είναι πως μοιάζει στον άνθρωπο. Τα κύρια κομμάτια της λύρας αποτελούνται από το κεφάλι, τα ωτία (αυτιά), το παλικάρι, το γαϊδούρι, τις χορδές και το σκάφος.

Τον λόγο μετά πήρε κ. Μυρτίλη Βάσω που διάβασε μια μαρτυρία από εκείνη την εποχή από αυτόπτη μάρτυρα του ξεριζωμού, συνεχίζοντας παρουσιάστηκε ένα σύντομο βίντεο με το όνομα «Της γιαγιάς μου τα δάκρυα» από την κ. Σιδηροπούλου σε τιμή των Ποντίων.

Μαθητές των σχολείων και μέλη του Ποντιακού συλλόγου χόρεψαν για τους συμμαθητές τους τον χορό «Ομάλ» και ενήλικα μέλη του συλλόγου παρουσίασαν τον πολεμικό χορό «Πυρρίχιον η Σέρα», είναι αρχαίος χορός της Ελλάδας και ήταν μέρος της στρατιωτικής εκπαίδευσης των αρχαίων Ελλήνων. Διασώθηκε και εξελίχθηκε από τους Πόντιους, χορεύεται σε μία μορφή που πλησιάζει την πυρρίχη, με οπλισμό και μαχαίρι.

Στο τέλος κρατήθηκε ενός λεπτού σιγή εις μνήμην των θυμάτων της Γενοκτονίας.

Σοκ στον πολιτικό κόσμο προκάλεσε η άγρια επίθεση που δέχθηκε ο Γιάννης Μπουτάρης, σε εκδήλωση για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, στη Θεσσαλονίκη.

Στην ιστορική αλήθεια του τραγικού γεγονός της Γενοκτονίας των Ποντίων και τον ξεριζωμό τους από τα μέρη που ζούσαν από την αρχαιότητα αναφέρθηκε η υφυπουργός