Την Κυριακή 26 Οκτωβρίου το πρωί πανηγύρισε ο Ιερός Ναός του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Μυροβλύτου, Πολιούχου Θεσσαλονίκης.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον Όρθρο, προεξήρχε στο πολυαρχιερατικό συλλείτουργο και κήρυξε το θείο Λόγο.

Ἐλαβαν ακόμη μέρος οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Ξάνθης κ. Παντελεήμων, Σερβίων κ. Παύλος, Ιερισσού κ. Θεόκλητος, Μαρωνείας κ. Παντελεήμων, Γρεβενών κ. Δαβίδ, Τρίκκης κ. Χρυσόστομος, Φιλίππων κ. Στέφανος, Αιγιαλεἰας κ. Ιερώνυμος, Καστορίας κ. Καλλίνικος, Δράμας κ. Δωρόθεος, οι Θεοφιλέστατοι Επίσκοποι Αμορίου κ. Νικηφόρος, Ρηγίου κ. Ειρηναίος, Τανάγρας κ. Απόστολος, Χριστουπόλεως κ. Βαρνάβας, Δομενίκου κ. Αθηναγόρας, Επιδαύρου κ. Νικόδημος, Ταλαντίου κ. Θεολόγος και ο Παναγιώτατος Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Φιλόθεος, ο οποίος προέστη και στην Δοξολογἰα που ακολούθησε για την 113η επέτειο της απελευθερώσεως της Θεσσαλονίκης με την παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κωνσταντίνου Τασούλα του Προέδρου της Κύπρου και των πολιτικών και στρατιωτικών αρχών της συμπρωτεύουσας.

Ομιλία Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βεροίας

«Ὁ μέγας φρουρός Θεσσαλονίκης, ὡς μέγας Κυρίου ποταμός, τέρπεις λαμπρῶς τήν πόλιν σου, τοῦ μύρου τοῖς ὁρμήμασιν».

Ἡμέρα φαιδρᾶς πανηγύρεως ἡ σημερινή ἡμέρα. Ἡμέρα μνήμης τοῦ κλεινοῦ ἐν ἀθληταῖς καί περιφήμου ἐν θαύμασι, τοῦ πολιούχου καί προστάτου τῆς μεγαλουπόλεως Θεσσαλονίκης, τοῦ μεγαλομάρτυρος Ἁγίου Δημητρίου τοῦ Μυροβλύτου.

Αὐτή τή φαιδρά καί λαμπροφόρο πανήγυρη ἔχουμε τήν εὐλογία νά ἐπιτελοῦμε ἐνώπιον τοῦ ἱεροῦ, χαριτοβρύτου καί θαυματουργοῦ λειψάνου τοῦ μεγαλομάρτυρος Ἁγίου, τό ὁποῖο καθιστᾶ τόν ὑπέρλαμπρο καί ἱστορικό ναό του «παράδεισον ἄλλον», τόν ὁποῖο ἀπολαμβάνουμε Θεσσαλονικεῖς, φιλέορτοι καί φιλομάρτυρες ἀπό πᾶσαν πόλιν καί χώραν τῆς δεσποτείας Κυρίου. Τόν ἀπολαμβάνουμε καί ἐμεῖς χάρη στήν εὐγενῆ πρόσκληση τοῦ Παναγιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης, κ. Φιλοθέου, τόν ὁποῖο καί εὐχαριστοῦμε ἀπό καρδίας γιά τό προνόμιο νά λειτουργοῦμε καί νά ὁμιλοῦμε γιά τόν πολυφίλητο Ἅγιο τῶν Θεσσαλονικέων.

Καί καθώς, σύμφωνα μέ ὅλους τούς ἐγκωμιαστές του, εἶναι δύσκολο ἤ μᾶλλον ἀδύνατο νά βρεῖ κανείς τίς κατάλληλες λέξεις γιά νά ὑμνήσει ἐπαξίως τόν γενναῖο ἀθλητή καί μάρτυρα, τόν ἁγνόν καί παρθένον, τόν θαυματουργόν τῶν Θεσσαλονικέων προϊστάμενον, ὁ Θεσσαλονικεύς πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ἅγιος Φιλόθεος ὁ Κόκκινος ἐπιλέγει στόν κανόνα πού ἔψαλε ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα ἕνα καί μόνο ἁπλό ἐπίθετο, τό ἐπίθετο «μέγας», γιά νά συνοδεύσει δύο οὐσιαστικά, τό οὐσιαστικό «φρουρός» καί τό οὐσιαστικό «ποταμός», πού χαρακτηρίζουν ὄχι μόνο τή ζωή τοῦ ἁγίου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου, ἀλλά καί τήν ἱστορική πορεία τῆς πόλεώς μας ἐπί δεκαεπτά καί πλέον αἰῶνες.

Διότι ὄντως ὁ ἅγιος Δημήτριος εἶναι «μέγας φρουρός Θεσσαλονίκης». Εἶναι αὐτός, ὁ ὁποῖος τήν ἀπήλλαξε ἀπό τήν ὑπεροψία τοῦ Λυαίου, δίδοντας ἕνα μάθημα «ἐπί πάντα ὑβριστήν καί ὑπερήφανον».

Εἶναι αὐτός, ὁ ὁποῖος ἐπί αἰῶνες τήν ἔσωζε ἀπό τίς ἀπειράριθμες ἐπιδρομές τῶν ἀλλοφύλων καί τήν προστάτευε ὡς «τεῖχος ὠχυρωμένον» ἀπό τίς ἀπειλές τους.

Εἶναι αὐτός, ὁ ὁποῖος κατά τήν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς του ἀπελευθέρωσε τήν πόλη του καί τούς προσφιλεῖς συμπολίτες του ἀπό τόν ἐπαχθῆ ζυγό τοῦ ἀλλοθρήσκου κατακτητοῦ, πού εἶχε βεβηλώσει τό ἱερό αὐτό καί περικαλλές τέμενος καί τόν τάφο του, ἀλλά καί καταπίεζε ἐπί πεντακόσια σχεδόν χρόνια τούς ἀγαπημένους του Θεσσαλονικεῖς, ὥστε νά τιμοῦν εἰς τό διηνεκές μαζί μέ τήν παμφαῆ μνήμη τοῦ πολιούχου τους καί τά Ἐλευθέρια τῆς πατρίδος του.

Εἶναι ὅμως καί αὐτός, ὁ ὁποῖος τό ἔτος 1978 προστάτευσε τή Θεσσαλονίκη ἀπό τόν φοβερό σεισμό καί χάρισε τήν παρηγορία καί τήν εἰρήνη στίς φοβισμένες καί ἀγωνιῶσες καρδίες τῶν συμπολιτῶν του μέ τήν ἀνέλπιστη ἀνεύρεση τῶν χαριτοβρύτων λειψάνων του στό San Lorenzo in Campo τῆς Ἰταλίας, τά ὁποῖα χάριτι θείᾳ ἀξιωθήκαμε νά μεταφέρουμε, μετά ἀπό ἀπουσία ὀκτώ αἰώνων, καί πάλι στή Θεσσαλονίκη καί στόν ἱερό αὐτόν ναό πρίν ἀπό 45 χρόνια.

Εἶναι ὅμως ὁ ἅγιος μεγαλομάρτυς Δημήτριος καί «μέγας Κυρίου ποταμός», ὁ ὁποῖος ἀρδεύει «τοῖς τοῦ μύρου ὁρμήμασιν», ὅπως γράφει ὁ ἅγιος Φιλόθεος ὁ Κόκκινος, ὄχι μόνο τόν ναό καί τήν πόλη του ἀλλά καί ὅλη τήν ὑπ᾽ οὐρανόν, ἐπιβεβαιώνοντας τόν λόγο τοῦ Κυρίου μας, «ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ ποταμοί ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος».

Ὕδωρ ζῶν καί εὐῶδες εἶναι τό μύρο πού προχέουν τά ἱερά καί μαρτυρικά λείψανα τοῦ πολιούχου τῆς Θεσσαλονίκης, τοῦ ἁγίου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου, μέ τρόπο θαυμαστό καί συγκλονιστικό, ὅπως εἴχαμε τήν εὐλογία νά ζήσουμε πρίν ἀπό 38 χρόνια, ἀγρυπνώντας κατά τίς ἡμέρες τῆς ἑορτῆς του, ὅταν εἴδαμε καί ψηλαφήσαμε καί σφογγίσαμε τό εὐῶδες μύρο τοῦ μυροβλύτου ἁγίου Δημητρίου, πού ἔρρεε ὄχι ἁπλῶς ἀπό τήν ἱερή λάρνακα καί τά χαριτόβρυτα λείψανά του, ἀλλά ἀπό τίς ἱερές εἰκόνες, τούς κίονες καί τούς τοίχους ἀκόμη τοῦ περικαλλοῦς ἱεροῦ αὐτοῦ ναοῦ, καί κατέκλυζε μέ ἀπερίγραπτη καί οὐράνια εὐωδία τόν ἀέρα καί τόν χῶρο ὁλόκληρο.

Αὐτόν τόν μέγα φρουρό τῆς Θεσσαλονίκης μας, ὁ ὁποῖος ὡς μέγας Κυρίου ποταμός τέρπει λαμπρῶς τήν πόλιν του, πανηγυρίζουμε σήμερα, κλῆρος καί λαός, ἄρχοντες καί ἀρχόμενοι, Θεσσαλονικεῖς καί προσκυνητές ἀπό κάθε γωνία τῆς οἰκουμένης, ἐκφράζοντας πρός τόν ἀθλοφόρο καί στεφηφόρο μεγαλομάρτυρα Ἅγιο Δημήτριο τήν ὁλοκάρδια εὐχαριστία καί τήν ἀπέραντη εὐγνωμοσύνη μας, γιατί μέ τίς πρεσβεῖες του καί μέ τήν ἐμφανῆ ἐπέμβασή του ἀπελευθέρωσε τήν πόλη μας πρίν ἀπό 113 χρόνια, ὥστε νά μποροῦμε σήμερα ἐλεύθεροι νά τόν τιμοῦμε καί νά ἀσπαζόμεθα τά χαριτόβρυτα καί μυρόβλυτα λείψανά του.

Ζώντας σέ ἕναν κόσμο στόν ὁποῖο πόλεμοι καί ἀκοές πολέμων στήν περιοχή μας μᾶς κάνουν συχνά νά ἀνησυχοῦμε, σέ ἕναν κόσμο στόν ὁποῖο οἱ πολεμικοί καί ἀμυντικοί ἐξοπλισμοί γίνονται καθημερινά ἀντικείμενο ἀνταγωνισμοῦ καί ἡ ἐξεύρεση τρόπων προστασίας ἀπό κάθε εἴδους κίνδυνο ἀποτελεῖ διαρκῆ ἀγωνία καί ἀναζήτηση ὅλων μας· ζώντας ὅμως παράλληλα καί σέ ἕναν κόσμο τόν ὁποῖο ὁ ἐγωισμός καί ἡ ἐγωπάθεια, ἡ ἐπιδίωξη τοῦ συμφέροντος καί τοῦ εὔκολου πλουτισμοῦ, ἡ ἔκπτωση τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν καί ἀρχῶν, ἡ ἀπουσία πραγματικοῦ ἐνδιαφέροντος γιά τό πνεῦμα καί τήν ψυχή τόν ἔχει καταντήσει γῆ ἔρημο καί ἄνυδρο, ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό τόν μέγα φρουρό καί τόν μέγα ποταμό· ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό τόν μεγαλομάρτυρα καί μυροβλύτη Ἅγιο Δημήτριο.

Ἄς μήν ξεχνοῦμε ὅτι μᾶς προσφέρει καί τήν προστασία του καί τό μύρο του μέ πολλή ἀγάπη δωρεάν. Ἀρκεῖ ἐμεῖς νά προστρέχουμε μέ σεβασμό καί πόθο στή χάρη του καί νά αἰτούμεθα τή βοήθειά του.

Ἀρκεῖ καί ἐμεῖς νά ἐπαναλαμβάνουμε τήν ἐπίκληση τοῦ μαθητοῦ του, τοῦ ἁγίου Νέστορα, λέγοντας «ὁ Θεός τοῦ Δημητρίου βοήθει μοι».

Ἀρκεῖ νά ἀνοίγουμε τίς ψυχές μας καί νά ἀφήνουμε τή ζωή καί τά θαύματά του νά μᾶς διδάσκουν, ὅπως τότε τούς νεαρούς Θεσσαλονικεῖς στήν Καταφυγή καί τήν Χαλκευτική στοά.

Καί νά εἴμεθα βέβαιοι ὅτι ὁ ἅγιος μεγαλομάρτυς καί μυροβλύτης Δημήτριος θά προστατεύει καί τήν πόλη μας καί τόν εὐσεβῆ κλῆρο καί λαό της καί ὅλους ὅσους τόν τιμοῦν καί τόν ἐπικαλοῦνται, προσφέροντας τους τήν εὐωδία καί τή χάρη τοῦ μύρου του «εἰς ὀσμήν εὐωδίας πνευματικῆς» στήν ψυχή τους καί τή ζωή τους.

Ὁ Ἅγιος Θεσσαλονίκης χθές ἐξέφρασε τήν χαρά του, διότι τέκνα τοῦ ἁγίου Δημητρίου ἀπό τή Χριστιανική Καταφυγή τῶν Νέων ἀξιώθηκαν νά ἀνέλθουν στά ὕπατα ἀξιώματα τῆς Ἐκκλησίας μας, καί ἔτσι ἡ Καταφυγή τοῦ ἁγίου Δημητρίου προσέφερε Ἐπισκόπους, τόσο στό Οἰκουμενικό μας Πατριαρχεῖο, ὅσο καί στήν Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, στήν Ἀλεξάνδρεια, στήν Ἀμερική ἀλλά καί σέ ὅλη τήν Ἑλλάδα. Τέκνα τοῦ ἁγίου Δημητρίου εἶναι ὁ Ἑπίσκοπος Τανάγρας, ὁ ὁποῖος ἐκπροσωπεῖ τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, ἀλλά καί πολλοί ἄλλοι πού κοσμοῦν τήν Ἐκκλησία μας τήν Ἑλλαδική.

Παράλληλα ὁ χῶρος αὐτός τῆς Καταφυγῆς ἔβγαλε ἐλλογιμωτάτους καθηγητές καί καθηγήτριες, σπουδαίους οἰκογενειάρχες, μοναχούς, μοναχές καί κληρικούς οἱ ὁποῖοι κοσμοῦν καί αὐτοί τήν Ἐκκλησία μας. Ὅλοι αὐτοί δέονται στόν πολιοῦχο μας, τόν ἅγιο Δημήτριο, νά προσφέρει τήν ἀγάπη του στή νεότητα τῆς πόλεώς μας καί τῆς πατρίδος μας, οὕτως ὥστε μέ τή χάρη του νά νικοῦν οἱ νέοι μας τούς Λυαίους τῆς ἐποχῆς μας. Εἴθε ὁ ἅγιος Δημήτριος νά εἶναι μετά πάντων ὑμῶν.

Την Παρασκευή 24 Νοεμβρίου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης και Οσίου Νικοδήμου Βεροίας.

Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Χαίροις ὑπομονῆς θησαυρός καί καρτερίας τεῖχος ἄρρηκτον», ψάλ­λει ὁ ἱερός ὑμνογράφος πρός τιμήν τοῦ ἑορταζομένου σήμερα συμπο­λί­του μας ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Βεροιέως, στόν ὁποῖο ἔχουμε ἀφιε­ρώσει ἀπό ἐτῶν, μαζί μέ τούς ἁγίους ἰσαποστόλους Κωνστα­ντί­νο καί Ἑλένη, τόν ἱερό αὐτόν ναό τῆς πόλεώς μας. Καί σήμερα, πού ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τή μνήμη του, τόν τιμοῦμε καί ἐμεῖς κατά χρέος καί ἐπικαλούμεθα τίς πρε­σβεῖες του καί τή χάρη του. Διότι ὁ ὅσιος Νικόδημος ἔλαβε πολλή χάρη ἀπό τόν Θεό, ὅπως ἀποδει­κνύ­ουν καί τά θαύματά του, κά­ποια ἀπό τά ὁποῖα ἀναφέρει ὁ βιο­γράφος του, ὁ ἅγιος Φιλόθεος ὁ Κόκκινος, πα­τριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ὁ Θεσσαλονικεύς, ἀλλά καί ὅπως μπο­ροῦμε νά εἰκάσουμε ἀπό τήν ὁσια­κή βιοτή του.

Γιά ποιόν ὅμως λόγο ἔλαβε τόσο πλούσια τή χάρη τοῦ Θεοῦ ὁ ὅσιος Νικόδημος;

Tήν ἔλαβε ὡς ἀνταπόδοση τῆς δι­κῆς του μεγάλης ἀγάπης πρός Ἐκεῖ­νον, πρός τόν Θεόν. Μιᾶς ἀγάπης ἡ ὁποία ἐκ­φράσθηκε μέσα ἀπό τρεῖς ἐξίσου μεγάλες ἀρετές, οἱ ὁποῖες κοσμοῦ­σαν τή ζωή καί τήν προσωπικότητα τοῦ ὁσίου Νικοδήμου.

Ἡ ἀγάπη του πρός τόν Θεό δέν περιορίσθηκε στήν προσωπική του ἀφιέρωση καί στήν ἐγκαταβίωσή του στή μονή Φιλοκάλλου, στή Θεσσαλονίκη. Δέν πε­ρι­ορίσθηκε μόνο στήν ἀπομάκρυν­σή του ἀπό τόν κόσμο διά τῆς μο­ναχικῆς ζωῆς καί τήν ἀφιέρωσή του στή νηστεία καί στήν προσευ­χή, κάτι πού θά ἦταν ἀρκετό γιά νά τόν καταστήσει μέτοχο τῆς θείας χάριτος.

Ἡ ἀγάπη του πρός τόν Θεό ἐκφρά­σθηκε καί μέσα ἀπό τήν ἀγάπη του πρός τούς ἀνθρώπους, καί μάλιστα πρός ἐκείνους πού θά μποροῦσε κανείς νά τούς παρομοιάσει μέ «τόν ἐμπεσόντα εἰς τούς ληστάς» ἄνθρωπο τῆς παραβολῆς τοῦ κα­λοῦ Σαμαρείτου.

Δέν ἔδειχνε ὁ ὅσιος μόνο τήν ἀγά­πη του πρός τούς εὐλαβεῖς προσκυ­νητές τῆς μονῆς του ἤ ἔστω πρός ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι κτυποῦσαν τήν πόρτα της ζητώντας βοήθεια. Ἔσπευ­δε νά ἀναζητήσει καί ἐκεί­νους, οἱ ὁποῖοι βρισκόταν πληγω­μέ­νοι καί τραυματισμένοι ἀπό τήν ἁμαρτία καί κινδύνευαν ἀπό τόν πνευματικό θάνατο. Ἔσπευδε ὁ ὅσι­ος νά βρεῖ καί νά φροντίσει ἐκείνους πού εἶχαν πέσει στίς πα­γί­δες τοῦ πονηροῦ, ὁ ὁποῖος ὑπόσχε­ται εὐτυχία καί ἐλευθερία γιά νά παρασύρει τούς ἀνθρώπους. Ἔσπευ­δε νά βοηθήσει ἐκείνους πού εἶχαν βρεθεῖ στόν βοῦρκο τῆς ἀσωτίας καί νά τούς δείξει τόν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς.

Ἡ ἀγάπη τοῦ ἑορταζομένου ὁσίου πρός τόν Θεό ἐκφραζόταν καί μέ τήν ταπείνωσή του. Ἄν καί ἦταν γόνος ἀριστοκρατι­κῆς οἰκογενείας τῆς Βεροίας, δέν δίστασε νά ἐγκαταλείψει καί τή δόξα καί τίς ἀνέσεις τοῦ κόσμου, προκειμένου νά ἐνδυθεῖ τό ταπεινό σχῆμα τοῦ μοναχοῦ, ἀλλά καί νά ζήσει τή μοναχική ζωή μέσα στήν ἀπόλυτη ταπείνωση, ἀκόμη καί ὅταν αὐτή πα­ρερμηνευόταν ἀπό τούς ἀνθρώ­πους.

Ἡ ἀγάπη τοῦ ὁσίου Νικοδήμου ἐκφραζόταν ὅμως καί μέ τήν ὑπο­μονή καί τήν καρτερία τήν ὁποία ἔδειχνε, καί ὅταν κάποιοι ἀκόμη καί ἀπό τούς συμμοναστές του χλεύαζαν τό ἐν­δια­φέρον του γιά τούς ἁμαρτω­λούς καί ταλαιπώρους συνανθρώ­πους τους, τόν συκοφαντοῦσαν, θεωρώντας τον ὅμοιο μέ ἐκείνους, καί τοῦ φερόταν ἄδικα καί σκληρά. Μάλιστα ἔφθασαν σέ τέτοιο ση­μεῖο, ὥστε, ὅταν ἐκοιμήθη ὁ ὅσιος, δέν ἤθελαν κἄν νά ἐνταφιάσουν τό ἀσκητικό του σῶμα στό κοιμητήριο τῆς μονῆς μαζί μέ τούς ἄλλους πατέρες, ἀλλά τό ἔθαψαν σέ ἄλλο σημεῖο, ὅπου παρέμεινε μέχρι τήν ἡμέρα πού τό ἀπεκάλυψε ὁ ἴδιος ὁ Θεός μέ τήν ἄρρητη εὐωδία, ἡ ὁποία ἐξερ­χό­ταν ἀπό τό σημεῖο ἐκεῖνο, ὡς ἀπόδειξη τῆς ἁγιότητός του.

Ἀγάπη, ταπείνωση καί ὑπομονή εἶναι οἱ τρεῖς ἀρετές γιά τίς ὁποῖες ἀξιώθηκε ὁ συμπολίτης μας ὅσιος Νικόδημος νά γίνει μέτοχος τῆς πλουσίας χάριτος τοῦ Θεοῦ. Τρεῖς ἀρετές, τίς ὁποῖες καλούμεθα νά οἰκειοποιηθοῦμε καί νά καλλιερ­γή­σουμε καί ἐμεῖς, ὅπου καί ἄν ζοῦ­με, ὅπως καί ἄν ζοῦμε. Διότι οἱ τρεῖς αὐτές ἀρετές εἶναι ἐξίσου κα­τορθωτές καί ἀπό λαϊκούς καί ἀπό κληρικούς, καί ἀπό ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι ζοῦν μέσα στόν κόσμο ὅπως καί ἀπό αὐτούς πού ἔχουν ἀφιερω­θεῖ ἀπολύτως στόν Θεό.

Οἱ ἄνθρωποι εἶναι δίπλα μας, εἶ­ναι ἀνάμεσά μας, καί δέν θά πρέπει νά ἀδιαφοροῦμε γι᾽ αὐτούς, σέ ὅποια κατάσταση καί ἐάν εὑρίσκο­νται. Ἀντίθετα, θά πρέπει νά τούς περιβάλλουμε μέ τήν ἀγάπη μας καί νά τούς συμπαριστάμεθα κατά τό δυνατόν στίς ἀνάγκες τους. Καί αὐτό θά πρέπει νά τό κάνουμε μέ ταπείνωση καί ὄχι μέ ὑπεροψία ἤ γιά λόγους ἐπιδείξεως, ὥστε καί ἐκεῖνοι νά βοηθοῦνται καί ἐμεῖς νά ἐφαρμόζουμε, ὅπως θέλει ὁ Θεός, τήν ἐντολή τῆς ἀγάπης.

Ἡ ζωή ὅμως μᾶς προσφέρει καί πολλές εὐκαιρίες νά ἀσκηθοῦμε στήν ὑπομονή. Εὐκαιρίες, οἱ ὁποῖες μᾶς ἀσκοῦν συγχρόνως καί στήν ταπείνωση, διότι ὅποιος ἔχει τα­πεί­­νωση δέν ἀντιδρᾶ στίς δυσκο­λίες, στίς θλίψεις καί στίς δοκιμα­σίες, ἀλλά ὑπομένει εὐκολότερα. Καί ὅποιος ὑπομένει ὅλα αὐτά, αὐτός προοδεύει καί στήν ταπεί­νω­ση, καί ἀξιώνεται νά λάβει καί τή χάρη τοῦ Θεοῦ.

Ἄς προσπαθήσουμε, λοιπόν, νά καλλιερ­γή­σουμε καί ἐμεῖς τίς τρεῖς αὐτές ἀρετές, ὥστε διά πρεσβειῶν καί τοῦ ὁσίου Νικοδήμου, νά ἔχουμε τή χάρη τοῦ Θεοῦ γιά νά μᾶς συνο­δεύει στή ζωή μας.

Η Αγία Ελένη, το 326 μ.Χ. πήγε στην Ιερουσαλήμ για να προσκυνήσει τους Αγίους Τόπους και να ευχαριστήσει τον Θεό για τους θριάμβους του γιου της, Μεγάλου Κωνσταντίνου.

Ο Θείος ζήλος, όμως, έκανε την Αγία Ελένη να αρχίσει έρευνες για την ανεύρεση του Τιμίου Σταυρού. Επάνω στο Γολγοθά υπήρχε ειδωλολατρικός ναός της θεάς Αφροδίτης, τον οποίο γκρέμισε και άρχισε τις ανασκαφές.

Ύστερα, η Αγία Ελένη οδηγήθηκε στην εύρεση του Τιμίου Σταυρού από ένα αρωματικό φυτό που φύτρωνε στο μέρος εκείνο, τον γνωστό μας βασιλικό. Ύστερα από επίπονες ανασκαφές βρέθηκαν τρεις σταυροί, του Κυρίου και των δύο ληστών. Ο επίσκοπος Ιεροσολύμων Μακάριος, αφού έκανε δέηση, άγγιξε στους σταυρούς το σώμα μιας ευσεβέστατης κυρίας που είχε πεθάνει. Όταν ήλθε η σειρά και άγγιξε τον τρίτο σταυρό, που ήταν πραγματικά του Κυρίου, η γυναίκα αμέσως αναστήθηκε.

14 Σεπτεμβρίου του έτους 335: Ο Πατριάρχης Μακάριος ύψωσε τον Τίμιο Σταυρό στον Γολγοθά και τον τοποθέτησε στον ναό της Αναστάσεως. Την ημέρα του εορτασμού έως και σήμερα, στις Εκκλησίες μοιράζεται βασιλικός, ώστε οι πιστοί να θυμούνται τον τρόπο που βρέθηκε ο Τίμιος Σταυρός που μαρτύρησε ο Χριστός.
Η επανάκτηση του Τιμίου Σταυρού

613 μ.Χ: Οι Πέρσες κυρίεψαν την Παλαιστίνη, λεηλάτησαν και κατέστρεψαν τα ιερά προσκυνήματα και πήραν ως λάφυρο τον Τίμιο Σταυρό. Αφού τον μετέφεραν στη χώρα τους, θεώρησαν τον Σταυρό μαγικό, εξαιτίας κάποιων θαυμάτων που έγιναν.

14 Σεπτεμβρίου 629: Ο αυτοκράτορας Ηράκλειος, μετά την οριστική νίκη του εναντίον των Περσών, ανέκτησε το ιερό σύμβολο της Χριστιανοσύνης και το μετέφερε αρχικά στην Κωνσταντινούπολη, όπου αποτέλεσε μέρος του θριάμβου του και στη συνέχεια στα Ιεροσόλυμα.

Τελικά, η εκκλησία των Ιεροσολύμων θεώρησε ότι ο Σταυρός του Χριστού ανήκει σε όλη την χριστιανοσύνη και γι’ αυτό αποφάσισε να τεμαχίσει το Τίμιο Ξύλο και να το διανείμει σε όλη την Εκκλησία.

Γιατί νηστεύουμε ακόμη και το λάδι

Για την Ανάμνηση λοιπόν της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού νηστεύουμε στις 14 Σεπτεμβρίου, επειδή ο Σταυρός είναι Ανάμνηση του Πάθους του Χριστού. Διότι όπως ο κάθε άνθρωπος που κάνει την ανακομιδή (εκταφή) των λειψάνων ενός συγγενή του (για παράδειγμα του πατέρα του, της μητέρας του και άλλων), λυπάται ενθυμούμενος το πρόσωπο αυτό, έτσι και εμείς οι Χριστιανοί βλέποντες τον Σταυρό και αναλογιζόμενοι ότι ο Χριστός Σταυρώθηκε για εμάς τους αμαρτωλούς και ως Άνθρωπος Έπαθε, ταπεινωνόμαστε και δείχνουμε Συντριβή καρδιάς νηστεύοντες.

Οι μεν Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, επισημαίνουν ότι «η Εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού είναι Ισότιμη με την Μεγάλη Παρασκευή», αφού και τις δύο αυτές Ημέρες τιμούμε εξίσου τα Πάθη και την Σταύρωση του Κυρίου.

Η Νηστεία κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, «δεν γίνεται για το Πάσχα, ούτε για τον Σταυρό, αλλά για τις αμαρτίες μας… επειδή το Πάσχα δεν είναι υπόθεση Νηστείας και πένθους, αλλά ευφροσύνης και χαράς. Για τον λόγο αυτό δεν πρέπει να λέμε ότι πενθούμε για τον Σταυρό. Ούτε για εκείνον πενθούμε. Αλλά για τα δικά μας αμαρτήματα». Επίσης νηστεύουμε για να μιμηθούμε τον Κύριο, ο Οποίος ενήστευσε για σαράντα ημερόνυχτα επάνω στο Σαραντάριον Όρος.

Παραδόσεις στην Ελλάδα στις 14 Σεπτεμβρίου

Στη χώρα μας εκείνη την ημέρα γιορτάζουν ο Σταύρος και η Σταυρούλα.

Οι γεωργοί φέρνουν στην εκκλησία μείγμα από τα δημητριακά που θα σπείρουν για να δεχθούν την ειδική ευλογία του ιερέα.

Οι ναυτικοί συνήθιζαν να σταματούν τα μακρινά ταξίδια με ιστιοφόρα, όπως συμβούλευε η παροιμία: «Του Σταυρού, σταύρωνε και δένε».

Με το βασιλικό που παίρνουν από την εκκλησία, οι νοικοκυρές συνηθίζουν να φτιάχνουν το προζύμι της χρονιάς.

Στην Αίγινα αναβιώνει ο λεγόμενος «Λειδινός», μία μιμητική παράσταση, με μοιρολογήματα και ταφή ενός ομοιώματος μικρού παιδιού, έθιμο με πιθανότατα αρχαία καταγωγή.

Απολυτίκιο

Σώσον, Κύριε, τον λαόν Σου και ευλόγησον την κληρονομίαν Σου, νίκας τοις βασιλεύσι κατά βαρβάρων δωρούμενος και το σον φυλάττων, δια του Σταυρού Σου, πολίτευμα.

θα παραμείνουν κλειστά την Τετάρτη 18 Οκτωβρίου 2017 λόγω της Αργίας για την Απελευθέρωση της Αλεξάνδρειας.

Τo Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου 2017 πραγματοποιήθηκε Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός μετ΄ αρτοκλασίας καθώς και η περιφορά της εικόνας και των Λειψάνων του Οσίου Ιωάννου Κουκουζέλη, προστάτη

Αγιοι Ανάργυροι σήμερα και εορτάζει το χωριό Νησί Ημαθίας.

Προκειται για ενα Βυζαντινο χωριο,οπως φαινεται απο την Διαθηκη της

Πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Δευτέρας 19 Ιουνίου, στον Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου στα Καβάσιλα Ημαθίας Πανηγυρικός Εσπερινός ματ ΄αρτοκλασίας επί τη εορτή του

Γίνεται γνωστό ότι η Αγία μας Εκκλησία την Κυριακή του Θωμά ,23 Απριλίου 2017 , τιμά την μνήμη του