Μια από τις σημαντικότερες φωνές της Ελλάδας –και όχι μόνο–, ο Μάριος Φραγκούλης, χάρισε το βράδυ της Δευτέρας 25 Αυγούστου 2025 στο Δημοτικό Αμφιθέατρο Αλεξάνδρειας μια συναυλία που θα μείνει αξέχαστη σε όσους λίγους την παρακολούθησαν. Η φωνή του, γεμάτη πάθος και εκφραστικότητα, ταξίδεψε το κοινό μέσα από μελωδίες που αγγίζουν την ψυχή και ξεπερνούν τα σύνορα.
Ο Φραγκούλης δεν χρειάζεται συστάσεις: η διεθνής του καριέρα, οι συνεργασίες του και η ξεχωριστή του ερμηνεία τον κατατάσσουν στους σπουδαιότερους καλλιτέχνες της εποχής μας. Και πράγματι, στη σκηνή της Αλεξάνδρειας έδωσε τον καλύτερό του εαυτό. Μόνο που η εικόνα γύρω του δεν ήταν αυτή που του άξιζε. Το αμφιθέατρο παρέμεινε σχεδόν άδειο, με αποτέλεσμα η αντίθεση ανάμεσα στο μεγαλείο της φωνής του και την έλλειψη κοινού να γίνεται ακόμη πιο έντονη.
Η εικόνα αυτή δεν τιμά ούτε τον καλλιτέχνη ούτε την πόλη που τον φιλοξένησε. Γιατί η φωνή του Μάριου Φραγκούλη είναι αξέχαστη, αλλά τα άδεια καθίσματα έμειναν κι αυτά στη μνήμη – ως ένα ερώτημα: τι έφταιξε; Δεν ευθύνεται το κοινό, δεν ευθύνεται ο καλλιτέχνης. Κι όμως, το αποτέλεσμα ήταν αποκαρδιωτικό.
Κι όταν το αμφιθέατρο μένει μισοάδειο(αν και δόθηκαν αρκετές δωρεάν προσκλήσεις) τα έσοδα είναι μηδαμινά, ενώ οι πληρωμές των καλλιτεχνών «τρέχουν». Οι πολίτες πληρώνουν εισιτήριο, ο Δήμος χάνει, και τελικά ένα πολιτιστικό γεγονός καταλήγει να μετατρέπεται σε οικονομικό βαρίδι. Όλα αυτά θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί με σοβαρότερο προγραμματισμό και καλύτερη οργάνωση.
Ο πολιτισμός δεν είναι πεδίο πειραματισμών. Δεν είναι επικοινωνιακό πυροτέχνημα για εντυπώσεις της στιγμής. Ο πολιτισμός είναι ευθύνη, είναι επένδυση για τους δημότες και τον Δήμο. Είναι υπόθεση σεβασμού – στον καλλιτέχνη, στο κοινό, αλλά και στην ίδια την πόλη. Χρειάζεται σοβαρότητα, στρατηγική και ουσιαστικό σχεδιασμό. Γιατί μόνο έτσι ο πολιτισμός μπορεί να ανθίσει πραγματικά και να δικαιώσει τη δύναμη που κουβαλά.
Eπιμέλεια άρθρου: Έφη Στεφ. Καραγιάννη
