Του Μάρτη τα καμώματα
Αχ! Μάρτης!
Ο μήνας αυτός φημίζεται για τόσα πράγματα! Το 'ξερες, για παράδειγμα, ότι ο 3ος μήνας του χρόνου πήρε το όνομά του από το λατινικό "Martius", δηλαδή από τον θεό Άρη, που θεωρείτο ο γενάρχης των Ρωμαίων; Είναι ο μήνας με τις περισσότερες παροιμίες, με τη Σαρακοστή και τη νηστεία (λείπει, άλλωστε, ο Μάρτης από τη Σαρακοστή;), με την Καθαρά Δευτέρα, την Εθνική Επέτειο, με τον καιρό που δεν ξέρει τι του γίνεται (“Μάρτης γδάρτης και κακός παλουκοκάφτης” και “Από Μάρτη καλοκαίρι και από Αύγουστο χειμώνα”) και με τα δικά του λευκοκόκκινα βραχιολάκια “σήμα κατατεθέν”! Και για αυτά ακριβώς τα must βραχιολάκια – που έχουν αναγάγει το έθιμο σε μόδα – θα μιλήσουμε σε αυτό το blog post. Έθιμα, προέλευση, παροιμίες, ακόμα και tutorial σου έχουμε για να... βάλεις Μάρτη!
«Βάλε Μάρτη... ο ήλιος να μη σε κάψει!»
Έτσι συνηθίζει να λέει ο λαός, αλλά και οι μανάδες μας, που μανιωδώς μας έδεναν τη λευκοκόκκινη κλωστή στο χέρι την 1η του Μαρτίου! Όχι, δεν ήμασταν εμείς για δέσιμο, είναι η παράδοση που προστάζει τις μανάδες των Βαλκανίων να πλέκουν και να δένουν τον Μάρτη στο χεράκι των παιδιών για να μην τα πιάσει ο ήλιος! Το δίχρωμο αυτό βραχιόλι – λένε ότι – σε προστατευτεί από το κάψιμο του ήλιου και όχι μόνο! Κάποιοι πρεσβεύουν ότι σε προστατεύει και από κουνούπια, ψύλλους, αρρώστιες και άλλα κακά... τα σχόλια δικά σου!
Μπορεί πλέον να έχει εμπλουτιστεί δημιουργικά με ματάκια, πουλάκια, κορδελάκια, και άλλα ευφάνταστα αξεσουάρ αυτό το βραχιολάκι (το οποίο φυσικά και δεν είναι μόνο από απλές κλωστούλες), αλλά το έθιμο παραμένει σταθερό.
Τι ορίζει το έθιμο
Το έθιμο θέλει τις απανταχού μανούλες να πλέκουν τον Μάρτη την τελευταία μέρα του Φεβρουαρίου και να τον φορούν στο χεράκι του παιδιού την πρώτη μέρα του Μάρτη. Σε μερικές περιοχές φοριέται στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού σαν δαχτυλίδι για να μην σκοντάφτει ο κάτοχός του. Το βραχιολάκι (ή το δαχτυλίδι) αυτό το βγάζεις στο τέλος του μήνα, αλλά δεν το πετάς! Άλλοι λένε να το αφήσεις πάνω στις αμυγδαλιές ή στις τριανταφυλλιές είτε για να ανθοφορήσουν είτε για να το πάρει το πρώτο χελιδόνι και να χτίσει τη φωλιά του. Κάποιοι, πιο παλιοί, υποστηρίζουν πως πρέπει να το κάψεις με το φως της λαμπάδας την Ανάσταση ή να το δέσεις στο πόδι του αρνιού την Κυριακή του Πάσχα για να μην αρπάξει. Όπως και να ‘χει, δυο είναι οι “κανόνες” που ισχύουν σχετικά με το κοκκινόλευκο βραχιολάκι: στο τέλος του μήνα το βγάζεις και δεν το πετάς!
Και από πού κρατάει η σκούφια του Μάρτη;
Περήφανα, θα λέγαμε, η χώρα μας διεκδικεί τις ρίζες του εθίμου αυτού, καθώς το πρωτοσυναντάμε στα Ελευσίνια Μυστήρια, όπου οι μύστες συνήθιζαν να δένουν μια κλωστή, που την αποκαλούσαν “Κρόκη”, στο δεξί τους χέρι και το αριστερό τους πόδι. Επίσης, οι αρχαίοι Έλληνες φορούσαν Μάρτη και μάλιστα οι κοπέλες στόλιζαν με Μάρτη και το άγαλμα της Αθηνάς. Ο Παυσανίας λέει πως το έθιμο αυτό το είχαν πάρει από τους Αιγυπτίους. Όταν τελείωνε ο μήνας έπλεναν την κόκκινη κλωστή (ταινία) στον Ιλισό και την έκρυβαν για τον άλλο χρόνο. Έτσι η ταινία αυτή πήγαινε από γενιά σε γενιά και όσο πιο παλιά ήταν τόσο πιο γούρικη θεωρείτο. Το χρώμα που έχουν οι κλωστές φυσικά και δεν είναι τυχαίο, καθώς στις λαϊκές δεισιδαιμονίες, το λευκό και το κόκκινο χρώμα θεωρείται ότι προστατεύουν και αποτρέπουν κάποιο κακό.
Δεν είναι αποκλειστικά ελληνική υπόθεση
Ίσως δεν το γνώριζες, αλλά η Μαρτιά ή Μάρτης - όπως το ξέρουμε στην Ελλάδα – είναι ένα έθιμο που συναντάμε και σε άλλες χώρες των Βαλκανίων. Στη Ρουμανία είναι γνωστό ως Μαρτιζόρ, στην Αλβανία ως Βορόρε και στη Βουλγαρία ως Μαρτενίτσα.
Στη Βουλγαρία, την πρώτη ημέρα του Μάρτη, φορούν στο πέτο τους στολίδια φτιαγμένα από άσπρες και κόκκινες κλωστές (τις Μαρτενίτσες). Η Μαρτενίτσα λειτουργεί στη συνείδηση του βουλγαρικού λαού ως φυλαχτό, το οποίο μάλιστα είθισται να προσφέρεται ως δώρο μεταξύ των μελών της οικογένειας, συνοδευόμενο από ευχές για υγεία και ευημερία. Στη Ρουμανία, το Μαρτιζόρ είναι στολίδι φτιαγμένο από κόκκινη και άσπρη κλωστή. Στη λαογραφία της Ρουμανίας το κόκκινο χρώμα συμβολίζει την αγάπη για το ωραίο και το λευκό την αγνότητα του φυτού χιονόφιλος, που ανθίζει τον Μάρτιο - και είναι στενά συνδεδεμένο με αρκετά έθιμα και παραδόσεις της χώρας.
Πώς θα φτιάξεις το δικό σου βραχιόλι - Μάρτη
Τα τελευταία χρόνια ο Μάρτης έχει γίνει μόδα και οι παραλλαγές του έχουν κατακλύσει το διαδίκτυο. Φέτος σου προτείνουμε αντί να το αγοράσεις, να απολαύσεις τη χαρά της δημιουργίας, να αφήσεις την φαντασία σου ελεύθερη και να φτιάξεις τον δικό σου χειροποίητο Μάρτη! Παραλλαγές υπάρχουν πολλές, άλλες πιο εύκολες και άλλες πιο δύσκολες, εμείς επιλέξαμε τα παρακάτω βίντεο, όπου βήμα – βήμα θα δεις πώς με δύο κλωστές μπορείς να φτιάξεις τόσο τον “παραδοσιακό Μάρτη” όσο και τον “εναλλακτικό”!
Δες εδώ το βίντεο για το
πώς να φτιάξεις εύκολα τον "παραδοσιακό Μάρτη"
και εδώ πώς να φτιάξεις "μοντέρνο Μάρτη"!
ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ
Η λαϊκή φαντασία έδωσε στον Μάρτιο ένα σωρό παρατσούκλια, όπως Ανοιξιάτης (γιατί είναι ο πρώτος μήνας της Άνοιξης), Γδάρτης, Παλουκοκάφτης Κλαψομάρτης, Πεντάγνωμος (για το ευμετάβλητο του καιρού), Βαγγελιώτης (λόγω της γιορτής του Ευαγγελισμού), Φυτευτής, και άλλα δηλωτικά της φυσιογνωμίας του, που έχουν σχέση με ιδιότητες ή πράξεις που του αποδίδονται.
Τα πιο πολλά από αυτά βρίσκονται μέσα στις παραδόσεις και τις παροιμίες που έπλασε ο λαός για να εξηγήσει τις απότομες μεταβολές του καιρού ή τις βαρυχειμωνιές που παρατηρούνται μέσα στον Μάρτη και που πάντα είναι επικίνδυνες για τη γεωργία και την κτηνοτροφία.
«Μάρτης γδάρτης και κακός παλουκοκάφτης,
τα παλιά παλούκια καίει, τα καινούργια ξεριζώνει», στην οποία και χρωστάει τα παρατσούκλια γδάρτης και παλουκοκάφτης.
Για τις μεγάλες του παγωνιές λένε: «Τον Μάρτη χιόνι βούτυρο, μα σαν παγώσει μάρμαρο».
Ενώ για την αντιμετώπιση του κρύου άλλες παροιμίες συμβουλεύουν:
«Φύλα ξύλα για το Μάρτη να μην κάψεις τα παλούκια».
«Το Μάρτη φύλα άχερα μη χάσεις το ζευγάρι».
«Τσοπάνη μου την κάπα σου το Μάρτη φύλαγε την».
«Ο Αύγουστος για τα πανιά κι ο Μάρτης για τα ξύλα».
Η κατεργαρία του Μάρτη
Στα πολύ παλιά χρόνια ο Μάρτης ήταν ο πρώτος μήνας του έτους. Μια κατεργαριά όμως που έκαμε σε βάρος των άλλων μηνών που ήταν τα αδέλφια του στάθηκε αιτία για να του πάρει την πρωτοκαθεδρία ο Γενάρης.
«Μια φορά κι έναν καιρό αποφασίσανε οι δώδεκα μήνες να φτιάξουνε κρασί σε ένα βαρέλι ώστε να μπορούν να πίνουν όποτε τους ερχόταν η όρεξη.
Έτσι λοιπόν είπε ο Μάρτης:
– Εγώ θα ρίξω πρώτος μούστο στο βαρέλι για να γίνει κρασί και ύστερα ρίχνετε κι εσείς.
– Καλά, ρίξε εσύ πρώτος του είπαν οι άλλοι.
Έτσι και έγινε. Έριξε πρώτα εκείνος στο βαρέλι το μούστο και ύστερα ακολούθησαν και οι άλλοι μήνες.
Όταν λοιπόν ζυμώθηκε ο μούστος και έγινε το κρασί, είπε πάλι ο Μάρτης.
– Εγώ που έριξα πρώτος το μούστο, πρώτος θ’ αρχίσω και να πίνω.
– Βέβαια, είπαν οι άλλοι, έτσι είναι το σωστό.
Έτσι λοιπόν τρύπησε το βαρέλι στο κάτω μέρος, και άρχισε να πίνει, ως που ήπιε όλο το κρασί και δεν άφησε ούτε στάλα. Κατόπιν ήρθε η σειρά του Απρίλη να πάει να πιεί κρασί. Πηγαίνει και το βρίσκει άδειο. Θυμώνει, το λέει στους άλλους. Τ’ ακούνε εκείνοι, θυμώνουνε και σκέπτονται τι να κάνουν. Συμφωνούν όλοι λοιπόν να τον τιμωρήσει ο Γενάρης που ήταν και ο μεγαλύτερος αδελφός. Τον πιάνει λοιπόν ο Γενάρης και του τραβάει ένα γερό χέρι ξύλο. Του αφαιρεί και το πρωτείο που είχε, να αρχίζει δηλαδή το έτος κάθε Μάρτη, και έτσι έγινε να αρχίζει το έτος από το Γενάρη.
Από τότε, όταν ο Μάρτης θυμάται το παιχνίδι που έκανε στα αδέλφια του και τους ήπιε όλο το κρασί, γελάει και ο καιρός ξαστερώνει. Όταν πάλι θυμάται το ξύλο που έφαγε κλαίει και βρέχει».
Η παράδοση, που με μικρές παραλλαγές τη συναντάμε και αλλού είναι αιτιολογική και σκοπεύει στην εξήγηση της ακασταστασίας του καιρού που συνήθως χαρακτηρίζει τον Μάρτη.
Η γυναίκα του Μάρτη
Το ίδιο φαινόμενο εξηγούν και άλλες παραδόσεις που αναφέρονται στη γυναίκα του Μάρτη.
Κάποτε οι μήνες αποφάσισαν να παντρευτούν. Ο καθένας βρήκε μια γυναίκα που του άρεσε και την παντρεύτηκε. Ο Μάρτης δεν φρόντισε το ζήτημα μόνος του και έβαλε προξενητάδες να του βρούνε μια γυναίκα. Εκείνοι του φέρανε μια κοπέλα η οποία ήταν τυλιγμένη με ένα μαντίλι και του είπαν ότι είναι πολύ όμορφη. Ευκολόπιστος όπως ήταν, την παντρεύτηκε.
Όταν όμως έμειναν μόνοι και έβγαλε το μαντίλι της, τι να δει; Δεν υπήρχε πιο άσχημη στον κόσμο!
Από τότε κάθε φορά που τη θυμόταν άστραφτε, βροντούσε, έβρεχε, έριχνε μπόρες, έκανε παγωνιές. Μόνο όταν ξεχνιόταν μερικές φορές, ηρεμούσε, γαλήνευε κι έκανε καλό καιρό!
Στη Μεσσηνία, λόγου χάρη, λένε ότι η γυναίκα που παντρεύτηκε ο Μάρτης, από μπροστά ήταν πολύ άσχημη, ενώ από πίσω ήταν πολύ όμορφη. Όταν ο Μάρτης τη βλέπει καταπρόσωπο κλαίει και ο καιρός χαλάει, όταν όμως την κοιτάζει από τις πλάτες ευχαριστιέται και ο καιρός καλοσυνεύει.
Γι” αυτό λέγεται και η παροιμία: «Ο Μάρτης πότε κλαίει και πότε γελάει».
Σε άλλες περιοχές η παράδοση θέλει τον Μάρτη νε έχει δύο γυναίκες, τη μια πολύ όμορφη και φτωχή και την άλλη πολύ άσχημη και πλούσια. Ο Μάρτης κοιμάται στη μέση και όταν γυρίζει κατά την άσχημη, κατσουφιάζει και ο καιρός χαλάει, όταν όμως γυρίζει κατά την όμορφη, χαίρεται και γελάει, και ο καιρός είναι καλός. ζεστός με ήλιο. Τις περισσότερες φορές όμως γυρίζει κατά την άσχημη επειδή αυτή είναι η πλούσια που τρέφει και την φτωχή, την όμορφη.
Έτσι άλλωστε προτιμούν τον Μάρτιο και οι χωρικοί, βροχερό, επειδή η σοδειά τους θα είναι καλύτερη. Άλλωστε το βεβαιώνουν και αρκετές παροιμίες:
«Μάρτης έβρεχε, θεριστής χαιρότανε».
«Μάρτης βρέχει; Ποτέ μην πάψει».
«Κάλλιο Μάρτης στις γωνιές παρά Μάρτης στις αυλές».
«Κάλλιο Μάρτης καρβουνιάρης παρά Μάρτης λιοπυριάρης».
«Μάρτης βροχερός θεριστής κουραστικός».
«Μάρτης κλαψής θεριστής χαρούμενος».
«Μάρτης πουκαμισάς δεν σου δίνει να μασάς».
«Σαν ρίξει ο Μάρτης μια βροχή κι Απρίλης άλλη μία,
να δεις κουλούρες στρογγυλές και πίττες σαν αλώνι».
και η πασίγνωστη, που είναι παραλλαγή της προηγούμενης:
«Σαν ρίξει ο Μάρτης δυο νερά κι Απρίλης άλλο ένα,
χαράς σ’ εκείνο το ζευγά πόχει πολλά σπαρμένα».
Η παράδοση της λιθωμένης γριάς
Τα απρόοπτα της βαρυχειμωνιάς που συνήθως επιφυλάσσουν οι τελευταίες ημέρες του Μάρτη, οι «μέρες της γριάς» όπως λέγονται, θέλει να εξηγήσει η παράδοση της «λιθωμένης γριάς».
«Ητανε μια φορά μια γριά κι είχε κάτι κατσικάκια. Ο Μάρτης τότε είχε εικοσιοχτώ ημέρες και ο Φλεβάρης τριανταμία.
Ήρθε λοιπόν εκείνη την εποχή ο Μάρτης κι επέρασε χωρίς να κάμει χειμώνα και η γριά από τη χαρά της που βγήκανε πέρα καλά τα πράματα της, ξεγελάστηκε και είπε:
«Πρίτσι Μάρτη μου, στην πομπή σου. Μπήκες, βγήκες τίποτα δε μου έκανες. Τα αρνάκια και τα κατσικάκια μου τα ξεχείμασα».
Τότε ο Μάρτης πείσμωσε και δανείστηκε τρεις ημέρες απ’ το Φλεβάρη και έριξε χιόνια πολλά.
Ήταν τόσο άσχημος ο καιρός, που η γριά και τα ζωντανά της πέτρωσαν από το κρύο.
Για αυτό που έπαθε εκείνη η γριά, τις τρεις τελευταίες ημέρες του Μάρτη τις λένε ημέρες των γριών.
Σε κάποια χωριά ονοματίζουνε κάθε μία από αυτές τις ημέρες με το όνομα μίας από τις πιο ηλικιωμένες γριές του χωριού. Αν τύχει καλή ημέρα θεωρούν πως η γριά είναι καλή, ενώ αν τύχει κακοκαιρία λένε πως έγινε από την κακία της γριάς.
Από τότε λένε ότι έχει ο Μάρτης τριανταμία ημέρες και ο Φλεβάρης εικοσιοχτώ. Για αυτό άλλωστε το λένε κουτσό και κουτσοφλέβαρο.
http://blog.yellowday.gr & http://edu.klimaka.gr
