Ο Σύλλογος Καππαδοκών Πλατέος «Ο Βαρασός», την Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2025 μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας και ώρα 09:45, καλεί τα μέλη και τους φίλους του συλλόγου στην επιμνημόσυνη δέηση που θα τελεστεί στο Μνημείο Προσφύγων εκ Φαράσων Καππαδοκίας και Ιδρυτών Πλατέος Ημαθίας, τόσο για τους σφαγιασθέντες, και καθοιονδήποτε τρόπο τελειωθέντες πριν 103 χρόνια στην καταστροφή της Σμύρνης, αλλά και τον ξεριζωμό του γένους μας από τις αλησμόνητες Πατρίδες, καθώς και για τους ανθρώπους εκείνους, οι οποίοι ήρθαν πρόσφυγες και ίδρυσαν το Πλατύ Ημαθίας.

Η κατάρρευση των ελληνικών δυνάμεων τοι 1922 στη Μικρά Ασία, οι σφαγές, οι λεηλασίες και η προσφυγιά που ακολούθησαν, αποτελούν το αποκορύφωμα μιας συστηματικής προσπάθειας εξόντωσης του ελληνικού στοιχείου από τα ευλογημένα χώματα της Μικράς Ασίας, που έβαλε τέρμα στην τρισχιλιετή παρουσία του στην πέραν του Αιγαίου Ελλάδα, όπου αναπτύχθηκε η ωριμότερη φάση του ελληνικού πολιτισμού.

Τιμούμε όμως και τη μνήμη όσων επέζησαν και ήρθαν πρόσφυγες στην Ελλάδα κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες. Σε εκείνους οι οποίοι τελείωσαν την ζωή τους στο βάλτο του Ρουμλουκιού από την εξάντληση και τις κακουχίες, στο πέρασμα των χρόνων άφησαν το αποτύπωμα τους με τον αγώνα για επιβίωση και τη δημιουργία κατάλληλων συνθηκών για την σωτηρία των επόμενων γενεών.

Η επιλογή της 14ης Σεπτεμβρίου ως μέρας που τιμούμε τη μνήμη της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας δεν είναι μια τυχαία επιλογή. Είναι μια μεγάλη δεσποτική εορτή για τη χριστιανοσύνη. Είναι μια μέρα που γιορτάζουμε την εύρεση του Σταυρού πάνω στον οποίο μαρτύρησε ο Ιησούς Χριστός. Και μεταφορικά και συμβολικά είναι η μέρα που ουσιαστικά μαρτύρησαν σχεδόν ενάμισι εκατομμύριο Έλληνες της Μικράς Ασίας, Έλληνες που διώχθηκαν, βασανίστηκαν, ατιμώθηκαν και στο τέλος ξεριζώθηκαν από τις πατρίδες τους και πολλοί από αυτούς δολοφονήθηκαν και μάλιστα κατά τρόπο άγριο και ίσως βάναυσο.

Στη διαδρομή αυτή του χρόνου όμως διαπιστώνουμε ότι ένα γεγονός παραμένει αναλλοίωτο. Η προκλητικότητα της γείτονος χώρας, της Τουρκίας, έχοντας διαπράξει τρεις γενοκτονίες εναντίον των Αρμενίων, των Ελλήνων και των Ασσυρίων, χριστιανικών πληθυσμών, που διαβιούσαν στην πρώην Οθωμανική αυτοκρατορία, να αρνείται να κατανοήσει τη νέα παγκόσμια πραγματικότητα και εμμένει σε μια βαθύτατα αναθεωρητική και επιθετική λογική.

Το 2019 συμπληρώνονται εκατό χρόνια από τότε που ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στην μαρτυρική Αμισό και με συγκεκριμένο σχέδιο και ενέργειες, συνέχισε ή μάλλον αποτελείωσε το «έργο» που είχε αρχίσει η εγκληματική τριάδα των Νεοτούρκων, Ταλαάτ, Τζεμάλ και Ενβέρ, το 1914, που ήταν η εξόντωση των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολίας. Ο Μουσταφά Κεμάλ επικέντρωσε τις προσπάθειές του στον Πόντο, γιατί εκεί είχε αναπτυχθεί ένοπλη αντίσταση, το ποντιακό αντάρτικο, που έγινε κυρίως από φυγόστρατους από τη μια ως ασπίδα στα θανατηφόρα «τάγματα εργασίας», όπου εξολοθρευόταν με πρόγραμμα ο ανδρικός πληθυσμός και από την άλλη για να προστατέψει τον τοπικό πληθυσμό από την οργανωμένη από το «βαθύ κράτος» δράση των συμμοριών εναντίον των ελληνικών χωριών. Ο Κεμάλ επικέντρωσε στον Πόντο γιατί θεωρούσε ότι η κατάσταση στον Πόντο ήταν δυνατόν να επηρεάσει αρνητικά τις επιχειρήσεις του κεμαλικού στρατού εναντίον του ελληνικού στρατού, στο μέτωπο της Μικράς Ασίας.

Γράφει ο ΣΑΒΒΑΣ ΚΑΛΕΝΤΕΡΙΔΗΣ για το PONTOS NEWS

Το έγκλημα που τελέστηκε εναντίον όλων των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολίας, Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων, ήταν η πρώτη γενοκτονία της ανθρωπότητας στη σύγχρονη ιστορία.

Άσχετα με τις δικαιολογίες που επικαλέστηκαν τότε και συνεχίζουν να επικαλούνται μέχρι σήμερα, οι Τούρκοι, ήταν σχεδιασμένο με διαβολικό τρόπο και λεπτομέρειες, από το Κίνημα των Νεοτούρκων και την τριανδρία Ταλαάτ, Τζεμάλ και Ενβέρ.

Για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος του εγκλήματος, αρκεί αναλογιστεί το εξής: Ότι η ηγεσία των Νεοτούρκων αποφάσισε να βγάλει από τις φυλακές βαρυποινίτες, με τους οποίους συγκρότησε τις ομάδες των παραστρατιωτικών της Τεσκιλάτι-ι-Μαχσούσα που ανέλαβαν το έργο της εξόντωσης των χριστιανών με επιθέσεις σε πόλεις και χωριά. Μάλιστα, ο αρμόδιος εισαγγελέας εξέτασε τον φάκελο του καθενός εγκληματία και τελικά αποφυλάκισε μόνο εκείνους που είχαν διαπράξει τέτοια εγκλήματα, που «ταίριαζαν» στη νέα τους αποστολή.

Το δόγμα πάνω στο οποίο στηρίχτηκε η απόφαση και το σχέδιο για τη Γενοκτονία των χριστιανών της Ανατολίας, ήταν το εξής: Με δεδομένη και επερχόμενη τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, θα έπρεπε να εκκαθαριστεί η Ανατολία από τους χριστιανικούς πληθυσμούς, που αποτελούσαν το ένα τρίτο του συνόλου, και στη θέση τους να μεταφερθούν μουσουλμάνοι από τα Βαλκάνια, έτσι ούτως ώστε να ιδρυθεί η «νέα Τουρκία» η οποία θα στηρίζεται σε τέσσερις πυλώνες: Ένα κράτος, ένα έθνος, μια γλώσσα μια θρησκεία.

Έτσι, άρχισαν να εφαρμόζουν το σχέδιο από τα Χριστούγεννα του 1913, εναντίον των Ελλήνων της ανατολικής Θράκης, για να επεκταθεί σταδιακά εναντίον όλων των Ελλήνων της Ανατολίας, των Αρμενίων και των Ασσυρίων.

Τι έκαναν οι Αρμένιοι

Οι Αρμένιοι, αμέσως μετά τη λήξη του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου και τη φυγή της ηγεσίας των Νεοτούρκων από την Κωνσταντινούπολη στο εξωτερικό, παρότι δεν είχαν δικό τους κράτος, κατέστρωσαν ένα σχέδιο, μια στρατηγική για τη δικαίωσή του.

Η στρατηγική είναι γνωστή ως «Η Στρατηγική των Τεσσάρων Τ», από τέσσερις τουρκικές λέξεις: Tanitim-Tanima-Tazminat-Toprak.

Δηλαδή, «Ενημέρωση της διεθνούς κοινής γνώμης – Αναγνώριση της γενοκτονίας από ξένα κράτη – Διεκδίκηση αποζημιώσεων από το τουρκικό κράτος – Διεκδίκηση των πατροπαράδοτων αρμενικών εδαφών από την Τουρκία».

Μάλιστα, πριν αρχίσουν να εφαρμόζουν αυτήν την στρατηγική, επεξεργάστηκαν και εφάρμοσαν το «Σχέδιο Νέμεσις» τα πρώτα χρόνια μετά την τέλεση των εγκλημάτων, με βάση το οποίο «απέδωσαν δικαιοσύνη», εκτελώντας την εγκληματική τριάδα Ταλαάτ, Τζεμάλ και Ενβέρ και άλλους 22 υψηλόβαθμους αξιωματούχους των Νεοτούρκων, που είχαν κεντρικό ρόλο στη γενοκτονία των Αρμενίων.

Αυτή ήταν και παραμένει σε γενικές γραμμές η στρατηγική των Αρμενίων για την δικαίωση, οι οποίοι, σημειωτέον, δεν χωρίστηκαν σε Αρμενίους του Πόντου, της Γαλατίας, της Κιλικίας και της Παφλαγονίας, για να τιμά ο καθένας ξεχωριστά τους νεκρούς του, σε άλλες ημερομηνίες και να επιδιώκει ξεχωριστά την αναγνώριση από τις ξένες χώρες. Και μετρώντας τις επιτυχίες τους μέχρι σήμερα, μπορούμε να πούμε ότι δεν είναι και λίγες, λαμβανομένου υπόψη ότι δεν διέθεταν δικό τους κράτος και από το 1991 που απέκτησαν, αυτό δεν είναι και τόσο ισχυρό πολιτικά, διπλωματικά και οικονομικά. Πάντως, παρόλα αυτά, το κράτος της Αρμενίας είναι στην υπηρεσία εκείνων που μάχονται μέρα και νύχτα για τη δικαίωση των θυμάτων της γενοκτονίας 1,5 εκατομμυρίου Αρμενίων.

Οι Έλληνες και η στρατηγική της υπονόμευσης

Αν από την άλλη πλευρά αναζητήσει κανείς ένα σχέδιο, μια στρατηγική από πλευράς των Ελλήνων και του ελληνικού κράτους, εκεί το μόνο που θα μπορέσει να διακρίνει κανείς τη στρατηγική της υπονόμευσης από το ελληνικό κράτος και τις αθηναϊκές ελίτ αυτής της μείζονος εθνικής σημασίας υπόθεσης.

Ενώ οι Αρμένιοι την επόμενη της κατάρρευσης των Νεοτούρκων έθεσαν σε εφαρμογή το «Σχέδιο Νέμεσις», το ελληνικό κράτος, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή ακολούθησε στην ουσία το δόγμα του «σφάξε με πασά μου ν’ αγιάσω», χαρίζοντας στους Τούρκους τις περιουσίες των γενοκτονηθέντων και ανταλλαγέντων Ελλήνων της Θράκης, του Πόντου και της λοιπής Μικράς Ασίας και υπογράφοντας «συμφωνίες ελληνοτουρκικής φιλίας» που εμπεριείχαν το πνεύμα του προαναφερθέντος δόγματος.

Με τον τρόπο αυτό δώσαμε ξεκάθαρα το μήνυμα στην Άγκυρα ότι μπορεί να συνεχίσει την πολιτική της Γενοκτονίας εναντίον των Ελλήνων και ότι αυτό θα γίνει χωρίς κόστος, δεδομένης της στάσης της Αθήνας.

Γι’ αυτό, επειδή η Ελλάδα δεν είχε στρατηγική αναγνώρισης και δικαίωσης των θυμάτων της Γενοκτονίας, ούτε αποτροπής νέων ανάλογων εγκλημάτων, τα Χριστούγεννα του 1942, μόλις δώδεκα χρόνια μετά την υπογραφή του Ελληνοτουρκικού Συμφώνου Φιλίας (1930), ο ελληνισμός της Κωνσταντινούπολης έφαγε πισώπλατη μαχαιριά με το Βαρλίκ Βεργκισί, με το οποίο οι Τούρκοι άρπαξαν τις περιουσίες των Ελλήνων, ενώ η Ελλάδα ήταν υπό τριπλή κατοχή, γερμανική, ιταλική, βουλγαρική.

Επειδή η Ελλάδα συνέχισε να δίνει μηνύματα ότι στην πολιτική της απέναντι στην Τουρκία εφαρμόζει το δόγμα «σφάξε με πασά μου ν’ αγιάσω», ακολούθησαν τα Σεπτεμβριανά του 1955, οι απελάσεις των Ελλήνων της Πόλης, το 1964, η εισβολή στην Κύπρο…

Και ενώ συνέβαιναν όλα αυτά, όταν τη δεκαετία του 1990 αποφασίσαμε να αποκτήσουμε στρατηγική δικαίωσης, τότε δεν μπορέσαμε να δούμε ότι τιμώντας σε ξεχωριστές ημερομηνίες τα θύματα και διεκδικώντας δικαίωση και αναγνωρίσεις από ξένα κράτη ξεχωριστά Πόντιοι, Μικρασιάτες και Θρακιώτες, τότε στην ουσία υπονομεύουμε το στόχο της δικαίωσης.

Το 2019 θα είναι έτος δράσεων και εκδηλώσεων, γιατί συμπληρώνονται εκατό χρόνια από την αποβίβαση του Κεμάλ στην Αμισό. Ας ελπίσουμε οι απλοί Έλληνες, όλοι, ανεξαρτήτως καταγωγής, να συστρατευτούν με συλλόγους και ομοσπονδίες στην Ελλάδα και τον κόσμο, και να συμβάλλουν στη διαμόρφωση ενός σχεδίου, με βάση το οποίο οι δράσεις και οι εκδηλώσεις για τα εκατόχρονα, να έχουν το μέγιστο αποτέλεσμα.

Οι νεκροί και οι ζωντανοί ζητούν δικαίωση.

ΠΗΓΗ: PONTOS NEWS

«Μικρασιατική Καταστροφή». Με αυτόν τον τίτλο έχουν καταγραφεί στο σύνολό τους τα ιστορικά γεγονότα του Αυγούστου-Σεπτεμβρίου του 1922, μία από τις πιο θλιβερές σελίδες στην Ιστορία της νεότερης Ελλάδας.

Για την κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου που οδήγησε στη στρατιωτική ήττα και συντριβή και τον επακόλουθο ξεριζωμό εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων από την μικρασιατική γη στο πλαίσιο του σχεδίου

συστηματικής εξόντωσης που εφάρμοσαν οι Νεότουρκοι, η 14η Σεπτεμβρίου έχει οριστεί ως ημέρα εθνικής μνήμης.

Η Ημέρα Εθνικής Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το τουρκικό κράτος καθιερώθηκε με ομόφωνη απόφαση της Βουλής των Ελλήνων

στις 24 Σεπτεμβρίου 1998 (ΦΕΚ Α 234 / 13.10.1998). Την πρωτοβουλία είχαν αναλάβει τρεις βουλευτές του ΠΑΣΟΚ με μικρασιατική καταγωγή, ο Γιάννης Καψής,

ο Γιάννης Διαμαντίδης και ο Γιάννης Χαραλάμπους, οι οποίοι κατέθεσαν τη σχετική πρόταση νόμου στις 12 Μαΐου 1997.

Στην εισηγητική έκθεση ανέφεραν, μεταξύ άλλων: «Η κατάρρευση των ελληνικών δυνάμεων το 1922 στη Μικρά Ασία, οι σφαγές, λεηλασίες και η προσφυγιά που ακολούθησαν,

αποτελούν το αποκορύφωμα μιας συστηματικής προσπάθειας εξόντωσης του ελληνικού στοιχείου από τα χώματα της Μικρά Ασίας, που έβαλε τέρμα στην τρισχιλιετή παρουσία

του στην πέραν του Αιγαίου Ελλάδα, μια περιοχή όπου αναπτύχθηκε η ωριμότερη φάση του ελληνικού πολιτισμού […] την τερατώδη αυτή γερμανική σύλληψη πρώτοι

οι Νεότουρκοι ανέλαβαν να κάνουν πράξη. Και κοντά στις βάρβαρες ασιατικές μεθόδους του βίαιου εξισλαμισμού, του γενιτσαρισμού και των κατά τακτά διαστήματα φυλετικών

εκκαθαρίσεων ήρθε να προστεθεί η τευτονική ψυχρή μεθοδικότητα με τη λειτουργία των περίφημων ταγμάτων εργασίας».

πηγή: pontos-news.gr

Με πλήθος κόσμου πραγματοποιήθηκε σήμερα 18/05/2018 η ημερίδα για την ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων στην αίθουσα του πολιτιστικού συλλόγου Ποντίων «Οι Κομνηνοί» στο Πλατύ.

Η εκδήλωση έλαβε χώρα για να τιμήσει την επέτειο των 99 χρόνων από την Γενοκτονία του των Ελλήνων του Πόντου με θέμα: «Η Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού και η εγκατάσταση Ποντίων προσφύγων στο Ρουμλούκι».

Την παρουσίαση έκανε o χοροδιδάσκαλος Μάκης Φιλιππόπουλος αναφέροντας τους εισηγητές οι οποίοι είναι γνώστες της παράδοσης, τον ερευνητή και συγγραφέα Δημήτρη Πανταζόπουλο και τον ιεροδιάκονο της Ιεράς Μητρόπολης Εδέσσης Χερουβείμ Τσίνογλου.

Χαιρετισμό απηύθυνε και ο πρόεδρος του συλλόγου Ποντίων «Οι Κομνηνοί» κ. Λάζαρος Τσιπλακίδης αναφέροντας πως μετά από χρόνια οι πανελλαδικές ομοσπονδίες Ποντίων ενώθηκαν για τις εκδηλώσεις Μνήμης που θα λάβουν χώρα στη Θεσσαλονίκη.

Την πρώτη ομιλία έκανε ο συγγραφέας κ. Πανταζόπουλος διαβάζοντας δύο επιστολές κατοίκων του Πόντου πριν την Γενοκτονία και ανέφερε στοιχεία εγκατάστασης των πρώτων προσφύγων στην ευρύτερη περιοχή του Ρουμλουκιού όταν 300 παιδιά πρόσφυγες διέσχισαν τον Αλιάκμονα για να φτάσουν στο τότε καταφύγιο τους, στην Ιερά Μονή Αγίου Αθανασίου Σφηνίτσης στην Αγκαθιά.

Τέλος τον λόγο πήρε ο ιεροδιάκονος Χερουβείμ Τσίνογλου αναφέροντας κι αυτός με τη σειρά ιστορίες της τότε εποχής στην περιοχή μας.